Η αποδοχή σαν έννοια είναι πολυδιάστατη και δεν αρκεί απλά να την επικαλούμαστε δίχως να καταλαβαίνουμε ακριβώς το νόημά της.

Μιλώντας για φόβο ή άγχος εγκατάλειψης αναφερόμαστε την διάχυτη και έντονη πεποίθηση που διακατέχει κάποιον ότι οι άνθρωποι που τον αγαπούν και είναι δίπλα του ή ακόμα και αυτοί που μπορεί να τον γνωρίσουν στο μέλλον, θα τον εγκαταλείψουν.

Η σκέψη ότι ο άλλος θα απομακρυνθεί από κοντά τους, γεννά έντονα συναισθήματα άγχους και ανασφάλειας, μεταφράζεται ως προσωπική απόρριψη και το άτομο την δικαιολογεί στην βάση της προσωπικής του αναξιότητας.

Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να προσκολλόμαστε σε αυτά που υπάρχουν στη ζωή μας: τα αντικείμενα, τους ανθρώπους, τις σχέσεις, τις δουλειές, τις καταστάσεις, τις απόψεις, τις πεποιθήσεις. Ακόμα κι αν αυτά δεν μας δίνουν πια την ικανοποίηση που μας έδιναν, δεν μας κάνουν πια ευτυχισμένους.

Burn out, λοιπόν, και κάνουμε μία προσπάθεια σε αυτό το άρθρο να το σκεφτούμε λίγο διαφορετικά, να το συσχετίσουμε με την πανδημία και να σκεφτούμε όχι μόνο πώς μας επηρεάζει αλλά και τον τρόπο που μπορεί να επηρεάσει το μέλλον μας.

Όταν είσαι μικρός βιάζεσαι να μεγαλώσεις και όταν αυτό γίνει πια πραγματικότητα συνήθως δε σου αρέσει. Εκφράσεις, όπως «Αχ να γινόμουν και πάλι παιδί!» ή «Μα τι ωραία αυτά τα παιδικά χρόνια» πλημυρίζουν συχνά το μυαλό. Τι είναι αυτό που σε αγχώνει, όμως, τόσο και μόνο στην ιδέα ότι φορτώνεσαι άλλον έναν χρόνο στην «πλάτη» σου;

Η πιο σημαντική, η αρχέγονη σχέση στη ζωή μας είναι η σχέση μας με το Τώρα ή, καλύτερα, με οποιαδήποτε μορφή λαμβάνει το Τώρα, δηλαδή αυτό που υπάρχει ή αυτό που συμβαίνει. Αν η σχέση μας με το Τώρα είναι δυσλειτουργική, τότε αυτή η δυσλειτουργία θα αντικατοπτρίζεται σε κάθε μας σχέση και σε κάθε κατάσταση που συναντάμε. Απλώς το εγώ θα οριζόταν ως μια δυσλειτουργική σχέση με την παρούσα στιγμή.

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ ότι ο θεός μπορεί και να προσπαθεί; Έχεις αναρωτηθεί ποτέ ότι ο θεός μπορεί να φοβάται; Έχεις αναρωτηθεί ποτέ ότι ο θεός μπορεί να πονάει; Να δακρύζει; Να συγκινείται; Έχεις αναρωτηθεί ποτέ ότι ο θεός μπορεί να περιμένει να πάρει κουράγιο από σένα; Να υπάρχει γιατί ελπίζεις εσύ; Να αντρώνεται από τη δύναμή σου;

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ
Μόλις είχε τελειώσει η παράσταση. Μια βαθιά κοινωνικού περιεχομένου παράσταση, ένα στοχαστικό, φιλοσοφικό δράμα είχε λάβει τέλος. Ο Victor στεκόταν ακίνητος πίσω από την αυλαία σκεπτικός, κοιτάζοντας το σκούρο κόκκινο χρώμα της κουρτίνας που σε λίγο θα άνοιγε για την βαθιά υπόκλιση στο κοινό.

Η Ρέιτσελ, μια ψυχρή και πολύ καθωσπρέπει νέα γυναίκα είκοσι επτά ετών, αποφάσισε να ξεκινήσει θεραπεία στο τέλος ενός σύντομου γάμου. Ο άντρας της, ο Μαρκ, την είχε αφήσει εξαιτίας της ψυχρότητάς της.

Το σύνδρομο του καλού παιδιού αναφέρεται τόσο στην «εικόνα» ενός ανθρώπου όσο και σε κάποια χαρακτηριστικά γνωρίσματα.Ως παράδειγμα αυτής της εικόνας του καλού παιδιού: Ένα καλό παιδί δεν φωνάζει, δεν κάνει φασαρία και δεν ενοχλεί. Κάθεται ήσυχα στη θέση του και αφήνει τους μεγάλους να μιλήσουν. Ένα καλό παιδί δεν παραπονιέται, δεν δυσαρεστείται και δεν αντιμιλά.

Η θεμελιώδης πρόταση της θεωρίας του δεσμού (π.χ. Bowlby 1979/1995) αναφέρει ότι ο τρόπος με τον οποίο τα πρόσωπα κύριας φροντίδας αποκρίνονται στις ανάγκες των βρεφών απολήγει σε εσωτερικές αναπαραστάσεις για το πώς ο εαυτός σχετίζεται με τον άλλο.

Από τη στιγμή που το παιδί ξεκινά το σχολείο, αρχίζει να απασχολεί έντονα το θέμα της επίδοσής του στα σχολικά μαθήματα. Γονείς και εκπαιδευτικοί διαμορφώνουν ορισμένες προσδοκίες, που εάν το παιδί κατορθώσει να ανταποκριθεί με επιτυχία, έχει καλώς.

Το άγχος αποτελεί μέρος της καθημερινής ζωής των μαθητών που ετοιμάζονται για τις εξετάσεις. Πώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα σημάδια του άγχους; Πώς μπορεί ένας μαθητής να διαχειριστεί το άγχος πριν αλλά και κατά τη διάρκεια των εξετάσεων; Πώς η μελέτη μπορεί να γίνει πιο αποδοτική; Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί για να μην ενισχύουν το άγχος του μαθητή;

Η Υπεραναλυτική Σκέψη περιγράφεται με τον αγγλικό όρο “overthinking”. Πρόκειται για μια κατάσταση στην οποία το άτομο δαπανά πάρα πολύ χρόνο για να σκέφτεται γύρω από ένα πρόβλημα που έχει προκύψει ή ακόμα και μια απλή συνθήκη της καθημερινότητας.

Το χειρότερο άγχος είναι το άγχος να μην αγχωθείς. Ο χειρότερος φόβος είναι ο φόβος του φόβου μας. Όταν πια το άγχος και οι φόβοι μας γίνουν υπερβολικά και ανεξέλεγκτα, είναι χειρότερα ακόμη και από τα ίδια τα συμπτώματα που βιώνουμε και μάλιστα πολλές φορές αυτά τα συναισθήματα μπορούν από μόνα τους να προκαλέσουν μια κρίση άγχους ή μια κρίση πανικού.

Η εφηβεία είναι η μεταβατική περίοδος της δεύτερης δεκαετίας της ζωής του ανθρώπου κατά την οποία λαμβάνουν χώρα σημαντικές σωματικές, γνωσιακές, ψυχολογικές και συμπεριφορικές αλλαγές. Πριν από έναν αιώνα η εφηβεία εθεωρείτο απλώς μια διαδικασία σωματικής ωρίμανσης, που οδηγούσε το άτομο σε διαφορετικά κοινωνικά πλαίσια που επηρέαζαν την υγεία του.

Η απόφαση να ξεκινήσει κάποιος ψυχοθεραπεία μπορεί να αναδύεται από διαφορετικές κάθε φορά συνθήκες. Κάποιοι άνθρωποι το σκέφτονται για πολύ καιρό, πριν πάρουν την απόφαση να ξεκινήσουν. Είναι κάτι που το ήθελαν, αλλά δεν είχαν βρει τη δύναμη ή τον τρόπο να το τολμήσουν.

Όταν βρισκόμαστε απέναντι από τον χωρισμό είτε είναι η διακοπή γάμου ή μιας μεγάλης σχέσης, οι ψυχολογικές και συναισθηματικές διαδικασίες που ακολουθούν είναι ίδιες με της απώλειας-πένθους. Οι αλλαγές που θα φέρει στη ζωή μας είναι μεγάλες και χρειάζεται χρόνος για να μπορέσει το άτομο να βρει ξανά τα πατήματά του και τις σταθερές του.