Γιατί υπάρχει δυσκολία στην δημιουργία σχέσεων και γιατί καταλήγουν να είναι σε μεγάλο ποσοστό σχέσεις «επιφανειακές»;
Βλέπουμε στις μέρες μας, κυρίως στην ηλικία όπου παλιότερα  ένα ζευγάρι θα συμβίωνε (μία σημαντική «εκπαίδευση για το ζευγάρι) ή θα παντρευόταν, ότι επικρατούν κατά βάση  «επιφανειακές» σχέσεις,  (με την έννοια του «βάθους» του ενδιαφέροντος για τον σύντροφο, το πόσο «μοιράζονται»  θέματα ή προβλήματα που  απασχολούν προσωπικά και τους δύο, ή «κρατούν μόνο για τον εαυτό τους» μέσα τους, ), οι οποίες όμως δεν «ικανοποιούν» ψυχικά το άτομο όπως θα γινόταν σε μία  «βαθύτερη» σχέση.

Ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τον κόσμο επηρεάζει τον τρόπο που ο κόσμος σε αντιμετωπίζει.

Φανταστείτε την Κέλλυ, η οποία προσπαθεί πάντα να κάνει το καλύτερο σε κάθε περίσταση ακόμη και όταν η πλειονότητα των πιθανοτήτων είναι εναντίον της. Αγωνίζεται να πληρώσει τους λογαριασμούς της, να βεβαιωθεί ότι τα παιδιά της είναι υγιή και χαρούμενα και να είναι μια καλή κόρη και φίλη.

Όρια .. μια λέξη, τόσο απλή, αλλά και τόσο σημαντική, εκτός από χρήσιμη και απαραίτητη στη ζωή μας. Στις μέρες μας γίνεται όλο και περισσότερο συζήτηση περί ορίων στην εργασία.

«Η ανταπόδοση από τη δουλειά πρέπει να είναι η ικανοποίηση που σας δίνει η δουλειά καθώς και η ανάγκη του κόσμου για τη δουλειά αυτή. Σ’ αυτή την περίπτωση, ο κόσμος είναι παράδεισος, ή όσο πιο κοντά στον παράδεισο μπορεί να φτάσει κανείς. Σε αντίθετη περίπτωση, έχοντας μια δουλειά που απεχθάνεστε, που σας κάνει και βαριέστε και που ο κόσμος δεν την χρειάζεται, η ζωή είναι κόλαση.» Γουίλιαμ Ε. Μπ. Ντιμπουά

Η ευτυχία μπορεί να μην είναι ουρανοκατέβατη, είναι όμως εφικτή – και αυτό είναι το καλό νέο της ημέρας! Δεν είναι ένα άπιαστο όνειρο ή μία ουτοπία, αλλά το αποτέλεσμα δραστηριοτήτων και δεξιοτήτων, οι οποίες καλλιεργούνται και μαθαίνονται, έχοντας ως αποτέλεσμα συναισθηματική ισορροπία και ευεξία αλλά και την πολυπόθητη ευτυχία.

Τελικά υπάρχει ο πρίγκιπας με το άλογο που θα σώσει την πριγκίπισσα από τον κακό το δράκο ή την κακιά τη μάγισσα; Ή μήπως όλα αυτά είναι ένα παραμύθι ή μήπως μύθος; 
Ας τα πάρουμε τα πράγματα με τη συμβολική τους σκοπιά.

Πολλά ζευγάρια, κατά την πορεία της συμβίωσης ή του γάμου, δηλώνουν μείωση της ερωτικής τους επιθυμίας αλλά και μείωση της συχνότητας με την οποία έχουν ερωτική επαφή με το/ τη σύντροφό τους.

Η μοναχικότητα δεν είναι μοναξιά. Η μοναχικότητα σημαίνει πληρότητα. Δεν χρειάζεσαι κανέναν, είσαι αρκετός για τον εαυτό σου. Και αυτό συμβαίνει στην αγάπη. Μέσα από την αγάπη αγγίζεις την εσωτερική σου πληρότητα. Η αγάπη σε ολοκληρώνει.

Οι εραστές μοιράζονται ο ένας τον άλλο, αλλά αυτό δεν αποτελεί ανάγκη τους, απλώς μια υπερχείλιση της ενέργειας που μοιράζονται.

Χωρίς αμφιβολία, όλοι/ες μας στην εφηβική μας ηλικία έχουμε κληθεί να απαντήσουμε στην κλασική και χιλιοειπωμένη ερώτηση «Τι θέλεις να γίνεις, όταν μεγαλώσεις;».

Η απώλεια των ερωτικών σχέσεων στην ενήλικη ζωή,αν και είναι κάτι αρκετά συνηθισμένο, μπορεί να πυροδοτήσει έναν κύκλο αντιδράσεων παρόμοιο με αυτόν που συναντάμε και σε άλλες μορφές απώλειας και αποχωρισμού.

Για παράδειγμα, η απώλεια ενός γάμου μετά από διαζύγιο, μπορεί να μας οδηγήσει σε αντιδράσεις όπως το σοκ, το θυμό, την αποδιοργάνωση και στην συνέχεια την σταδιακή αναδιοργάνωση και τον επαναπροσδιορισμό μας.

Ώρες ώρες μιλάς σα να μη σε αγαπάς και μειώνεις την αξία του ίδιου σου του εαυτού σαν να είσαι κάποιος ξένος που ιδέα δεν έχει για εσένα. Δεν εκτιμάς τον εαυτό σου όπως του πρέπει. Έπειτα ισχυρίζεσαι ότι σέβεσαι και αναγνωρίζεις την αξία των άλλων.

Πώς μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο όταν δεν είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις τη δική σου μοναδική αξία και να μεταχειριστείς τον εαυτό σου με σεβασμό, αξιοπρέπεια, αγάπη και αλήθεια;

Νέα αρχή... Νέα σχολική χρονιά... Νέα καθήκοντα.... Νέες δραστηριότητες.... Νέα τάξη του παιδιού μου...
Σκέψεις και προσδοκίες διακοπών και αναμενόμενες ερωτήσεις όπως «ξεκουράστηκες, χαλάρωσες, μειώθηκε το άγχος σου, είσαι καλύτερα;»

O Piaget επιχείρησε να καθορίσει τα κριτήρια τα οποία χρησιμοποιεί το παιδί σε κάθε ηλικία για να κρίνει την ηθικότητα μιας πράξης. Εξέτασε κυρίως το είδος της ηθικότητας που διαθέτει το παιδί σε κάθε ηλικία, και όχι το πόσο ηθικό είναι και ποιους ηθικούς κανόνες γνωρίζει.

Η Ελένη ήταν μία νέα κοπέλα γεμάτη χαρά και ανυπομονησία για την έναρξη της φοιτητικής της ζωής. Οι γονείς της την καμάρωναν και μέσα στο μυαλό τους έκαναν πολλές και διάφορες σκέψεις για το πώς φαντάζονταν το μέλλον της κόρης της. Όμως, κάτι ανατίναξε τα όνειρά τους στον αέρα.

Η κρίση των τριάντα, γνωστή ως quarter-lifecrisis , κάνει την εμφανισή της στις ηλικίες 25-35. Είναι η ώρα, που αρχίζει η εσωτερική καταγραφή και αξιολόγηση του «τι έχω κάνει μέχρι τώρα». Φυσικά, δεν την βιώνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο βαθμό κι ένταση.

Λίγοι και μάλιστα με αποτυχημένο τρόπο θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι οποιαδήποτε δράση και οποιαδήποτε έργο δεν απαιτεί την επένδυση ενέργειας σε οποιαδήποτε μορφή της. Η αλήθεια είναι ότι για την παραγωγή ορισμένου έργου απαιτείται ένα συγκεκριμμένο ποσοστό ενεργείας που θα «μεταλλαχθεί» στο τελικό έργο.

Έχουμε περάσει ήδη τα μέσα Δεκεμβρίου και είμαστε μία ανάσα πιο κοντά στα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Φέτος ειδικά, λόγω της υγειονομικής πανδημίας, θα βιώσουμε τις μέρες αυτές με ένα πρωτόγνωρο τρόπο. Παρόλα αυτά, όπως και κάθε χρόνο, έτσι και φέτος ο τρόπος, που αυτές οι ημέρες των γιορτών έχουν εντυπωθεί στο μυαλό μας είναι ίδιος.

Χριστούγεννα, γιορτές, χαμόγελα και καλή διάθεση… ή μήπως όχι; Άραγε είναι το ίδιο για όλους; Σίγουρα όχι… Υπάρχουν άνθρωποι που είναι γεμάτοι χαρά και φαίνεται στα πρόσωπά τους κι άλλοι που βιώνουν τη μελαγχολία των Χριστουγέννων. Ανάμεσα σε αυτές τις δύο καταστάσεις υπάρχουν κι άλλων πολλών ειδών καταστάσεις.

Που είσαι ντροπή?
Είμαι μέσα στη σκέψη σου, στο μυαλό σου, σε όλο σου το “είναι”. Είμαι παντού. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Υπάρχω από την πρώτη κιόλας στιγμή, από όταν πρωτοήρθες στον κόσμο και θα είμαι δίπλα σου μέχρι να “φύγεις”.

Ντροπή.. ένα συναίσθημα βαθιά υπαρξιακό και γνώριμο. Εκδηλώνεται μέσα από ένα ευρύ φάσμα, από την ελαφριά αμηχανία που όλοι μας πολλές φορές έχουμε βιώσει μέχρι την κατάσταση πανικού και την παράλυση. 
Συχνά συνοδεύεται με την ενοχή, ωστόσο είναι σημαντικό να τη διαχωρίσουμε  από την ντροπή καθώς η δεύτερη είναι το συναίσθημα που συνδέεται με το “being”, δηλαδή ότι δεν είμαι επαρκής , δεν είμαι αρκετός, ενώ η ενοχή με το“ doing”, κάνω κάποιο κακό ή πληγώνω κάποιον κ.α.