Η επιλεκτική αλαλία είναι μια ιδιαίτερη και σπάνια συναισθηματική διαταραχή της παιδικής ηλικίας, πολυδιάστατης αιτιολογίας και με διαφορετικές προσεγγίσεις θεραπείας τόσο ψυχοθεραπευτικές όσο και φαρμακευτικές. 

Στις μέρες μας υπάρχει η έξαρση της βίας η οποία είναι διάχυτη παντού. Έτσι έχει καθήκον η κοινωνία των ανθρώπων αλλά και ο καθένας ατομικά, να αναζητήσει τα αίτια που αυτή καλλιεργείται. Η Alice Miller μας φωτίζει τον σκοτεινό αυτόν δρόμο. Με την θεωρία της συσχέτισε τις επιπτώσεις ενός τραύματος στα πρώιμα χρόνια της ζωής,  με την ψυχοπαθολογία της ενήλικης ζωής.

Η Κιβωτός του Κόσμου αναζητά Κοινωνικό Λειτουργό για τη στελέχωση της δομής παιδικής προστασίας σε Πωγωνιανή & Κόνιτσα.

Ο D. W. Winnicott γεννήθηκε το 1896 στο Plymouth της Αγγλίας. Σε αυτοβιογραφικά του γραπτά αναφέρει ότι στην παιδική του ηλικία προσπαθούσε διαρκώς να βελτιώσει την ατμόσφαιρα και τη διάθεση της οικογένειάς του, δεδομένου ότι η μητέρα του έπασχε από κατάθλιψη.

Τα παιδιά συχνά αντλoύν ισχυρές κοινωνικές ή αντικοινωνικές ιδέες από παιδικές ταινίες και κινούμενα σχέδια. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας, όλες οι μορφές βίας (σωματικές βλάβες, ληστείες, χρήση όπλων, βιασμοί, εκφοβισμοί) μεταξύ ανηλίκων παρουσιάζουν αυξητική τάση την τελευταία πενταετία. 

Στις μέρες μας παρατηρούμε στις τάξεις μεικτών ικανοτήτων την ένταξη των μαθητών με δυσκολίες στο γραπτό και προφορικό λόγο, την κατάκτηση της αναγνωστικής ικανότητας, την ανάκληση πληροφοριών από ένα κείμενο. Μαθητές με διασπαστική συμπεριφορά, παρορμητικότητα ή υπερκινητικότητα αδυνατούν ν'ανταποκριθούν στον κυκαιώνα των πληροφοριών που τους επιβάλλει το εκπαιδευτικό σύστημα.

Τις περισσότερες φορές μία αλλαγή έχει μεγάλες επιπτώσεις στα συναισθήματα των παιδιών. Η αλλαγή ενώ μπορεί να έχει στόχο τη βελτίωση της ποιότητας ζωής του παιδιού όπως για παράδειγμα η μετακόμιση σε ένα σπίτι όπου το παιδί θα έχει δικό του δωμάτιο ή μπορεί να είναι υποχρεωτική όπως για παράδειγμα οι στρατιωτικοί γονείς που αλλάζουν συχνά τόπο, προσδίδει αρκετό στρες και αισθήματα μελαγχολίας.

Το διαζύγιο των γονιών μπορεί να είναι μία πολύ επώδυνη διαδικασία για τα παιδιά. Είναι φυσιολογικό και απόλυτα αναμενόμενο ένα παιδί να αντιδράσει στις αλλαγές και τις ανατροπές των δεδομένων της ζωής που ήξερε μέχρι τώρα. Τα παιδιά, όταν βρίσκονται στη σχολική ηλικία, προκειμένου να διαχειριστούν το άγχος και την θλίψη που φέρνει ο χωρισμός των γονιών τους, επιλέγουν ασυνείδητα να αρνηθούν το γεγονός του διαζυγίου και προσπαθούν με διάφορους τρόπους να επανασυνδέσουν τους γονείς.

Ο ρόλος ενός γονέα είναι συχνά απαιτητικός και μοιάζει με ένα δύσβατο μονοπάτι, άλλοτε ενός, άλλοτε δύο ατόμων. Ο ορισμός του "τέλειου γονιού" είναι μακρινός και σίγουρα όχι στα πλαίσια του πραγματικού. Παρόλα αυτά, η επιρροή που ασκείται στο παιδί από μια μητρική ή/και μια πατρική φιγούρα, είναι σε μεγάλο ποσοστό σημαντική για την μετέπειτα ανάπτυξη του παιδιού.

Το παιχνίδι αποτελεί αναμφισβήτητα θεμελιώδη παράγοντα για την ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών, καθώς μέσω αυτού αποκτούν σημαντικά οφέλη που σχετίζονται με την κοινωνική, σωματική, πνευματική και γνωστική τους ευημερία.

Ποικίλοι κοινωνικοί, οικογενειακοί και ατομικοί παράγοντες παίζουν σημαντικό ρόλο στην επίδραση του διαζυγίου στα παιδιά και στη μετέπειτα προσαρμογή τους. 

Το βρέφος ήδη από τον 7^ο μήνα της ζωής του αναπτύσσει ένα ισχυρό συναισθηματικό δεσμό με την μητέρα του δηλαδή μία έντονη προσκόλληση η οποία είναι σημαντική και φυσιολογική. Αποτέλεσμα αυτής της έντονης προσκόλλησης είναι το άγχος του αποχωρισμού όταν η μητέρα του φεύγει π.χ. για τη δουλειά της και το παιδί φοβάται ότι θα το εγκαταλείψει. Το άγχος του αποχωρισμού κορυφώνεται μεταξύ του 13^ου και 18^ου μήνα και μετά υποχωρεί σταδιακά.

All work and no play makes Jack a dull boy.

Τα τελευταία χρόνια, τα ποσοστά κατάθλιψης και άγχους μεταξύ των παιδιών και των νέων ενηλίκων στο δυτικό πολιτισμό δείχνουν να αυξάνονται σταθερά.

Έρευνες υποστηρίζουν πως 1 στα 7 παιδιά παιδικής και εφηβικής ηλικίας έχουν κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα, όπως προβλήματα στην επικοινωνία και στη γλώσσα, ελλειματική προσοχή, υπερκινητικότητα, τικ, ενούρηση, προβλήματα προσαρμογής, προβλήματα διαγωγής, συναισθηματικά προβλήματα, ψύχωση.

Για να έχουμε όμως ένα καλό ξεκίνημα και επειδή όπως λένε η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, ιδιαίτερα όσο αφορά τα παιδιά που έχουν μαθησιακές δυσκολίες στα ελληνικά μαθήματα ή και στα αγγλικά, θέλουν μια πιο ευαισθητοποιημένη προσέγγιση και προετοιμασία για το σχολικό πλαίσιο, με υπομονή και κατανόηση από τους γονείς, τουλάχιστον για τις πρώτες εβδομάδες της χρονιάς.

Οι γονείς έχουν τεράστια ευθύνη στο να μεγαλώσουν τα παιδιά τους κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Τι σημαίνει όμως «καλός γονιός»;
Καλός γονιός σε γενικές γραμμές είναι αυτός που δημιουργεί για το παιδί του ένα σταθερό, προστατευτικό, οικογενειακό περιβάλλον. Είναι ένα θετικό πρότυπο και συμμετέχει με υγιή τρόπο στη ζωή του παιδιού του.

Το παραμύθι «Κορώνα και Γράμματα» είναι γραμμένο με χιουμοριστικό τρόπο και δείχνει τη νέα πραγματικότητα που επιβάλλει ο κορωνοϊός, συμπεριλαμβανομένης της καραντίνας, μέσα από τα μάτια ενός παιδιού.

Κρίση πανικού. Όσες φορές προσπάθησα να γράψω για τη κρίση πανικού απέχοντας από τα συναισθήματά μου, ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα αρκετά. Βιώνοντάς τη η ίδια σαν ενήλικη, μου ήταν δύσκολο να συνειδητοποιήσω πως πρόκειται για μια αγχώδη διαταραχή που θα μπορούσε να εκδηλωθεί ακόμη και σε μικρά παιδιά. Μέχρι που άρχισα να εργάζομαι σε σχολεία. Εκεί ήρθα σε επαφή με πολλά παιδιά και εφήβους.

Ο 7χρονος Παύλος γράφει γράμμα στον Άγιο Βασίλη ζητώντας του να μην τον ξεχάσει. Είναι ένα από τα εκατομμύρια παιδιά σε κάθε γωνιά της γης που περιμένουν με ανυπομονησία τον παχουλό ασπρομάλλη γέροντα να ξεκινήσει το μαγικό του ταξίδι στον κόσμο. Ο πιο αγαπημένος σίγουρα άγιος των παιδιών,σε παγκόσμια κλίμακα, αλλάζει όνομα ανάλογα με τη χώρα προέλευσης του παιδιού.

Ένα φαινόμενο που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια και έχει ενταθεί τα χρόνια της οικονομικής κρίσης είναι το ότι οι νέοι καθυστερούν να φύγουν από το σπίτι τους και να ανεξαρτητοποιηθούν.
Επαναπαύονται στο γεγονός ότι οι γονείς τους εξακολουθούν να τους παρέχουν τα απαραίτητα κι έτσι, παρατείνουν τις σπουδές τους, δε βγαίνουν στην αγορά εργασίας και καθυστερούν να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια.