Έχουμε συναντήσει φιλόδοξους ανθρώπους που θέτουν υψηλούς στόχους, αγωνίζονται σκληρά για να τους πετύχουν και αφιερώνουν χρόνο και χρήμα σε μια προσπάθεια να φτάσουν όσο γίνεται πιο κοντά στην πραγματοποίηση τους.

Όμως, όταν τελικά έρχεται η πολυπόθητη στιγμή της ολοκλήρωσης όχι μόνο δεν νιώθουν υπερήφανοι για όλη την προσπάθεια που κατέβαλλαν, απεναντίας βιώνουν μια ανυποχώρητη αίσθηση κενού και μια διαρκή αίσθηση απουσίας νοήματος για τη ζωή.

Ένας ασθενής στο νοσοκομείο έπειτα από τη χορήγηση ενός ραδιενεργού φαρμάκου χρειάζεται να μείνει σε απόσταση ασφαλείας για κάποιο διάστημα από οποιαδήποτε επαφή. Ένα τοίχος μολύβου υψώνεται για να προστατεύσει τους γύρω του από τη ραδιενέργεια.

Το πένθος συνιστά αναμφίβολα μια τραυματική εμπειρία για το άτομο που το βιώνει, μολονότι είναι μια εμπειρία ξεχωριστή. Είναι αποχωρισμός, οδυνηρός και συγχρόνως πανανθρώπινος. Την ίδια στιγμή, χαρακτηρίζεται από κάποια πολύ συγκεκριμένα γνωρίσματα, όπως η θλίψη, ο θυμός και οι ενοχές σε συναισθηματικό επίπεδο και ενίοτε αντιδράσεις του σώματος, που παρατηρούνται, ως αποτέλεσμα της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου. 

Στο βιβλίο της «Ψυχοθεραπευτικές παρεμβάσεις στις καταστάσεις του Εγώ» η Robin Shapiro μοιράζεται τις παρεμβάσεις που είχαν θετικό θεραπευτικό αποτέλεσμα για τους πελάτες της, ελπίζοντας να φανεί χρήσιμο και σε θεραπευτές νέους στις καταστάσεις του εγώ αλλά και σε παλαιότερους που θέλουν να εμπλουτίσουν τις ψυχοθεραπευτικές τους τεχνικές και δεξιότητες.

Στην επιστήμη της Ψυχολογίας η ορολογία για το δευτερογενές όφελος απαντάται αρκετά συχνά, ιδιαιτέρως δε στο ψυχοθεραπευτικό κομμάτι. Ουσιαστικά, μιλώντας για το δευτερογενές όφελος, γίνεται λόγος για εκείνη την κατάσταση που το άτομο χρησιμοποιεί συμπληρωματικά μια διαταραχή του, ώστε να αποκομίσει επιπρόσθετα οφέλη.

Στις μέρες μας «κυκλοφορεί» πάρα πολύ ο όρος «εσωτερικό παιδί» – και, μάλιστα, συχνότατα κατακρεουργημένος από την ποπ ψυχολογία… Ας δούμε τι μπορεί να σημαίνουν αυτές οι λέξεις.

“Η ζωή συρρικνώνεται ή μεγενθύνεται σε αναλογία με το θάρρος του καθενός.” Anais Nin

Ο Τίλιχ, πολύ εύστοχα, ορίζειτο θάρρος ως μία αρετή, ένα ενέργημαή το μέσο με το οποίο υπερβαίνουμε τους περιορισμούς των υπαρξιακών μας δεδομένων, επιβεβαιώνοντας την ύπαρξή μας, κατευθυνόμενοι προς την αυτοπραγμάτωση.

Λειτουργεί ένας γονιός άραγε με τα παιδιά του,όπως θα ήθελε να λειτουργεί,ή απλά μεταφέρει ότι του έχουν μάθει να κάνει? Ο ρόλος του ως γονέα είναι αυτό που τον εκφράζει ή δέχεται μια αφόρητη πίεση από πολλές πλευρές, προσπαθώντας να ανταπεξέλθει με τρόπους που έχουν βγει από ένα εγχειρίδιο?

Ξέρω κρατάς πολλά κλειδιά, έχεις προσπαθήσει πολλές φορές να ανοίξεις την πόρτα την κλειδωμένη που οδηγεί στα όνειρά σου, στην ευτυχία σου, στην πληρότητα της ψυχής σου...Το ξέρω προσπαθείς πολύ, μα συνέχεια το κλειδί που κρατάς δεν ταιριάζει στην κλειδαριά και μένεις έξω από μια κλειστή πόρτα, μόνος, εξουθενωμένος και απογοητευμένος να ονειρεύεσαι τον παράδεισο που κρύβεται μέσα της...

Η προβολή είναι μια έννοια που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητα. Τη γνωρίζουμε ακόμη και αν δεν έχουμε κάνει ποτέ ψυχοθεραπεία. «Μην προβάλλεις σ’ εμένα τα δικά σου θέματα», μπορεί να μας πει κάποιος.

Τα ναρκωτικά δεν είναι αποκλειστικό πρόβλημα των φτωχών, των μειονοτήτων ή εκείνων που ζουν σε υποβαθμισμένες περιοχές. Οι χρήστες ναρκωτικών προέρχονται από όλα τα κοινωνικοοικονομικά στρώματα και από όλα τα μέρη. Το πρόβλημα των ναρκωτικών επηρεάζει τον καθένα.

Νέο ασύγχρονο σεμινάριο για το παιδικό ιχνογράφημα στο PSYVERSITY, την πλατφόρμα εκπαίδευσης για την ψυχολογία και την ψυχική υγεία. Αποκτήστε το σεμινάριο και παρακολουθήστε το, από τον δικό σας χώρο, στον χρόνο που εσείς επιλέγετε. Παρέχεται βεβαίωση παρακολούθησης, με την επιτυχή συμπλήρωση ερωτηματολογίου αυτοαξιολόγησης.

Η αποκάλυψη κάποιου στην οικογένεια και στους φίλους ότι ξεκίνησε ψυχοθεραπεία δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Στις περισσότερες περιπτώσεις ο φόβος του στίγματος κυριαρχεί. Πολύς κόσμος πιστεύει ότι η θεραπεία είναι για τους "τρελούς". Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι πελάτες του Συμβούλου/Ψυχοθεραπευτή δεν έχουν κάποια σοβαρή ψυχική ασθένεια.

Η ψυχοθεραπεία ως μια διαλεκτική διεργασία θα πρέπει να είναι συνυφασμένη με τα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα του καιρού της και να κινητοποιεί όχι μόνο το συναίσθημα αλλά και την διανόηση του θεραπευόμενου.

Η ψυχοθεραπεία, έχοντας ακόμη πάνω της την βαριά κληρονομιά του 20ου αιώνα, καλείται τώρα να βρει τρόπο να προσαρμοστεί στην ιστορική στιγμή που ανήκει.

Στο συλλογικό μας θησαυροφυλάκιο έχει καταχωρηθεί το σύμβολο του θεραπευτικού μας ρόλου. Ο Χείρωνας, κορυφαίο αρχέτυπο του θεραπευτή, είναι ο αθάνατος ημίθεος Κένταυρος που σώζει τις ψυχές των άλλων, αλλά αδυνατεί να σώσει τη δική του. Δεν καταφέρνει να γιατρέψει τη δική του πληγή, που του προξενεί αφόρητους πόνους. Ο μύθος λέει ότι όταν ο Χείρωνας δεν άντεχε άλλο τον πόνο, αποφάσισε να απαρνηθεί την αθανασία του για να λυτρωθεί.

Η Ρέιτσελ, μια ψυχρή και πολύ καθωσπρέπει νέα γυναίκα είκοσι επτά ετών, αποφάσισε να ξεκινήσει θεραπεία στο τέλος ενός σύντομου γάμου. Ο άντρας της, ο Μαρκ, την είχε αφήσει εξαιτίας της ψυχρότητάς της.

Στον χώρο της ψυχολογίας έχουμε συχνά μελετήσει την σχέση του σώματος και της ψυχής. Το σώμα μας θα μπορούσαμε να πούμε πως αποτελεί την ένδειξη ότι το άτομο καταφέρνει ή όχι να ισορροπήσει ανάμεσα στον εσωτερικό και εξωτερικό του κόσμου.

Τα νευρικά κύτταρα ανταλλάσσουν μεταξύ τους πληροφορίες με τη μορφή της μετάδοσης ερεθισμών από τις νευρικές ίνες. Από τα μισά του 20ού αιώνα και μετά εμφανίστηκε η έννοια της «νευροπλαστικότητας».

I was feeling insecure. You might not love me anymore. I was shivering inside… I didn't mean to hurt you. I'm sorry that I made you cry… I'm just a jealous guy.”