Είναι δύσκολο ν' αφήσεις μια ζωή έντονης ρουτίνας, ακόμα κι αν τη μισείς. - Τζων Στάινμπεκ

Πόσες φορές έτυχε να ξεκινήσετε με ενθουσιασμό και όρεξη μια δραστηριότητα ή ένα project και στην πορεία αυτός ο ενθουσιασμός να ατονεί, να χάνεται, να εξανεμίζεται; Πόσες φορές δεν πείσαμε τον εαυτό μας ότι αυτή την φορά θα επιμείνουμε μέχρι τέλους αλλά κάτι πήγε στραβά στην πορεία;

Συχνά μετά το τέλος των Πανελλαδικών, μετά την έναρξη των καλοκαιρινών διακοπών αρχίζουμε και σκεφτόμαστε το νόημα της επόμενης «σχολικής χρονιάς», αυτά που καταφέραμε την προηγούμενη, κάνουμε μία αυτοκριτική, άλλοι κάνουν μία αυτό-αξιολόγηση.

Μια ξεχωριστά αποκαλυπτική συνέντευξη παραχώρησε στο Psychology.gr η Βίκυ Χαντζή, γνωστή δημοσιογράφος, NLP Master Practitioner, Life Coach. Οι μεγάλες ανατροπές φέρνουν και μεγάλες αλλαγές στη ζωή που αν τις αξιοποιήσεις και τις δεις ως ευκαιρίες οδηγείσαι πάντα στο καλύτερο, μας καταθέτει η Βίκυ Χαντζή.

Στα πλαίσια της στήλης Q&A Mental Sessions, σας ρωτήσαμε: «Ποιοι είναι οι λόγοι που μας οδηγούν στην αναβλητικότητα;»
Ακολουθούν οι απαντήσεις σας:

Η αίσθηση ανημποριάς είναι δύσκολη και οδυνηρή. Είναι φυσικό να κάνουμε προσπάθειες να αποκτήσουμε τον έλεγχο των περιστάσεων για να την περιορίσουμε. Στις πολιτείες που πλήττονται από τυφώνες οι κάτοικοι χτίζουν συνήθως υπόγεια καταφύγια.

Η αναβλητικότητα, η οποία έχει χαρακτηριστεί ως «η σκόπιμη καθυστέρηση στην έναρξη ή ολοκλήρωση σημαντικών εργασιών σε σημείο δυσφορίας» (Solomon & Rothblum, 1984), είναι τόσο συχνή που δύσκολα φαίνεται προβληματική ή σημαντικός λόγος για να ανησυχήσουμε.

Ωστόσο, αυτή η συμπεριφορά έχει φανεί ότι είναι δυνατό να έχει επιβλαβείς επιπτώσεις στις σχέσεις μας, την ψυχική μας ευεξία αλλά και την εργασία μας (Ellis & Knaus, 1977; Ferrari, Johnson & McCown, 1995; Stober και Joorman, 2001).

Είτε θεωρείται ως περιστασιακή συμπεριφορά είτε ως μια χρόνια τάση συμπεριφοράς, η αναβλητικότητα είναι μια κοινή μορφή αποτυχίας αυτορρύθμισης, που συνδέεται με αρνητικά αποτελέσματα.

Η αναβλητικότητα είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται καθημερινά σε διάφορους τομείς της ζωής και είναι ιδιαίτερα εμφανής σε ακαδημαϊκά περιβάλλοντα, με το 80 - 95% των φοιτητών να αναφέρουν ότι έχουν εκδηλώσει αυτή την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. Γενικά, εκτιμάται ότι το 90% των φοιτητών εκδηλώνει αναβλητική συμπεριφορά τουλάχιστον για μία ώρα κάθε ημέρα (Klassen κ.ά., 2008).

Η οργάνωση της δουλειάς και του χρόνου μας, αφορά στο πως και αν βάζουμε στόχους, προτεραιότητες, πως μοιράζουμε το χρόνο και τις δουλειές μας, πως αξιοποιούμε με τον βέλτιστο τρόπο τους πόρους μας και πως αξιολογούμε το παραχθέν έργο. Όσο καλύτερα οργανώνουμε τη δουλειά μας αλλά και τη ζωή μας τόσο λιγότερο μας αγχώνει ο χρόνος. Η οργάνωση μας βοηθάει να ξέρουμε αν και τι θα προλάβουμε να κάνουμε.

Το διαδικτυακό σεμινάριο «Άστο γι’ αύριο!»: Ξεπερνώντας την αναβλητικότητα στο χώρο εργασίας διοργανώνεται από το PSYCHOLOGY.GR, με εισηγήτρια την ψυχολόγο – ψυχοθεραπεύτρια, Άρτεμις Αντωνίου.

Γιατί το κάνω αυτό πάλι; Γιατί σκέφτομαι πάλι έτσι; Ερωτήματα που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε αναφορικά με τους ανυπόφορους φαύλους κύκλους της συμπεριφοράς και των σκέψεων μας. Γιατί κάνουμε ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα που μας οδηγεί στην απομάκρυνση από τον σκοπό μας; Μήπως απλώς σαμποτάρουμε τον εαυτό μας;

Αυτοπεποίθηση σημαίνει να είστε σίγουροι για τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς σας και τις ικανότητές σας. Είναι μια από τις πιο ισχυρές ιδιότητες που μπορεί να έχει κάποιος, ωστόσο, πάρα πολλοί άνθρωποι δεν έχουν πίστη στις ικανότητές τους. Ευτυχώς, είναι δυνατή η αύξηση της αυτοπεποίθησης.

Ίσως η πλέον αναγνωρίσιμη ικανότητα των παραγωγικών ατόμων είναι η τάση τους να δρουν. Βιάζονται να ολοκληρώσουν τις σημαντικές εργασίες τους.

Η επιστροφή από τις διακοπές συχνά ταυτίζεται με άρνηση. Άρνηση να επανέλθουμε στην εργασιακή μας πραγματικότητα, να επιφορτιστούμε με τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας και να συνδεθούμε εκ νέου με την ρουτίνα την οποία αφήσαμε πίσω με την έναρξη της άδειας μας.

Πόσα άτομα γνωρίζουμε που θα μπορούσαν να είνα ευτυχισμένα κι ωστόσο νιώθουν μια διαρκή έλλειψη ικανοποίησης;

Οι περισσότεροι/ες από εμάς έχουμε βρεθεί σε εργασιακά περιβάλλοντα όπου είχαμε να συνεργαστούμε με συναδέλφους/ισσες που είχαν να διεκπεραιώσουν μια εργασία, την οποία την ολοκλήρωναν κυριολεκτικά τελευταία στιγμή. Ίσως, σε κάποιες περιπτώσεις να είμαστε και εμείς αυτός ο τύπος του/ης συνεργάτη/ιδας.

Είναι χαρακτηριστικό πως στα πλαίσια του σύγχρονου τρόπου ζωής, ο άνθρωπος περισσότερο ελέγχεται από τον χρόνο, αντί να τον διαχειρίζεται κατάλληλα ο ίδιος. Έτσι, πολύ συχνά, τα άτομα θεωρούν τον χρόνο ανεπαρκή για να εκπληρώσουν είτε τις επαγγελματικές, είτε τις προσωπικές και ψυχαγωγικές τους δραστηριότητες. Η αδυναμία αυτή θεωρείται ως ένας από τους βασικούς στρεσογόνους παράγοντες. 

Κανένα ίσως χαρακτηριστικό προσωπικότητας με αρνητική βάση δεν έχει αγαπηθεί και προβληθεί θετικά όσο η τελειοθηρία ή αλλιώς τελειομανία. Ως τελειομανία χαρακτηρίζεται η ακατανίκητη επιθυμία του ατόμου να θέτει υψηλούς και συχνά μη ρεαλιστικούς στόχους και να αποτιμά την προσωπική του αξία με βάση την επίτευξη τους.

Ένα από τα πιο συνήθη θέματα με τα οποία έρχεται αντιμέτωπος ένας coach (είτε οργανωσιακός, είτε προσωπικής ανάπτυξης) κατά τη διάρκεια των συνεδριών με τους πελάτες του, είναι η δυσκολία των τελευταίων να διαχειριστούν την αποτυχία.