Σχέση, σχετίζομαι..έννοιες που αναφέρονται στην ομοιότητα, την αναφορά καθώς επίσης και την αλληλεξάρτηση που υπάρχει σε δύο η περισσότερα άτομα. Βασική αρχή, όπως όλοι γνωρίζουμε, οποιασδήποτε βιολογικής, ψυχολογικής ή κοινωνιολογικής μελέτης και έρευνας, θεωρείται η αλληλεπίδραση του ατόμου με το περιβάλλον. Το άτομο δεν μπορεί να μεγαλώσει και να επιβιώσει χωρίς αυτό.

Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ένα σύνολο από στιγμές, μνήμες, συναισθήματα. Πολλές φορές μία αίσθηση μελαγχολίας ή κενού μπορεί να μας κατακλύσει και να πλαισιώσει όλη μας την καθημερινότητα.

Γιατί σας είναι τόσο δύσκολο να επιστρέψετε στο κατάστημα τα γιαούρτια που έχουν λήξει, ένα μπλουζάκι που ξέβαψε με την πρώτη πλύση ή τα σάπια αχλάδια που βρήκατε στη σφραγισμένη συσκευασία; Αμφιταλαντευόμαστε πάντα ανάμεσα στα δικαιώματα που έχουμε ως καταναλωτές και στο να νιώθουμε πως πρέπει να ζητήσουμε συγγνώμη όταν διεκδικούμε το δίκιο μας.

Σε κάθε συμβουλευτική διαδικασία κεντρικό ρόλο διαδραματίζει η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ συμβούλου και πελάτη. Αυτή καθορίζει και την έκβαση των συνεδριών. Αυτό το είδος σχέσης αφορά το συναίσθημα, τις στάσεις και τις πεποιθήσεις όποιον εμπλέκονται στη συμβουλευτική διαδικασία.

Η συμπεριφορά του Συμβούλου θα πρέπει να ενδυναμώνει τον τρόπο με τον οποίο ο πελάτης αντιλαμβάνεται τον σύμβουλο.

Η συνεξάρτηση (codependency) είναι μια έννοια που εισήχθη τη δεκαετία του 1980 για να περιγράψει ένα ευρύ φάσμα σχεσιακών συμπεριφορών που αναστέλλουν την προσωπική λειτουργία. Δημιουργήθηκε μέσα στο κίνημα θεραπείας κατάχρησης ουσιών με την αναγνώριση ότι όχι μόνο οι αλκοολικοί, αλλά και οι οικογένειες των αλκοολικών χρειάζονταν θεραπεία (Krestan & Bepko, 1990).

Τον τελευταίο καιρό γίνεται εκτενής λόγος για τον ρόλο του πατέρα στην οικογένεια και στην ανατροφή των παιδιών. Ο πατέρας και η μητέρα, το ζευγάρι δηλαδή αποτελούν μία ενότητα των οποίων η αγάπη, η τρυφερότητα, οι αξίες, οι αρχές αλλά και ο τρόπος ζωής επηρεάζουν καθοριστικά τον άγραφο χαρτί της ψυχής του παιδιού.

Έφτασε αισίως Ιούλιος και πολλοί από εμάς μετράμε αντίστροφα για τις καλοκαιρινές διακοπές… Καλοκαίρι σημαίνει θάλασσα, βόλτες στην παραλία, ανεμελιά… ίσως όμως για κάποιους από εμάς το φετινό καλοκαίρι να έχει χάσει κάπως τον ανέμελο χαρακτήρα του.

Τα σωστά όρια και κανόνες όταν τεθούν στα παιδιά τότε αποτρέπουν τα ψυχολογικά και κοινωνικά προβλήματα και βοηθούν την ομαλή ψυχοκοινωνική ανάπτυξη τους, γιατί τα βοηθούν να νιώθουν ασφαλή,  να έχουν αυτοπεποίθηση και σκοπό, να συμβιώνουν ικανοποιητικά με το περιβάλλον τους, να προστατεύουν τον εαυτό τους, καθώς και του μαθαίνουν εμπρακτα αξίες όπως η δημοκρατία και η δικαιοσύνη.

Πάνε πολλά χρόνια που έχουμε συνηθίσει τα reality shows σαν ένα αναπόσπαστο μέρος της τηλεοπτικής και διαδικτυακής μας πραγματικότητας και δεχόμαστε σχεδόν άβουλα καμιά φορά το δημόσιο εξευτελισμό ανθρώπων που με τη θέληση τους έχουν αποφασίσει να τοποθετήσουν τον εαυτό τους σε θέση αντικειμένου, υπό την κρίση της εκάστοτε επιτροπής αναζήτησης ταλέντων.

Όλοι οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας γνωρίζουμε ότι τα όρια είναι εξαιρετικά σημαντικά σε μία ψυχοθεραπευτική σχέση αλλά παρόλα αυτά, πολλές φορές είναι πολύ δύσκολο να τα προσδιορίσουμε, να τα θέσουμε με σαφήνεια και να τα διατηρήσουμε.

Η εμπειρία της αληθινής αγάπης έχει σχέση με τα όρια του εγώ, καθώς περιλαμβάνει μια προέκταση των ορίων του ατόμου. Τα όρια κάποιου είναι τα όρια του εγώ του. Όταν διευρύνουμε τα όριά μας μέσα από την αγάπη, το κάνουμε πηγαίνοντας προς το αγαπημένο πρόσωπο, στην ανάπτυξη του οποίου θέλουμε να συμβάλουμε.

Η φράση «Άνθρωποι είμαστε και λάθη κάνουμε» έχει απόλυτη εφαρμογή στην περίπτωση των γονέων! Ο ρόλος του γονέα είναι πολύπλευρος, είναι 24ωρος και είναι δια βίου. Ως εκ τούτου, κανένας γονέας δε μπορεί να είναι αλάνθαστος!

Πόσες φορές έχουμε ακούσει ανθρώπους που βίωσαν ως παιδιά έντονη αυστηρότητα από τους γονείς τους, ακούγοντας πιο συχνά το ΟΧΙ και το ΜΗ και μια σκανταλιά τους οδηγούσε γρήγορα σε τιμωρία, να λένε τώρα πως οι ίδιοι στην οικογένεια τους θα κάνουν το ακριβώς αντίθετο; Θα είναι, δηλαδή, υπερβολικά χαλαροί για να νιώθουν τα παιδιά ελεύθερα και όχι καταπιεσμένα.

Οι τοξικές σχέσεις αποτελούν μια περίπλοκη και συχνά παραμελημένη πτυχή της ανθρώπινης συντροφικότητας. Παρόλο που η αναγνώριση των χαρακτηριστικών μιας τοξικής σχέσης είναι σημαντική, εξίσου ουσιαστικό είναι να κατανοήσουμε γιατί παραμένουμε σε αυτές.

Δίνεις πάντα μεγάλη αξία στις απόψεις των άλλων; Θέλεις πάντα να ευχαριστείς τους άλλους κι όχι τον εαυτό σου; Γιατί, άραγε, επιζητάμε την αποδοχή των άλλων;

Τις περισσότερες φορές δεν καταλαβαίνουμε τι ακριβώς κάνουμε στις σημαντικές σχέσεις μας. Γλιστράμε αργά στο κενό και σιγά σιγά βρισκόμαστε παγιδευμένοι σε ολέθριες καταστάσεις από τις οποίες είναι δύσκολο να ξεφύγουμε.

«Η δέσμευσή σου, η εσωτερική υπόσχεσή σου, θα σου προσφέρει όλους τους πόρους που έχεις ανάγκη», ήταν η απάντηση του Dreamer στην πιο αγωνιώδη ερώτησή μου. «Η δέσμευση είναι επένδυση. Η δέσμευση είναι περιουσία...»

Τι δε μας αφήνει να σπάσουμε τα δεσμά μας; Τι είναι δεσμά και τι είναι λύτρωση από αυτά; Δεσμά είναι τα πρέπει. Είναι ό,τι μας καταπιέζει. Είναι ό,τι δεν αφήνει την επιθυμία ή ακόμη και τον εαυτό να αναδυθεί. Τι είναι αυτό λοιπόν; Αυτό δυστυχώς δεν είναι μόνο ένα, αλλά πολλά! Μπορεί να είναι ρόλοι, άμυνες, ανάγκες, φόβοι, διατήρηση μιας καλής εικόνας και πολλά άλλα.

Τι είναι τα προσωπικά όρια;  Τα προσωπικά μας όρια είναι εκείνα που καθορίζουν τον προσωπικό μας χώρο και κρατούν τους άλλους μακριά από αυτό. Μας διαχωρίζουν από τους άλλους και προστατεύουν την ακεραιότητα μας βοηθώντας μας να έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας και προστατεύοντάς μας από την παραβίαση και την εκμετάλλευση των άλλων.

Συχνά συναντάμε ανθρώπους γύρω μας που δουλεύουν όλη μέρα ή τρέχουν συνέχεια να βοηθήσουν τους άλλους με αποτέλεσμα να μην τους μένει καθόλου προσωπικός χρόνος.