Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανασφάλειες. Ανασφάλειες που σχετίζονται με το πόσο αρέσουμε, πόσο θα μας αποδεχτούν κι αν τελικά θα αγαπηθούμε, πόσο ικανοί είμαστε κι αν αξίζουμε, πόσο τα καταφέρνουμε και πόσο «επιτυχημένες» επιλογές κάνουμε.

Οι ανασφάλειες πάντα σχετίζονται με αντίστοιχους φόβους, όπως εγκατάλειψης, απόρριψης, μοναξιάς ή εγκλωβισμού.

Η φιλία είναι ένα πολύ σημαντικό για τη ζωή του ανθρώπου κομμάτι. Ο φίλος, αποτελεί ελεύθερη επιλογή του ατόμου, επιλογή που γίνεται με βάση κοινά τους χαρακτηριστικά. Όμως, ένας φίλος, δεν είναι απλά μια μονάδα που προσφέρει χαρά και ευχαρίστηση μέσα από εξόδους. Οι ιδιότητές του, είναι πολλές περισσότερες, γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, υπάρχει ο διαχωρισμός, ανάμεσα σε έναν καλό κι έναν κακό φίλο. 

Γονιός δε γεννιέσαι αλλά γίνεσαι. Είναι ίσως ο πιο δύσκολος ρόλος γιατί δε διδάσκεται και το μόνο μας εφόδιο είναι το ένστικτό μας να φροντίσουμε και να προστατεύσουμε τους απογόνους μας με καθοριστική επίδραση τις περισσότερες φορές το μοντέλο των δικών μας σχέσων με τους γονείς μας.

Εφόσον πήρατε την απόφαση να ξεκινήσετε ψυχοθεραπεία, κι αφού έχετε επιλέξει τον θεραπευτή που σας ταιριάζει, σίγουρα θα επιθυμείτε να αξιοποιηθούν στο έπακρο τα χρήματα και ο χρόνος που θα επενδύσετε.

«Πώς να συμπαρασταθώ σε έναν φίλο μου που περνάει δύσκολα; Τι μπορώ να κάνω, τι μπορώ να πω για να τον βοηθήσω; Δεν είμαι ειδικός για να ξέρω πώς να το χειριστώ!»

Δεν είναι ποτέ δίκαιο για κάποιον να σας επιβάλει τη γνώμη του όταν δεν την έχετε ζητήσει, οπότε πρέπει να είστε σαφείς σχετικά με το σκοπό που εξυπηρετούν οι επικριτές σας.

Στις μέρες μας παρουσιάζονται ολοένα και περισσότερο περιπτώσεις ατόμων, τα οποία εκδηλώνουν κάποια δυσκολία στο να εκφράσουν - διατυπώσουν τον πραγματικό συναισθηματικό τους κόσμο και το σύνολο των σκέψεών τους.

Δεν αποτελεί έκπληξη ότι η τοξικότητα στο εργασιακό περιβάλλον δεν είναι καινούριο νέο. Μάλιστα, με την ανάγκη όλο και περισσότερων να τοποθετούν την ισορροπία, τις προσωπικές αξίες, την ικανοποίηση και την ψυχική υγεία πάνω και από το μηνιαίο εισόδημά τους, δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει ότι και η ανέχεια απέναντι σε αυτού του είδους το περιβάλλον, μειώνεται ολοένα και περισσότερο.

Όταν κρίνεις έναν άνθρωπο, αρνείσαι να γνωρίσεις τον άνθρωπο αυτόν όπως είναι. Όταν κρίνεις κάποιον, δημιουργείς μια διαστρεβλωμένη εικόνα τού ποιος είναι πραγματικά (και μπορεί να γίνει), και η εικόνα αυτή, με τον καιρό, θα φανερωθεί έτσι στη ζωή σου.

Τα όρια είναι ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα που διέπουν κάθε είδους σχέση. Τα όρια δεν είναι σημαντικά όμως μόνο για τις σχέσεις, αλλά και για το ίδιο το θεραπευτικό μας ταξίδι.

Είναι δύσκολο να εκφραστούμε αυθεντικά, να νιώθουμε ανεξάρτητοι και να νιώθουμε σύνδεση και αποδοχή από τους άλλους ταυτόχρονα. Υπάρχει μια αίσθηση, μια αντίληψη για πολλούς από εμάς ότι έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε δύο άκρα, στο να εκφραστούμε αυθόρμητα όπως θέλουμε εμείς και να απογοητεύσουμε τους άλλους και να μας κρίνουν και να είμαστε μόνοι ή να λέμε και να κάνουμε ότι θέλουν οι άλλοι και να έχουμε επιβράβευση, αποδοχή και παρέα.

Σίγουρα έχεις θαυμάσει και έχεις ζηλέψει όλους εκείνους τους ατάραχους τύπους διανύοντας καταστάσεις που σου φάνταζαν ιδιαίτερα πιεστικές ή πραγματικά χαοτικές.

Εκείνο το επείγον ιατρικό περιστατικό που διαδραματίστηκε μπροστά στα μάτια σου, η καθόλου ρεαλιστική προθεσμία παράδοσης του έργου στο γραφείο, η δημόσια ομιλία μπροστά σε χιλιάδες θεατών, η συνέντευξη για την πολυπόθητη θέση, το οικογενειακό αδιέξοδο, η νυχτερινή οδήγηση στην κλειστή στροφή της επαρχιακής οδού που λίγο έλειψε να καταλήξει σε τραγωδία και τόσες άλλες στιγμές που είναι λες και η ψυχραιμία επιλέγει το που θα πάει.

Οι περισσότεροι επίδοξοι γονείς έχουν αναρωτηθεί σχετικά με τον αν θα μπορούσαν να σταθούν αντάξιοι του γονεικού ρόλου. Η φράση «Αν θέλουμε κάτι να αλλάξει σε ένα παιδί, πρέπει πρώτα να εξετάσουμε και να βεβαιωθούμε ότι δεν είναι κάτι σ’ εμάς που θα έπρεπε να αλλάξει», πιθανόν να απαντά ένα σκέλος αυτής της ερώτησης.

Στη σύγχρονη πραγματικότητα,  με τους γρήγορους ρυθμούς και τις προσδοκίες για αειφόρο ανάπτυξη, η επίτευξη ισορροπίας ανάμεσα στην επαγγελματική και την προσωπική ζωή φαντάζει σε πολλές περιπτώσεις ένα άπιαστο όνειρο.

Ως ενήλικοι έχουμε ένα σημαντικό πλεονέκτημα σε σχέση με τα παιδιά: στην πορεία της ζωής μαθαίνουμε στρατηγικές και τρόπους αντιμετώπισης των στρεσογόνων καταστάσεων, ενώ τα παιδιά είναι πιο ευάλωτα λόγω της περιορισμένης εμπειρίας. Επίσης είναι εξαρτημένα από εμάς και δεν μπορούν να είναι αυτάρκη, δεν έχουν διαμορφώσει την ατομική τους ταυτότητα και τις κοινωνικές τους σχέσεις, βιώνουν γρήγορες και σημαντικές αλλαγές στον εαυτό τους. 

Το «μαζί» χτίζεται από δυο δυνατά θέλω χωρίς τα «εγώ» τους. Σώζονται οι σχέσεις;

Σχέση, σχετίζομαι..έννοιες που αναφέρονται στην ομοιότητα, την αναφορά καθώς επίσης και την αλληλεξάρτηση που υπάρχει σε δύο η περισσότερα άτομα. Βασική αρχή, όπως όλοι γνωρίζουμε, οποιασδήποτε βιολογικής, ψυχολογικής ή κοινωνιολογικής μελέτης και έρευνας, θεωρείται η αλληλεπίδραση του ατόμου με το περιβάλλον. Το άτομο δεν μπορεί να μεγαλώσει και να επιβιώσει χωρίς αυτό.

Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ένα σύνολο από στιγμές, μνήμες, συναισθήματα. Πολλές φορές μία αίσθηση μελαγχολίας ή κενού μπορεί να μας κατακλύσει και να πλαισιώσει όλη μας την καθημερινότητα.

Γιατί σας είναι τόσο δύσκολο να επιστρέψετε στο κατάστημα τα γιαούρτια που έχουν λήξει, ένα μπλουζάκι που ξέβαψε με την πρώτη πλύση ή τα σάπια αχλάδια που βρήκατε στη σφραγισμένη συσκευασία; Αμφιταλαντευόμαστε πάντα ανάμεσα στα δικαιώματα που έχουμε ως καταναλωτές και στο να νιώθουμε πως πρέπει να ζητήσουμε συγγνώμη όταν διεκδικούμε το δίκιο μας.

Σε κάθε συμβουλευτική διαδικασία κεντρικό ρόλο διαδραματίζει η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ συμβούλου και πελάτη. Αυτή καθορίζει και την έκβαση των συνεδριών. Αυτό το είδος σχέσης αφορά το συναίσθημα, τις στάσεις και τις πεποιθήσεις όποιον εμπλέκονται στη συμβουλευτική διαδικασία.

Η συμπεριφορά του Συμβούλου θα πρέπει να ενδυναμώνει τον τρόπο με τον οποίο ο πελάτης αντιλαμβάνεται τον σύμβουλο.