Αγαπητέ μου,
Ήρθε η στιγμή να σου μιλήσω για τους ανθρώπους που σπάνε τα ταμπού, για τους ανθρώπους που “βγαίνουν” μπροστά και τολμούν όλα όσα εμείς δειλιάζουμε ή αν θέλεις φοβόμαστε να πούμε και να κάνουμε. Όσα εμείς κρυφά ονειρευόμαστε ή φαντασιωνόμαστε για τον εαυτό μας.

Γλυκό μου παιδί,

καταλαβαίνω ότι όλα αυτά που προσπαθώ να σου διδάξω έρχονται σε αντίθεση με την πραγματικότητα αυτού του κόσμου. Τίποτα δεν είναι αγγελικά πλασμένο, οι δυσκολίες πολλές, ακόμη και στις καθημερινές, δεδομένες μας συναναστροφές. Ψάχνω να βρω τρόπο να δώσεις βαρύτητα στα λόγια μου και να μην τα θεωρείς απλές, συνηθισμένες, μαμαδίστικες, όπως συχνά λες, διδαχές.

Η ζωή κυλάει, ο χρόνος περνάει και εμείς εκεί…βολεμένοι και προφυλαγμένοι στο κάστρο που με τόση μαεστρία χτίσαμε, που με τόσο κόπο και στερήσεις στολίσαμε για να ζήσουμε το παραμύθι που λέγεται ζωή. Αυτή όμως η παιχνιδιάρα κυρία, μας παρατηρεί κοροϊδευτικά σκεπτόμενη….."κάνε ότι θες, στολίσου όπως θες, με ότι πιο ακριβό και φινετσάτο υπάρχει, το μάθημα εγώ θα σου το δώσω!!! Δε σε ξεχνώ και ας με ξεχνάς εσύ! 

Η αυθεντικότητα χαρακτηρίζει τον πρίγκιπα… Αξιοπρέπεια, σεβασμός και ενσυναίσθηση, τα βασικά χαρακτηριστικά. Κι όμως υπάρχουν! Κυκλοφορούν ανάμεσά μας, συναναστρέφονται μαζί μας. Άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, αυτό που συχνά λέμε «της διπλανής πόρτας». Έχουν μια γοητεία μυστηριακή και συγχρόνως διάφανη. Δεν κραυγάζουν! Δεν κομπάζουν! Δεν προβάλλουν τις χάρες τους. Μας αφήνουν απαλά να τις ανακαλύψουμε μόνοι μας, μέσα από την συναναστροφή μαζί τους, μέσα από τις συζητήσεις και τις συμπεριφορές.

Πότε είναι αργά; Πότε αντιλαμβανόμαστε το χρόνο που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, όπως κυλάει το νερό στη κοίτη του ποταμού;

Σε ποια στιγμή της ζωής μας συνειδητοποιούμε ότι δεν μπορούμε να διακρίνουμε την αλήθεια μας; Ότι λειτουργήσαμε σαν το σκαντζόχοιρο…..μαζεύαμε τη ψυχή μας και τις ευαισθησίες μας για να φανούμε άτρωτοι, δυνατοί;