Είναι δύσκολο ν' αφήσεις μια ζωή έντονης ρουτίνας, ακόμα κι αν τη μισείς. - Τζων Στάινμπεκ

Πόσες φορές έτυχε να ξεκινήσετε με ενθουσιασμό και όρεξη μια δραστηριότητα ή ένα project και στην πορεία αυτός ο ενθουσιασμός να ατονεί, να χάνεται, να εξανεμίζεται; Πόσες φορές δεν πείσαμε τον εαυτό μας ότι αυτή την φορά θα επιμείνουμε μέχρι τέλους αλλά κάτι πήγε στραβά στην πορεία;

Μία από τις πιο δυσάρεστες πλευρές της κατάθλιψης, του έντονου άγχους, της τελειοθηρίας, της ενοχής είναι ο τρόπος που παραλύει η βούλησή μας. 

Συχνά μετά το τέλος των Πανελλαδικών, μετά την έναρξη των καλοκαιρινών διακοπών αρχίζουμε και σκεφτόμαστε το νόημα της επόμενης «σχολικής χρονιάς», αυτά που καταφέραμε την προηγούμενη, κάνουμε μία αυτοκριτική, άλλοι κάνουν μία αυτό-αξιολόγηση.

Στα πλαίσια της στήλης Q&A Mental Sessions, σας ρωτήσαμε: «Ποιοι είναι οι λόγοι που μας οδηγούν στην αναβλητικότητα;»
Ακολουθούν οι απαντήσεις σας:

«Σε χρειάζομαι» λέμε συχνά στο αντικείμενο του πόθου μας. «Σε έχω ανάγκη» μην με αφήσεις. Η ανάγκη γίνεται μοχλός και κινεί την συμπεριφορά και τα λόγια μας. Οι γυναίκες συχνότερα από τους άνδρες ικετεύουμε για λίγη ακόμη αγάπη για λίγη ακόμη ικανοποίηση της ανάγκης μας.

Η αναβλητικότητα, η οποία έχει χαρακτηριστεί ως «η σκόπιμη καθυστέρηση στην έναρξη ή ολοκλήρωση σημαντικών εργασιών σε σημείο δυσφορίας» (Solomon & Rothblum, 1984), είναι τόσο συχνή που δύσκολα φαίνεται προβληματική ή σημαντικός λόγος για να ανησυχήσουμε.

Ωστόσο, αυτή η συμπεριφορά έχει φανεί ότι είναι δυνατό να έχει επιβλαβείς επιπτώσεις στις σχέσεις μας, την ψυχική μας ευεξία αλλά και την εργασία μας (Ellis & Knaus, 1977; Ferrari, Johnson & McCown, 1995; Stober και Joorman, 2001).

Αν υπήρχε κάποια απόδειξη ότι με το να ανησυχούμε, να αισθανόμαστε απογοητευμένοι, να υπεραναλύουμε, θα μπορούσαμε να αλλάξουμε το δεδομένο και να ελέγχουμε τις καταστάσεις που θέλουμε, τότε θα είχαμε λύσει πράγματι τα προβλήματά μας. 

Το ζήτημα του φόβου είναι από εκείνα που σε όποιο πλαίσιο κι αν αναδυθεί –ακόμα και στο θεραπευτικό- το προσεγγίζουμε με περισσή επιφυλακτικότητα και δισταγμό. Μιλώντας για το φόβο είναι σημαντικό να τον διαχωρίσουμε από τις φοβίες ή λοιπές νευρώσεις, καθώς οι δεύτερες είναι αντιμετωπίσιμες και συχνά αποτελούν εκφράσεις βαθύτερων φόβων, υπαρξιστικής χροιάς, η ρίζα των οποίων δεν έχει να κάνει απλά με παθολογία σε ψυχολογικές διεργασίες αλλά με την ίδια την ανθρώπινη φύση και νομοτέλεια.

Εσύ παίρνεις κάθε χρόνο προαγωγή στη δουλειά σου; Οπότε αφού δεν παίρνεις είναι κάθε χρονιά σου αποτυχημένη; Κάθε χρόνο δουλεύεις προς έναν στόχο; Για να πάρεις προαγωγή, να φροντίσεις την οικογένειά σου, να φροντίσεις το σπίτι σου.

Γιατί το κάνω αυτό πάλι; Γιατί σκέφτομαι πάλι έτσι; Ερωτήματα που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε αναφορικά με τους ανυπόφορους φαύλους κύκλους της συμπεριφοράς και των σκέψεων μας. Γιατί κάνουμε ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα που μας οδηγεί στην απομάκρυνση από τον σκοπό μας; Μήπως απλώς σαμποτάρουμε τον εαυτό μας;

Τι σημαίνει αυτοτεκτίμηση; Η αυτοεκτίμηση εκφράζει τη γνώμη που έχουμε για τον εαυτό μας, μια συνολική υποκειμενική αίσθηση ότι αξίζουμε σαν άνθρωποι. Είναι ευρύτερη από τη αυτοσυμπάθεια και επηρεάζει σε ποιο βαθμό μας αρέσει ο εαυτός μας, και πόσο τον σεβόμαστε και τον εκτιμάμε ανεξάρτητα από τις συνθήκες της ζωής μας ή από όσα μας λένε οι άλλοι.

Η τραγωδία με πολλούς ανθρώπους είναι ότι δεν φοβούνται να πεθάνουν. Να ζήσουν φοβούνται!

Αλλαγή... Μία λέξη με ένα τόσο βαθύ νόημα. Μία λέξη που στο άκουσμά της σε πολλούς προκαλεί άγχος, φόβο, στρες, αγωνία, θλίψη και σε άλλους χαρά, εξέλιξη, δημιουργικότητα, ευτυχία, ανανέωση, ενθουσιασμό.

Όταν λέμε πως ένας άνθρωπος ή μια κατάσταση μας εμπνέει, προσωπικά για μένα σημαίνει πρόοδος. Πρόοδος στη δουλειά, στις σχέσεις με τους γύρω μου, στη σχέση με τον εαυτό μου. Ένας άνθρωπος για παράδειγμα αποτελεί έμπνευση, διότι μου ξυπνά ιδέες και συναισθήματα που με οδηγούν στην εξέλιξη και μου δίνει την ευκαιρία να γνωρίσω την καλύτερη πτυχή του εαυτού μου.

Το σεμινάριο: Διαχείριση ‘Αγχους σε μαθητές Λυκείου με bonus ενότητα Επαγγελματικού Προσανατολισμού αποτελεί ένα χρήσιμο, πρακτικό, ασύγχρονο, σεμινάριο το οποίο προσφέρεται δωρεάν στην πλατφόρμα του PSYVERSITY. 

Πόσα άτομα γνωρίζουμε που θα μπορούσαν να είνα ευτυχισμένα κι ωστόσο νιώθουν μια διαρκή έλλειψη ικανοποίησης;

Η αλήθεια είναι ότι αν δεν είμαστε καλά εμείς, δεν μπορούμε να είμαστε καλά στη σχέση μας με τα παιδιά μας, στη σχέση μας με το σύντροφό μας, στη σχέση μας με την οικογένειά μας και με τους φίλους μας. 

Πολλοί από εμάς δυσκολευόμαστε να πάρουμε αποφάσεις. Κι όμως το ανοσοποιητικό σύστημα της ψυχής μάς προστατεύει από τον υπερβολικό ψυχικό πόνο όταν λαμβάνουμε μια «κακή» απόφαση.

Οι περισσότεροι/ες από εμάς έχουμε βρεθεί σε εργασιακά περιβάλλοντα όπου είχαμε να συνεργαστούμε με συναδέλφους/ισσες που είχαν να διεκπεραιώσουν μια εργασία, την οποία την ολοκλήρωναν κυριολεκτικά τελευταία στιγμή. Ίσως, σε κάποιες περιπτώσεις να είμαστε και εμείς αυτός ο τύπος του/ης συνεργάτη/ιδας.