Στο βιβλίο της «Ψυχοθεραπευτικές παρεμβάσεις στις καταστάσεις του Εγώ» η Robin Shapiro μοιράζεται τις παρεμβάσεις που είχαν θετικό θεραπευτικό αποτέλεσμα για τους πελάτες της, ελπίζοντας να φανεί χρήσιμο και σε θεραπευτές νέους στις καταστάσεις του εγώ αλλά και σε παλαιότερους που θέλουν να εμπλουτίσουν τις ψυχοθεραπευτικές τους τεχνικές και δεξιότητες.

Το σύμπτωμα είναι μία παθολογική συμπεριφορά ή ψυχοσωματική εκδήλωση ενός μέλους του οικογενειακού συστήματος. Η Συστημική Θεωρία υποστηρίζει ότι το σύμπτωμα αποτελεί ένα μήνυμα, που στέλνει ο πάσχων, προς τους σημαντικούς άλλους του οικογενειακού συστήματος.

Τα ναρκωτικά δεν είναι αποκλειστικό πρόβλημα των φτωχών, των μειονοτήτων ή εκείνων που ζουν σε υποβαθμισμένες περιοχές. Οι χρήστες ναρκωτικών προέρχονται από όλα τα κοινωνικοοικονομικά στρώματα και από όλα τα μέρη. Το πρόβλημα των ναρκωτικών επηρεάζει τον καθένα.

Όταν ερωτεύεσαι η καρδιά σου ξεχειλίζει από άκρατο ενθουσιασμό. Χημικές ουσίες και ορμόνες κατακλύζουν τον εγκέφαλό σου. Φαινυλαιθυλαμύνη, ντοπαμίνη,νοραδρεναλίνη, αδρεναλίνη πρωταγωνιστούν. Η αρχέγονη αναπαραγωγική ανάγκη σε συνεπαίρνει σε διαδρομές με ιλιγγιώδεις ταχύτητες.

Με τις πρόσφατες εξελίξεις γύρω από τον κορωνοϊό, πολλοί Σύμβουλοι Ψυχικής Υγείας και Ψυχοθεραπευτές επέλεξαν να προχωρήσουν σε online ή τηλεφωνική θεραπεία με τους πελάτες τους. Όμως, οι αλλαγές αυτές ενδεχομένως να ανησυχούν τους επαγγελματίες που ασχολούνται με το σχεσιακό βάθος, καθώς δεδομένων των συνθηκών ίσως είναι πιο δύσκολο να επιτευχθεί.

Αναπόφευκτα η ύπαρξη ενός εφήβου σε μια οικογένεια «επιβάλλει» μια περίοδο «διαπραγματεύσεων» εντός του οικογενειακού συστήματος. Ο έφηβος βρισκόμενος σε μια φάση διαρκούς αναζήτησης της προσωπικής του ταυτότητας έρχεται πολλές φορές σε ρήξη με τους γονείς του. Τα φαινόμενα που ανακύπτουν είναι ποικίλα και αφορούν σχεδόν πάντα την επιθυμία του εφήβου για αυτονομία και ανάληψη περισσότερων ευθυνών.

Αδιαμφισβήτητα κανένας μας δε γνωρίζει πώς ακριβώς θα πρέπει να συμπεριφερθεί ως γονέας. Όλοι προσπαθούμε και μέσα από τα λάθη μας μαθαίνουμε και εξελισσόμαστε.

Δεν υπάρχει τέλειος γονιός, ούτε εγχειρίδιο για τέλειους γονείς. Είναι φυσιολογικό οι γονείς να φωνάζουν μερικές φορές στα παιδιά τους. Είναι φυσιολογικό περιστασιακά να γίνουν ελεγκτικοί. Σπανίως συμβαίνει να χτυπήσουν τα παιδιά τους. Αυτά τα ολισθήματα τους καθιστούν όμως τοξικούς; Φυσικά και όχι. Και οι γονείς είναι άνθρωποι και κάνουν λάθη.

Όλοι γνωρίζουμε την έννοια του τοξικού ανθρώπου. Τι γίνεται όμως όταν έχουμε στο περιβάλλον μας έναν τέτοιο άνθρωπο; Οι τοξικοί άνθρωποι όταν βρίσκονται δίπλα σου, ρουφάνε την ενέργεια σου και σε καταπιέζουν αφόρητα. Σε μια τέτοια σχέση κυριαρχεί ο εγωκεντρισμός, ο απόλυτος έλεγχος και η ανασφάλεια.

Τοξικοί άνθρωποι! Πόση κουβέντα γίνεται σήμερα γύρω από τους τοξικούς ανθρώπους... και πόσα αποφθέγματα, γνωμικά υπάρχουν... και πόσο εύκολα συμβουλεύουμε «βγάλτε τους από τη ζωή σας»… Τι γίνεται όταν αυτοί οι τοξικοί άνθρωποι τελικά είναι γονείς μας; Ή στη χειρότερη περίπτωση... τι γίνεται όταν είμαστε εμείς οι ίδιοι τοξικοί γονείς στα παιδιά μας;

Οι σχέσεις που αναπτύσσουμε με τους γονείςή τους κηδεμόνες μας, πριν την ηλικία των 5 ετών, θέτουν τις βάσεις για τις σχέσεις που οικοδομούμε στην ενήλικη ζωή μας. Αυτό συμβαίνει επειδή είμαστε ολοκληρωτικά εξαρτώμενοι στα άτομα που (ιδανικά) θα εκπληρώσουν τις σωματικές και συναισθηματικές μας ανάγκες.

«Να είσαι σωστός, να κάνεις το καλό», «να δίνεις και να προσφέρεις αγάπη», αλλά τελικά ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι περνάνε την πόρτα του θεραπευτή, ψάχνοντας να βρουν το «γιατί έχασαν» και «γιατί πόνεσαν» ενώ έδωσαν και με το παραπάνω. Αυτό το «παραπάνω» είναι το πρόβλημα. Μέτρον άριστον!

Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί, ξεκινώντας μία νέα σχέση, τι μπορεί να θέλει το άλλο πρόσωπο από εμάς, πόσο ειλικρινείς είναι οι προθέσεις του και μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε μαζί του;

Ποικίλα σενάρια, άλλοτε αυτοκαταστροφικά και βασανιστικά, άλλοτε όμορφα και ανακουφιστικά. Σπάνια όμως αναρωτιόμαστε τι είμαστε εμείς σε θέση να προσφέρουμε στον επιθυμητό άλλο, αν είμαστε πραγματικά διαθέσιμοι για εκείνον και αν μπορούμε ειλικρινά να αντέξουμε τη συναισθηματική εγγύτητα που ορίζει μία σχέση.

Η διαμόρφωση της αυτοεκτίμησης είναι ένα πολύ σημαντικό στάδιο όπου ξεκινά νωρίς στην παιδική ηλικία και μας ακολουθεί ως την ενήλικη ζωή.

Τα παιδιά, από την προσχολική ακόμη ηλικία, παρατηρούν τις αντιδράσεις των «σημαντικών άλλων» προσώπων προκειμένου να εσωτερικεύσουν την εικόνα του εαυτού τους.

Σας έχουν ποτέ κατηγορήσει ότι κάνετε μόνο ότι θέλετε εσείς, εννοώντας ότι δεν κάνετε αυτό που θέλουν εκείνοι; Έχετε νιώσει σε κάποια σχέση σας την αίσθηση «υποχρέωσης» ή «χρέους» για κάποιον που ταυτίζει τη θυσία με την απόδειξη αγάπης;

Οι σχέσεις αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας. Συμβάλλουν σημαντικά στην προσωπική μας ανάπτυξη, στην αίσθηση ευεξίας και στη συνολική ευτυχία μας.

Είναι σχεδόν βέβαιο πως στην μέχρι τώρα πορεία σου έχεις συναντήσει τουλάχιστον ένα τοξικό άτομο. Ίσως πρόκειται για εκείνο τον χειριστικό συνάδελφο, τον απαισιόδοξο φίλο, το μίζερο ξάδελφο, το γνωστό που που δε σέβεται το χρόνο σου.

Ένα ξεκούραστο παιδί είναι πιο ευτυχισμένο και συμπεριφέρεται με σωστό τρόπο τις περισσότερες ώρες της μέρας. Οι έρευνες έδειξαν ότι τα παιδιά και οι έφηβοι που  κοιμούνται σε ικανοποιητικό βαθμό, χαμογελούν περισσότερο, διαφωνούν και τσακώνονται λιγότερο, δέχονται τα όρια και τους κανόνες, συγκεντρώνονται καλύτερα στο σχολείο και στις εργασίες τους και διαπληκτίζονται λιγότερο με τα αδέρφια τους.