Αντίο Αγάπη μου! Που πάει η αγάπη μας;

Ακρόαση άρθρου......

Το είδος της αγάπης που θα δώσει ο καθένας στη σχέση του, εξαρτάται από την αγάπη που έχει δεχτεί στη βρεφική του ηλικία. Και αυτό είναι κάτι πολύ διαφορετικό, για τον καθένα από εμάς. 

Που πηγαίνει όμως η αγάπη όταν χωρίζουμε; 

Η αγάπη μένει, δεν ξεριζώνεται από τη ψυχή, δεν ξεβιδώνεται όπως τα έπιπλα, δεν ξε-αγαπάμε και γι' αυτό αγαπάμε! 

Ίσως και αυτό να είναι το μεγαλειώδες στην αγάπη, άπαξ και αγαπήσεις, δεν ξε-αγαπάς! 
Τυχεροί, όσοι αγαπούν! 

Ο χωρισμός από έναν άνθρωπο που αγαπάς, είναι ένα στρεσογόνο γεγονός, βρίσκεσαι σε έναν θρήνο, βιώνεις μια οδυνηρή απώλεια. Ακόμα και αν επέλεξες το δρόμο του χωρισμού, ζεις έναν θάνατο μέσα του.

Που πάει λοιπόν η αγάπη μας όταν επέρχεται ο χωρισμός; Σταματάμε να αγαπάμε;

Η αγάπη μένει, υφίσταται, κατοικεί μέσα μας. Σκεφτόμαστε, τους ανθρώπους που αγαπήσαμε, με νοσταλγία, και ας μην μας έκαναν όλα επάνω του! Προσευχόμαστε για εκείνους, επιθυμούμε να είναι καλά, να βρουν το φάρο στη ζωή τους! Πως θα μπορούσαμε διαφορετικά, να αγαπούσαμε, αν μπορούσαμε και να σταματήσουμε; Θα ήταν αγάπη αυτό; Ίσως ήταν μια πρόσκαιρη κάλυψη βαθύτερων δικών μας αναγκών, εγωιστικών!

Η αγάπη υπάρχει, είναι μια ηθική δέσμευση απέναντι στον εαυτό μας και στον άλλον άνθρωπο, μια δέσμευση χωρίς επιβολή, που φεύγει από τα καλούπια, τα στερεότυπα, τα πρέπει και απομακρύνεται από τις κοινωνικές επιταγές. Αυτό που δεν υπάρχει πια, είναι η συσχέτιση με τον άλλον άνθρωπο, είναι η καθημερινότητα, η συμβίωση!

Οι άνθρωποι που αγαπήθηκαν, δεν χωρίζουν γιατί σταματούν να αγαπούν ο ένας τον άλλον!  

Χωρίζουν, γιατί αποζητούν διαφορετικά πράγματα, γιατί φαντάστηκαν με διαφορετικό τρόπο αυτή την συνύπαρξη μεταξύ τους και δυσκολεύτηκαν να προσαρμοστούν. Συναντήθηκαν όμως και αγαπήθηκαν!

Ίσως χωρίζουν, γιατί προέρχονται από εντελώς διαφορετικά συστήματα - και πως να οικοδομήσουν ένα κοινό σύστημα που θα ξημερώνουν και θα ξημερώνονται εκεί; Χρειάζεται σκληρή δουλειά με τον εαυτό μας, ώστε να ξεφύγουμε από το δικό μας το σύστημα, να το ξε-παντρευτούμε, χρειάζεται να εξελιχθούμε δίχως να φοράμε τα ρούχα της πατρικής μας οικογένειας, δίχως να κουβαλάμε αυτά που είδαμε, αυτά που μας έμαθαν!

Πολλές φορές, χωρίζουν γιατί δεν αγάπησαν αρκετά τον εαυτό τους, ώστε να καταφέρουν να αγαπήσουν και το έτερον ήμισυ βαθιά! 

Η ζωή μετά λοιπόν, σε φέρνει αντιμέτωπο με ένα βαθύ τραύμα, θα χρειαστεί να ανοίξεις το δικό σου κουτί πρώτων βοηθειών και να το φροντίζεις τα βράδια, να βάλεις τσιρότο.

Θα γυρίσεις ξανά, να αλλάξεις το τσιρότο, θα αιμορραγεί, όμως θα ξέρεις πια ότι αυτό το τραύμα είναι δική σου ευθύνη και δική σου η ευθύνη να το επουλώσεις, να αγαπήσεις την ουλή και να μάθεις να ζεις μαζί της, χωρίς να την ανοίξεις ξανά! 

Όσα χρόνια και αν περάσουν, οι ουλές επάνω μας, πονάνε όταν τις κοιτάζουμε, η σκέψη μας γυρίζει πίσω στο τραύμα, όμως τις αγαπάμε γιατί μας έμαθαν κάτι! 

Άλλωστε, το δύσκολο είναι να αγαπάς, όχι να αγαπιέσαι! 

Η αγάπη είναι στέρεα και πάντα ζει!

"Αντίο Αγάπη μου"!

Ακολουθεί απόσπασμα από ομιλία του Osho (Truth Godliness Beauty)

"Δεν έχεις όμως καν μπει στον δικό σου ναό. Δεν ξέρεις καθόλου ποιος είσαι και ρωτάς για την αγάπη. Πρώτα να είσαι ο εαυτός σου, πρώτα γνώρισε τον εαυτό σου – και η αγάπη θα έρθει ως ανταμοιβή.  Είναι μια ανταμοιβή από το πέραν. Πέφτει πάνω σου βροχή σαν τα λουλούδια, γεμίζει το είναι σου. Και συνεχίζει να πέφτει πάνω σου και φέρνει μαζί της μια τεράστια δίψα να θέλεις να τη μοιραστείς.  

Το μοίρασμα εκείνο μπορούμε στην ανθρώπινη γλώσσα να το υποδηλώνουμε μόνο ως αγάπη. Δεν λέει πολλά αυτό, αλλά υποδηλώνει την σωστή κατεύθυνση. Η αγάπη είναι ο ίσκιος της εγρήγορσης, της συνειδητότητας.

Σε διδάσκω να είσαι πιο συνειδητός. Και η αγάπη θα έρθει, καθώς γίνεσαι πιο συνειδητός: είναι μια επισκέπτρια που έρχεται, που έρχεται αναπόφευκτα σε όσους είναι έτοιμοι και προετοιμασμένοι να την δεχτούν.

Στην πραγματική αγάπη μπορείς να είσαι μόνος. Μπορεί να αγαπά κανείς βαθιά κι όμως να είναι μόνος. Μπορεί μάλιστα κανείς να είναι μόνος, μόνο όταν αγαπά σε βάθος. Το βάθος της αγάπης δημιουργεί έναν ωκεανό γύρω σου, ένα βαθύ ωκεανό και γίνεσαι νησί, εντελώς μόνος.