Το ποτάμι της ψυχής

Ακρόαση άρθρου......

Κάπου στην Ανατολή, υπάρχει ένας μεγάλος ποταμός, που κατεβαίνει βιαστικά και σαν φίδι ένα ψηλό βουνό. Στις όχθες αυτού του ποταμού, σε ένα μικρό χωριό, κάπου στη μέση της διαδρομής του, έμενε μια φτωχή οικογένεια με τρία παιδιά.

Εργάτης γης ο πατέρας, συντηρούσε την οικογένεια του, χωρίς πολλά προβλήματα με μια απλή ζωή και ζούσαν σχετικά καλά, για τα δεδομένα της περιοχής τους.

Το μικρότερο από τα τρία παιδιά, που ήταν ένα ολιγόλογο αγόρι, κάθε μέρα στον ελεύθερο χρόνο του πριν αρχίσει να πηγαίνει στο σχολείο, αλλά και μετά, συνήθιζε κάποιες ώρες, να κάθεται στις όχθες του ποταμού και να παρατηρεί την ροή των νερών, ορμητικό όπως περνούσε από μπροστά του, γοητευμένο, από την καθαρότητα και την ομορφιά των υδάτων που κατέβαζε ο ποταμός, από το βουνό, μαγεμένο, από το μυστήριο που έκρυβε η ροή αυτή, που μετέφερε μέσα του ζωή, κάτω και πάνω απο τα νερά του.

Ένοιωθε, όλο και περισσότερο, ότι το ποτάμι του ασκούσε μια μεγάλη επιρροή που δεν μπορούσε να κατανοήσει στην αρχή, και γι αυτό μεγάλωνε η ανάγκη του μέρα με τη μέρα να καταλάβει τα άγνωστα νοήματα που του έδιναν τα καθαρά και κρυστάλλινα νερά του όπως χρυσίζανε στο άγγιγμα του ήλιου.

Έβλεπε αυτά τα νερά, τόσο όμορφα, τόσο γεμάτα γνώση που μικρός όπως ήτανε, δεν μπορούσε να εννοήσει.

Κοιτούσε τις βάρκες που ανέβαιναν και κατέβαιναν τον ποταμό, κατανοώντας, την μεγάλη χρησιμότητά τους, για την ζωή των ανθρώπων της περιοχής, αλλά, λαχταρώντας και την ελευθερία που είχαν να ταξιδεύουν και να πηγαίνουν σε άγνωστα μέρη, με άλλους ανθρώπους, άλλα ενδιαφέροντα πράγματα, που αυτός δεν είχε καν ονειρευτεί....

Όσο μεγάλωνε, άρχιζε, σιγά σιγά, να συνειδητοποιεί, όλο και περισσότερο την μεγάλη αξία του ποταμού και των νερών του, για την ίδια τη ζωή όλου του συστήματος της περιοχής του που φρόντιζε ώστε όλοι τους να είναι ζωντανοί, αφού από αυτό ζούσανε, με το ψάρεμα, ή τη μετακίνηση για όπου θέλανε να πάνε.

Έδινε όμως και ο ίδιος μεγάλη αξία στο υδάτινο στοιχείο, συγκρίνοντας το με ένα παράξενο τρόπο με ό,τι αισθανότανε μέσα του, στην ψυχή του την ίδια....

Όλο και περισσότερο, το ποτάμι έμοιαζε να είναι το οξυγόνο που ήθελε να αναπνεύσει, να ταξιδέψει και να απλωθεί για να γνωρίσει όλα τα μυστήρια και νοήματα της ζωής.

Όλο και μεγαλύτερα πεδία σκέψης συνειδητοποιούσε με τον στοχασμό του καθώς καταλαβαίνε όλο και περισσότερο, την ομοιότητα του ποταμού με το νου, την ψυχή του ανθρώπου και το πόσο ανάγκη υπάρχει στον άνθρωπο, να καθαρίζει εσωτερικά αυτό το ποτάμι που έκρυβε και κρύβει η ψυχή του καθενός.

Αναγνώριζε όλο και περισσότερο, ότι τα νερά μέσα μας, το υγρό τμήμα του εαυτού μας, πρέπει να ρέουν, επίσης καθαρά και συνεχώς, να ανανεώνονται χωρίς να λιμνάζουν και γίνονται βάλτος, ώσπου να καταλήξουν κάποτε στον μεγάλο ωκεανό που ενώνονται οι ψυχές και οι υπάρξεις, σε ένα τεράστιο όλο, όπως ο ωκεανός, που καταλήγουν τα ποτάμια.

Του άρεσε τόσο πολύ αυτό το θέαμα, που μαγευότανε πραγματικά, από τη ζωή όσων ταξιδεύανε με αυτά τα πλοιάρια, ακόμη και τις μικρές βάρκες, όπως κινούνταν πάνω και κάτω στο ποτάμι, με ανθρώπους και εμπορεύματα. Του φαινότανε κάτι θαυμαστό και εντυπωσιακό.

Άρχισε έτσι να έχει μια ζωηρή επιθυμία και λαχτάρα, να ονειρεύεται, ότι όταν μεγάλωνε, θα ήθελε να έχει ένα δικό του πλοίο, που να ανέβαινε και να κατέβαινε το ποτάμι, μεταφέροντας ανθρώπους και αγαθά, ζώα και ό,τι άλλο ήταν για μεταφορά, εξυπηρετώντας τις ανάγκες όλων και να ζει στο ρυθμό του ποταμού, σαν κάτι όμορφο και χρήσιμο για την περιοχή, όπως φαινότανε στα παιδικά του μάτια, ενώ κατανοούσε κιόλας, ότι υπήρχαν βαθύτερα νοήματα που δίνανε ζωή στο σύνολο του κόσμου που ζούσε.

Βέβαια ένοιωθε την ανάγκη μέσα από την παρατήρησή του για ελευθερία του νου και της ψυχής, αυτά τα δυο να μπορούν να συμπληρώνονται και να γίνουν ένα, αιώνια και διάφανα σαν τα νερά του ποταμού.

Όταν ξεκίνησε το σχολείο, έδειχνε ιδιαίτερα επιμελής και του άρεσε πολύ να ζωγραφίζει καράβια και πλοιάρια, ικανά να ταξιδεύουν στο ποτάμι. Δεν παρέλειπε, βέβαια, να πηγαίνει τακτικά τα απογεύματα στις όχθες του ποταμού και να παρατηρεί την ροή των νερών, όπως του άρεσε από παιδί, σαν να καταλάβαινε όλο και περισσότερο την αξία των ρεόντων υδάτων για την ίδια τη ζωή, για όλο το μυστήριο που έκρυβε ο κόσμος, άγνωστος όπως φαινότανε στα παιδικά του μάτια.

Άρχισε έτσι να βλέπει περισσότερα και πιο σημαντικά μηνύματα που του αποκάλυπτε η παρατήρηση στην πλούσια κοίτη του ποταμού, κατανοώντας ότι υπήρχε μια μεγάλη ελευθερία, μια μεγαλύτερη γνώση, που ταξίδευε με τα νερά σε όλο το μήκος του ποταμού, όπου αυτός κατέληγε, αλλά και όπου μπορούσε να πάει το νερό και όποιος ταξίδευε μέσα σε αυτό.

Άρχισε, λοιπόν να νοιώθει έντονη την επιθυμία, να ταξιδέψει κι αυτός πολύ, για να γνωρίσει πιο πολλά πράγματα, να γνωρίσει καλύτερα, τις αλήθειες του νου που καταλάβαινε ότι του αποκάλυπτε το υδάτινο στοιχείο, να συναντήσει ανθρώπους που ξέρανε πιο πολλά και να εννοήσει τα βαθύτερα νοήματα, που τον βοηθούσε να δει το ποτάμι σε μια παράξενη μύηση που συνειδητοποιούσε ότι μετείχε.

Σε λίγα χρόνια, αφού τελείωσε το σχολείο, άρχισε να εργάζεται σε ένα ξυλουργό, μαθαίνοντας την ξυλουργική τέχνη κι εκεί σιγά σιγά ξεκίνησε δειλά, να κάνει σχέδια και να μαθαίνει πώς να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα.

Με τα χρήματα που κέρδιζε, εκτός από το να δίνει στο σπίτι του κάποια από αυτά, για τις ανάγκες της οικογένειάς του, κρατούσε ένα ποσό για τον ίδιο, το οποίο δεν ξόδευε, αλλά, μάζευε, για να μπορέσει να ικανοποίησει το όνειρό του, να φτιάξει ένα δικό του πλοίο ικανό να ταξιδεύει στον ποταμό, να τον βοηθήσει να ανοίξει τα φτερά του προς άλλα μέρη, άλλες έννοιες που μέσα του θεριεύανε μέρα με τη μέρα.

Τα χρόνια περάσανε και ο νέος πια όντως κατάφερε με τα χρήματα που είχε μαζέψει, να αγοράσει την ξυλία και ό,τι άλλο χρειαζότανε για να κάνει το δικό του πλοίο, μεγαλύτερο από τις βάρκες που υπήρχαν έως τότε, προσαρμοσμένο, βέβαια, στις ανάγκες κίνησης στο ποτάμι. Καταλάβαινε περισσότερο πια, ότι η γνώση ήταν ένα μεγάλο ποτάμι που έτρεχε σε όλο τον κόσμο και μεγάλωσε μέσα του ο πόθος να την συναντήσει, να μάθει πιο πολλά και να γίνει ένας άνθρωπος πλούσιος σε γνώσεις, όπως ήθελε.

Ήξερε, όμως, πως για να το πετύχει αυτό έπρεπε να έχει ένα μεγάλο καράβι, που να ταξιδεύει μακρυά να μην φοβάται τίποτα...

Να φτάνει παντού και να αντέχει σε όλες τις δυσκολίες, όποιες κι αν ήταν αυτές...

Ένα καράβι αληθινό κι όχι βάρκα, που δεν μπορούσε να δοκιμαστεί σε επικίνδυνα νερά, που δεν τολμούσε να ταξιδέψει μακρυά...

Ξεκίνησε με ζήλο την εργασία του ασχολούμενος πολλές ώρες τη μέρα, μελετώντας το ποτάμι και τη ροή του, κάνοντας σχέδια, για ένα μεγάλο καράβι, λεπτό και ευέλικτο για τον ποταμό, αλλά να μπορεί να ταξιδέψει και πέρα από αυτόν... Με πολλή δουλειά, σε μερικούς μήνες, κατάφερε να φτιάξει το πλοίο που ήθελε, αυτό που ικανοποιούσε τα όνειρα του.

Το έφτιαξε μακρύ και ικανό να μεταφέρει εμπορεύματα, ανθρώπους αλλά και ζώα, σύμφωνα με τις ανάγκες της περιοχής που ζούσε, αλλά και το πιο μεγάλο που είχε ποτέ ταξιδέψει στον ποταμό τους. Βέβαια, ήξερε ότι το ποτάμι ήτανε ήρεμο, χωρίς απότομες στροφές, δίνες ή επικίνδυνα σημεία στην περιοχή του και βοηθούσε αυτό στην μετακίνηση μέσω αυτού, αλλά, ο ίδιος, δεν αρκούνταν σ' αυτό, ήθελε να είναι ένα καράβι γερό που να αντέχει...

Οι κάτοικοι του χωριού παραξενεύονταν με το ζήλο που έδειχνε, όσο και με το μέγεθος του πλοίου που έφτιαχνε, μη γνωρίζοντας τις σκέψεις του νεαρού... Απλοικοί όπως ήτανε, δεν μπορούσανε να κατανοήσουν τι έκανε και με περιέργεια περιμένανε να δούνε το αποτέλεσμα.

Κάποια στιγμή, όταν ήταν έτοιμο το πλοίο του, μεγάλο με τρια κατάρτια και γερό, θαυμάσανε όλοι στο μικρό χωριό τις διαστάσεις του!!!

Τότε κι αυτός βρήκε το θάρρος και ανακοίνωσε στους δικούς του, τι ήθελε να κάνει και φυσικά, αυτοί χάρηκαν με το πρωτοπόρο για την περιοχή τους σχέδιό του, αν και φοβηθήκανε, ότι έτσι μπορεί να χάνανε τον γιό τους, αν αυτός ταξίδευε μακρυά και δεν ερχότανε κάθε βράδυ πίσω..

Κατάλαβαν, πόσο χρήσιμος θα ήταν για όλους και πόσο περήφανοι θα ήταν αυτοί γι αυτόν που μπόρεσε να ξεφύγει απο την περιορισμένη περιοχή τους, χρησιμεύοντας σε περισσότερους ανθρώπους που ζούσαν σε όλο το μήκος του ποταμού.

Καθελκύοντας το πλοίο του στον ποταμό, όταν το είδαν οι κάτοικοι του χωριού, εντυπωσιαστήκανε από το νέο αυτό μεταφορικό μέσο και έλεγαν μεταξύ τους, ότι αυτό θα βοηθούσε πιο πολύ στις ανάγκες τους για να φέρουν ότι χρειάζονταν αλλά και να πηγαίνουν όπου θέλανε, καθώς οι δρόμοι ήταν περιορισμένοι μικροί και απότομοι, όσο και δύσκολοι, για την μετακίνηση τους. Κι αυτό θα βοηθούσε, στο να αναπτυχθεί η περιοχή τους και να υπάρξει μια καλύτερη ζωή για τους ανθρώπους που μένανε εκεί.

Άρχισαν έτσι, να ζούνε από μόνοι τους πιο αισιόδοξα με μεγαλύτερο κέφι και ζωντάνια.

Φυσικά, ο ήρωας του παραμυθιού, είχε πλέον αρκετή δουλειά, ταξίδευε συνέχεια και με τους καλούς του τρόπους, έγινε αγαπητός σε όλους, γνώρισε πολλούς κατοίκους άλλων περιοχών, έμαθε να επικοινωνεί μαζί τους και απόκτησε τέτοια εμπειρία και ικανότητα που όλοι τον προτιμούσανε για τις μεταφορές τους.

Αυτό πάλι τον ώθησε να προχωρήσει παραπέρα και να αναζητήσει νέα λιμανάκια, μακρύτερα από την περιοχή τους, σε όλο το μήκος του ποταμού, να δώσει ζωή και σε άλλες περιοχές, όπου πρώτα δεν πήγαινε κανείς και να παίρνει περισσότερους επιβάτες, να τους γνωρίζει, να ανταλλάσει κουβέντες και γνώσεις μαζί τους, μεγαλώνοντας την περιοχή που ταξίδευε το πλοίο του, καλύπτοντας περισσότερες περιοχές και ανάγκες.

Μ' αυτό τον τρόπο, ένοιωθε το νού του να απλώνεται σε μεγαλύτερες έννοιες, για το όλον που υπήρχε στον κόσμο, να αντιλαμβάνεται υψηλότερες κορυφές, για την διάνοια του κι άρχισε σιγά σιγά, να γίνεται ένας μικρός φιλόσοφος, αξιοποιώντας τις γνώσεις, τις σκέψεις, αλλά και ό,τι μάθαινε από τους επιβάτες που μετέφερε με το πλοίο του.

Πολλοί από αυτούς ήταν μορφωμένοι, από τη ζωή, αλλά και από σχολεία που υπήρχανε πέρα από το βουνό τους και χαιρότανε πολύ τις συζητήσεις μαζί τους, καθώς του μαθαίνανε πράγματα που ο ίδιος, δεν είχε καν σκεφτεί, αλλά, έμοιαζε να περιμένει το μυαλό του και να τρέφεται με αυτά.

Ήταν δε, προσιτός και φιλικός με όλους.

Χάρη στον οραματισμό του, αφού πλέον, έφερνε πράγματα από κει που πρώτα κανείς δεν μπορούσε να τους φέρει, η περιοχή αναπτύχθηκε περισσότερο, οι κάτοικοι ευημερούσαν και το χαμόγελο άνθιζε σε περισσότερους ανθρώπους, γιατί όλα ακμάζανε και ζούσανε καλύτερα όλοι τους που μοχθούσαν παλαιότερα μόνο και μόνο για να επιβιώσουν, από τα προϊόντα και τα αγαθά που καλλιεργούσαν και έφτιαχναν.

Κι ο ίδιος όμως προχώρησε περισσότερο τα όνειρα του για το μέλλον της κίνησης στον ποταμό, αλλά και τα δικά του σχέδια για ένα μεγαλύτερο προορισμό και χώρο που θα πήγαινε, μεγαλύτερα πεδία του νου και της όρασης...

Έφτασε έτσι, ψηλά, στην αρχή του ποταμού και λίγο αργότερα, κατάφερε να φτάσει και στο τέλος του, εκεί που χυνότανε στη θάλασσα.

Δεν έβλεπε το ποτάμι μόνο σαν δρόμο μεταφοράς, όμως...

Σεβότανε το υγρό στοιχείο που έρρεε ασταμάτητα, ποτίζοντας όλη τη φύση, στο βουνό. Στα μάτια του έμοιαζε, σαν την αιτία μεγάλων νοημάτων, που περίμενε να αποκωδικοποιήσει και να κατανοήσει, καθώς ήξερε, ότι η πολυτιμότητα του δεν ήταν μόνο υλική, αλλά και πνευματική. Δρόσιζε όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή το νερό...

Καταλάβαινε και ήθελε να μάθει περισσότερα, για την ίδια τη ζωή, μιας και οι γνώσεις του, είχαν σταματήσει στο σχολείο όπου πήγε. Άλλος δάσκαλος να του μάθει περισσότερα δεν υπήρχε εκεί.

Έκανε λοιπόν το ποτάμι δάσκαλό του και μάθαινε, κάθε μέρα από αυτό και όσα έβλεπε και συνέβαιναν σ' αυτό.

Μπόρεσε έτσι, να γνωρίσει τα άστρα του ουρανού και τη θέση τους, στη νύχτα, να μάθει για θάλασσες για άλλα μέρη και μαγικές ιστορίες, για ανθρώπους, μέρη και προορισμούς που δεν φανταζότανε καν.

Και κάποια μέρα, ήταν έτοιμος, να ανοιχτεί στον ωκεανό, εκεί που χύνονταν τα νερά του ποταμού και να συναντήσει ότι είχε ονειρευτεί...

Κατάλαβε, κάποια νύχτα, όπως καθότανε μόνος, πάνω στο καράβι του κι ατένιζε τον ουρανό, ότι ο δρόμος της ζωής, και μέσα της η ψυχή του ανθρώπου, έχει πολλά παρακλάδια, όπως το ποτάμι κι ο ίδιος έχει μεγαλύτερα ερωτηματικά που έπρεπε να ερευνηθούν και ότι μόνο φεύγοντας από το ποτάμι αυτό θα μπορούσε να δώσει τις απαντήσεις που ζητούσε, που έπρεπε να απαντηθούν.

Αισθάνθηκε έτσι, ότι μέσα του έρρεε το ποτάμι και ήθελε κι αυτός όπως ο ποταμός να χυθεί σε κάποιο ωκεανό... Κι αυτό το ταξίδι τίποτε πια δεν τον κρατούσε από το να το κάνει!

Ένα ταξίδι χωρίς φόβο στην μεγάλη θάλασσα της γης, στην μεγάλη απεραντοσύνη της ψυχής, όταν έχεις ένα καλό καράβι που να αντέχει τις δυσκολίες και να το ξέρεις καλά, να το κουμαντάρεις...

Μια μέρα, λοιπόν, ετοιμάστηκε καλά για να φύγει χωρίς επιστροφή σε ένα δρόμο υδάτινο, όπου, θα του έδινε την λύτρωση για τα ερωτηματικά που είχε ακόμη αναπάντητα για την γνώση του όλου που αποζητούσε για μέρη όπου δεν υπήρχε φυλακή του νου και των ματιών, αλλά ελπίδα και ζωή.

Ανέβηκε, λοιπόν, στο καράβι του κι αφού χαιρέτησε ό,τι και όποιους ήξερε, ξεκίνησε το ταξίδι που θα τον απελευθέρωνε από την περιορισμένη γνώση, από τον περιορισμένο τόπο. Και δεν φοβότανε καθόλου πια γιατί ήξερε ότι αυτό ήταν το δικό του ταξίδι στους ορίζοντες του ωκεανού και της ψυχής του, στο αιώνιο ποτάμι της ζωής.

Αυτό το ταξίδι που πολλοί δεν κάνανε και λυπηθήκανε πολύ... που αναβάλλανε.

Κι όμως, σκέφτηκε, ποτέ δεν είναι αργά για όλους!