Η εξουσία, σαν έννοια, συνήθως χρησιμοποιείται για να περιγράψει την πολιτική, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχει βαθύτερες ρίζες σε πολλά κομμάτια της ανθρώπινης ζωής.

Για κάποιους ανθρώπους τα Χριστούγεννα είναι συνώνυμο του εορτασμού, των γλυκών, της χαλάρωσης, των οικογενειακών τραπεζωμάτων, των δώρων, των ατελείωτων -και πάντα ίδιων- χριστουγεννιάτικων ταινιών σε ένα μαλακό καναπέ με κεράκια αναμμένα και γενικότερα της θαλπωρής και της ζεστασιάς.

Τα όρια είναι απαραίτητα προκειμένου να έχουμε υγιείς σχέσεις. Πολλές φορές μπορεί να είναι δύσκολο να βάλουμε όρια στις σχέσεις με τους κοντινούς μας ανθρώπους και όσους αγαπάμε, όμως τα όρια είναι που δείχνουν μια σχέση αγάπης και φροντίδας. Τα όρια δεν μπαίνουν ως απειλή ούτε για εκδίκηση. Δηλώνουν αυτοσεβασμό και αγάπη προς τον εαυτό μας.

Όρια .. μια λέξη, τόσο απλή, αλλά και τόσο σημαντική, εκτός από χρήσιμη και απαραίτητη στη ζωή μας. Στις μέρες μας γίνεται όλο και περισσότερο συζήτηση περί ορίων στην εργασία.

Όπως και άλλοι θεραπευτές της εποχής του, ο Καναδός ψυχίατρος Eric Berne παρατήρησε πως οι εμπειρίες που βιώνουν οι άνθρωποι κατά τα πρώιμα χρόνια της ζωής διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και στη συμπεριφορά στην ενήλικη ζωή.

Η προσαρμογή στη ζωή με αναπηρία είναι μια δύσκολη αλλαγή. Οι περισσότεροι άνθρωποι τείνουμε να θεωρούμε τη ζωή και την υγεία μας δεδομένη, μέχρι να συμβεί κάτι και να την χάσουμε. Τότε και μόνο τότε είναι εύκολο να επιστρέψουμε και να σκεφτούμε όλα αυτά που αφήσαμε και χάθηκαν.

Η εφηβεία αποτελεί μια μεταβατική περίοδο στη ζωή του ανθρώπου, καθώς συνιστά το πέρασμα από την παιδική στην ενήλικη ζωή. Ο έφηβος δηλαδή δεν είναι ακόμη ενήλικας, ούτε όμως και παιδί. Χρονικά τοποθετείται από το 12ο έως το 18-19ο έτος της ηλικίας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου λαμβάνουν χώρα μεγάλες αλλαγές σε σωματικό, νοητικό, συναισθηματικό και κοινωνικό επίπεδο.

Εφηβεία! Από μόνη της ως λέξη ακούγεται σημαντική, γεμάτη περιέργεια, σαν να δυσκολεύει και λίγο, σαν να περιμένουν όλοι έφηβοι, γονείς, περιβάλλον να συμβεί κάτι δύσκολο, κάτι ανήσυχο, κάτι δυσεπίλυτο.

Όλοι περιμένουν τι στραβό θα συμβεί, τι δεν θα πάει όπως το προέβλεπαν, τι δεν θα είναι στο χέρι τους να το αντιμετωπίσουν. Και όλοι θα καταλήγουν στις ίδιες λέξεις... «Δύσκολη η εφηβεία».

Η ζήλεια είναι ένα φυσικό συναίσθημα. Ένα φυσικό συναίσθημα που είναι καθαρά δικό σου. Δεν έχει να κάνει με τον εκάστοτε σύντροφο, φίλο, συνεργάτη ή με όποιον άλλο ή ό,τι άλλο πέραν του εαυτού σου τη συνδέεις.

O Κλάδος Κλινικής Ψυχολογίας και Ψυχολογίας της Υγείας της Ελληνικής Ψυχολογικής Εταιρείας, έχοντας μελετήσει τα σχετικά επιστημονικά δεδομένα παρουσιάζει το ζήτημα της ανατροφής των παιδιών από έναν ή και τους δύο γονείς σε περίπτωση διαζυγίου των τελευταίων με αφορμή την επικείμενη αλλαγή της νομοθεσίας.

Τι εννοούμε όταν αναφερόμαστε στον ζωτικό χώρο ενός ατόμου; Πόσο σημαντικό είναι να έχουμε προσωπικό χώρο; Γιατί επιτρέπουμε να μας τον παραβιάζουν; Πως μπορούμε να τον διατηρήσουμε; Πολλά ερωτήματα στρέφονται γύρω από την έννοια του ζωτικού χώρου ή αλλιώς του προσωπικού χώρου.

Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα, το οποίο χαρακτηρίζεται από την διάθεση εσωτερικής ανακάλυψης όχι μόνο του εαυτού μας αλλά και του προσώπου το οποίο βρίσκεται κοντά μας.

Είναι μία δοκιμασία, η οποία απαιτεί να απεγκλωβιστούμε από το περιχαρακωμένο κάστρο της αυτάρκειας μας και να αποπειραθούμε να προσπαθήσουμε το εμείς.

Όλοι θέλουμε να είμαστε αρεστοί. Να μιλάει ο περίγυρος μας πάντα με καλά λόγια για μας και να μας επαινεί. Πολλές φορές για να το επιτύχουμε αυτό είμαστε διατεθειμένοι να υιοθετήσουμε συμπεριφορές, είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα το κάναμε και καταλήγουμε να πιεζόμαστε, να καταπιεζόμαστε ή και να ασφυκτιούμε.

Ο άνθρωπος είναι κατά βάση κοινωνικό ον που απολαμβάνει την επικοινωνία, τη σύνδεση, την οικειότητα και τους δεσμούς που μπορεί να δημιουργήσει και να συντηρήσει  με τους ανθρώπους γύρω του.

Με λόγια μεστά, οι άνδρες που έρχονται να ζητήσουν βοήθεια αφηγούνται, μέσα από τον ρόλο του γιου, τα βιώματα και τις εμπειρίες τους από την οικογένεια καταγωγής τους, επιτρέποντάς μου να γίνω κοινωνός όσων σκέφτονται και νιώθουν.

Η καλοσύνη, εκείνη η αρετή που επιθυμεί το καλό των άλλων και όποιος την κατέχει, προσπαθεί για την ευτυχία των άλλων ανθρώπων. Η καλοσύνη επιθυμεί με κάθε τρόπο να διευκολύνει τους άλλους και χαρακτηρίζεται από την ανιδιοτέλεια και την ανεξικακία. Στις ημέρες μέχρι ποιο βαθμό όμως η καλοσύνη είναι αρετή;

Συχνά γίνεται λόγος για τα όρια, προς τους άλλους και προς τον εαυτό μας. Νομίζω όμως πως βάζοντας όρια για τον εαυτό μας, αυτόματα θα έχουμε βάλει και στους γύρω μας. Πως όμως ξεκινά κανείς ; Πως διαλέγει τα όρια, πως ξέρει ότι είναι τα σωστά;

Μια εύκολη απάντηση είναι οι εμπειρίες μας, καταστάσεις δηλαδή που ζήσαμε στο παρελθόν και μας έμαθαν τι μας αρέσει και τι όχι.

Στον μικρόκοσμο, τα πάντα κινούνται αργά. Υπάρχουν εμπόδια, όρια και προτεραιότητες που πρέπει να σεβαστείς... Είναι το βασίλειο του Χρόνου... εκεί όπου οι άνθρωποι προχωρούν σε μια γραμμά, και είναι αδύνατον να απελευθερωθείς, να πας πιο πέρα... Όμως, να αφιερώσεις τον εαυτό σου στο είναι σου...

Η Βία σε κάθε της έκφανση αποτελεί μια πράξη επιβολής της εξουσίας ενός ατόμου απέναντι σε ένα άλλο άτομο και ως τέτοια απειλεί, κακοποιεί, παραβιάζει και τρομοκρατεί το θύμα σε οποιοδήποτε κοινωνικό πλαίσιο ασκείται.

Ώρες ώρες μιλάς σα να μη σε αγαπάς και μειώνεις την αξία του ίδιου σου του εαυτού σαν να είσαι κάποιος ξένος που ιδέα δεν έχει για εσένα. Δεν εκτιμάς τον εαυτό σου όπως του πρέπει. Έπειτα ισχυρίζεσαι ότι σέβεσαι και αναγνωρίζεις την αξία των άλλων.

Πώς μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο όταν δεν είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις τη δική σου μοναδική αξία και να μεταχειριστείς τον εαυτό σου με σεβασμό, αξιοπρέπεια, αγάπη και αλήθεια;