Ο Γλάρος που με έμαθε να ακολουθώ το δικό μου όραμα κι όχι τις νόρμες

Ακρόαση άρθρου......

Καθώς βούλιαζε όλο και περισσότερο στο νερό, μέσα του αντήχησε μια παράξενη, υπόκωφη φωνή. Δεν υπάρχει αλήθεια τρόπος να τα καταφέρω. Ένας απλός γλάρος είμαι, περιορισμένος από την ίδια μου τη φύση. Αν ήταν να μάθω τόσα πολλά για το πέταγμα, θα είχα διαγράμματα αντί μυαλό.

Αν προορισμός μου ήταν να πετάω με μεγάλες ταχύτητες, θα είχα τις κοντές φτερούγες του γερακιού και θα 'τρώγα ποντίκια αντί για ψάρια. Δίκιο είχε ο πατέρας μου. Πρέπει να ξεχάσω αυτές τις ανοησίες.

Πρέπει να γυρίσω πίσω στο σμήνος και να μείνω ικανοποιημένος μ' αυτό που είμαι, ένας φουκαράς γλάρος με περιορισμένες δυνατότητες.

Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον

Ώστε αυτός είναι ο παράδεισος, σκέφτηκε και ένιωσε αναγκασμένος να χαμογελάσει με τον εαυτό του. Δεν δείχνει και πολύ μεγάλο σεβασμό το να αναλύει κανείς τον παράδεισο, τη στιγμή που πετάει για να μπει μέσα.

Καθώς ερχόταν από τη Γη, ψηλά πάνω από τα σύννεφα και πολύ κοντά σε δυο ολόλαμπρους γλάρους, παρατήρησε πως και το δικό του σώμα έπαιρνε σταδιακά τη λάμψη τους. Παρόλο που άλλαζε η εξωτερική μορφή του, η αλήθεια ήταν πως πάντα, πίσω από τα χρυσαφένια μάτια του, ζούσε ο ίδιος, ο νεαρός Ιωνάθαν ο Γλάρος.

Αποκτήστε το βιβλίο Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον, από το εξειδικευμένο βιβλιοπωλείο ψυχολογίας της Πύλης μας.

Ο Ιωανάθαν πετούσε πάνω από μια θάλασσα, προς μια δαντελένια ακτή. Μια χούφτα γλάροι γύμναζαν τις φτερούγες τους σε ανοδικά ρεύματα κοντά στους απόκρημνους βράχους. Πέρα μακριά, στο βορά, στην άκρη του ουρανού, πετούσαν μερικοί άλλοι.

Νέες απόψεις, νέες σκέψεις, νέα ερωτήματα. Γιατί τόσο λίγοι γλάροι; Στον παράδεισο θα έπρεπε να υπάρχει συνωστισμός από γλάρους! Και γιατί νιώθω, έτσι ξαφνικά, τόσο κουρασμένος; Υποτίθεται ότι στον παράδεισο οι γλάροι ποτέ δεν κουράζονται, ποτέ δεν κοιμούνται.

Πού το είχε ακούσει αυτό; Η θύμηση της ζωής του στη Γη είχε αρχίσει να ξεθωριάζει. Θυμόταν, βέβαια πως η Γη ήταν ένα μέρος όπου είχε μάθει πολλά, αλλά οι λεπτομέρειες ήταν θολές, συγκεχυμένες -σχετικές με μάχες για τροφή και κάτι για κάποια Εξορία.

Τις μέρες που ακολούθησαν, ο Ιωνάθαν διαπίστωσε πως σε τούτον εδώ τον τόπο, είχε τόσο πολλά να μάθει για το πέταγμα όσα και στη ζωή που είχε αφήσει πίσω του. Με μια διαφορά όμως. Εδώ οι γλάροι σκέφτονται όπως αυτός.

ΨΗΦΙΑΚΟ MARKETING ΓΙΑ ΨΥΧΟΛΟΓΟΥΣ: Κύκλος 11 Σεμιναρίων με Βέλτιστες Πρακτικές και Εργαλεία Διαχείρισης διαδικτυακής παρουσίας | Διοργάνωση: PSYCHOLOGY.GR

Το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή, για τον καθέναν απ'αυτούς ήταν να αγγίξουν την τελειότητα σ' αυτό που αγαπούσαν περισσότερο από καθετί άλλο - στο πέταγμα δηλαδή. Όλοι τους ήταν υπέροχα πουλιά και αφιέρωναν καθημερινά τις ώρες τους στο να εξασκούνται σε πτήσεις και να δοκιμάζουν προηγμένες τεχνικές αεροναυτικής.

Για πολύ καιρό ο Ιωνάθαν λησμόνησε τον κόσμο από τον οποίο είχε έρθει, το μέρος εκείνο όπου οι γλάροι του Σμήνους είχαν τα μάτια τους σφαλιστά στις χαρές της πτήσης και χρησιμοποιούσαν τις φτερούγες τους μόνο σαν μέσο για να βρίσκουν την τροφή τους και να μάχονται γι' αυτήν. Πότε-πότε, όμως, έστω και για μια στιγμή, θυμόταν.

Θυμήθηκε τον κόσμο αυτό ένα πρωί, την ώρα που ξαπόσταιναν στο γιαλό μαζί με τον εκπαιδευτή του, μετά από ένα κουραστικό μάθημα περιστροφών με διπλωμένες τις φτερούγες.

Ο συμβολισμός της σπάνιας φύσης του Γλάρου Ιωνάθαν

«Πού είναι οι άλλοι, Σάλιβαν;» ρώτησε ο Ιωνάθαν σιωπηλά, τέλεια εξοικειωμένος πια με την απλή τηλεπάθεια που χρησιμοποιούσαν αυτοί οι γλάροι, αντί για κρωξίματα και τσιρίγματα. «Γιατί είμαστε τόσο λίγοι εδώ; Από εκεί που ήρθα, υπήρχαν...»

«...χιλιάδες, πολλές χιλιάδες γλάροι. To ξέρω», τον διέκοψε ο Σάλιβαν, κουνώντας το κεφάλι του. «Η μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω, Ιωνάθαν, είναι πως εσύ είσαι απ' τα πουλιά που βρίσκει κανείς ένα στο εκατομμύριο.

Οι περισσότεροι από μας άργησαν πολύ να έρθουν. Πηγαίναμε απ' τον έναν κόσμο στον άλλο, καθένας σχεδόν ίδιος με τον προηγούμενο, ξεχνώντας αμέσως από πού είχαμε έρθει και χωρίς να νοιαζόμαστε πού πηγαίναμε, αφού ζούσαμε μονάχα τη στιγμή.

Μπορείς να φανταστείς πόσες ζωές θα πρέπει να ζήσαμε, ώσπου να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχουν περισσότερα πράγματα στη ζωή πέρα από το φαγητό, τους καβγάδες ή την αναληψη εξουσίας μέσα στο Σμήνος;

Χίλιες ζωές, Ίωνα, δέκα χιλιάδες ζωές! Κι ύστερα, άλλες εκατό μέχρι ν' αρχίσουμε να μαθαίνουμε πως υπάρχει κάτι που λέγεται τελειότητα, κι άλλες εκατό ακόμα για να συλλάβουμε την ιδέα ότι σκοπός μας στη ζωή είναι να βρούμε αυτή την τελειότητα και να την εκδηλώοσυμε. Φυσικά, ο ίδιος κανόνας εξακολουθεί να ισχύει και τώρα ακόμα: επιλέγουμε τον επόμενο κόσμο μας με βάση τα οσα μαθαίνουμε σ' αυτόν εδώ.

Αν δεν μάθουμε τίποτα ο επόμενος κόσμος θα είναι ίδιος με αυτόν και θα 'χουμε να αντιμετωπίσουμε τους ίδιους περιορισμούς και τα ίδια δυσβάσταχτα βάρη».

Ο Σάλιβαν τέντωσε τις φτερούγες του κι έστρεψε το πρόσωπο στον άνεμο. «Εσύ, όμως, Ίωνα», είπε, «έμαθες τόσο πολλά με τη μια, που δεν αναγκάστηκες να περάσεις από χιλιάδες ζωές για να φτάσεις σε αυτήν εδώ».

Ο απεριόριστος εαυτός

Κάτι μου λέει πως θα μου λείψεις, Ιωνάθαν», είπε ο Σάλιβαν.

«Σάλιβαν, τι λόγια είναι αυτά!» τον μάλωσε ο Ιωνάθαν.

«Μην είσαι ανόητος! Σε τι ασκούμαστε κάθε μέρα; Αν η φιλία μας εξαρτάται από πράγματα όπως είναι ο χώρος και ο χρόνος, τότε, όταν τελικά τα ξεπεράσουμε, θα έχουμε καταστρέψει την ίδια μας την αδελφότητα! Έτσι και ξεπεράσουμε το χώρο, όμως, το μόνο που θ'απομείνει είναι το Εδώ.

Κι όταν κάνουμε το ίδιο και με το χρόνο δεν μένει τίποτε άλλο απ'το Τώρα. Και τι νομίζεις, ότι δεν θα μπορέσουμε, κάπου ανάμεσα στο Εδώ και στο Τώρα, να ιδωθούμε ακόμα για μια-δυο φορές;»

Ο Σάλιβαν ο Γλάρος γέλασε αθελά του. «Αν υπάρξει ποτέ κάποιος που θα μπορέσει να δείξει σ' έναν προσγειωμένο γλάρο πώς να βλέπει χίλια μίλια μακριά, αυτός θα είναι ο Ιωνάθαν Λίβινγκστον».

Και μ' αυτά τα λόγια, ο Ιωνάθαν έφερε στη σκέψη του μια εικόνα από τα μεγάλα σμήνη γλάρων στο ακρογιάλι μιας άλλης εποχής. Γνώριζε καλά από πείρα πως δεν ήταν φτερό και κόκαλο, αλλά μια τέλεια ιδέα ελευθερίας και πτήσης, που τίποτε στον κόσμο δεν μπορούσε να την περιορίσει.

Η σκέψη δημιουργεί

Πριν τελειώσει ο τρίτος μήνας, ο Ιωανάθαν είχε άλλους έξι μαθητές, όλοι τους Απόκληροι, όμως περίεργοι να μάθουν γι' αυτή την παράξενη καινούρια ιδέα τού να πετάνε αποκλειστικά και μόνο για τη χαρά της πτήσης.

Ωστόσο, το έβρισκαν πιο εύκολο να επιτυγχάνουν υψηλές επιδόσεις από το να καταλαβαίνουν το γιατί. 

«Ο καθένας από εμάς δεν είναι άλλο από ένα ιδεατό ομοίωμα του Μεγάλου Γλάρου, μια χωρίς όρια ιδέα της ελευθερίας», τους έλεγε τα βράδια στην παραλία ο Ιωνάθαν, «και οι πτήσεις ακριβείας δεν είναι παρά ένα βήμα που μας οδηγεί στο να εκφράσουμε την πραγματική μας φύση. Πρέπει να περιορίζουμε ο,τιδήποτε μας περιορίζει. Αυτός είναι ο λόγος των ασκήσεων μεγάλης και μικρής ταχύτητας και των ακροβατικών...»

...Και οι μαθητές του, εξαντλημένοι από τις πτήσεις της ημέρας, αποκοιμούνταν. Τους άρεσαν οι ασκήσεις, γιατί ήταν γρήγορες και συναρπαστικές κι έσβηναν τη δίψα τους για μάθηση που, παρ' όλα αυτά, ολοένα και μεγάλωνε. Κανένας τους, όμως, ούτε και ο ίδιος ο Φλέτσερ Λιντ ο Γλάρος δεν έφτασε στο σημείο να πειστεί ότι η πτήση με μέσο τη σκέψη θα μπορούσε ποτέ να είναι τόσο πραγματική όσο το πέταγμα με τα φτερά και τον άνεμο.

«Όλο σας το σώμα, από την άκρη της μιας φτερούγας σας ως την άκρη της άλλης», τους έλεγε κάποιες φορές ο Ιωνάθαν, «δεν είναι τίποτε παραπάνω από την ίδια σας τη σκέψη, σε μια μορφή που μπορείτε απλώς να δείτε. Αν σπάσετε τις αλυσίδες της σκέψης σας, θα σπάσουν και τα δέσμα των κορμιών σας...»

Βλέποντας μέσα από τα μάτια της αγάπης

«Ιωνάθαν θυμάσαι που είχες πει πριν πολύ καιρό ότι αγαπούσες το Σμήνος τόσο πολύ, ώστε γύρισες για να βοηθήσεις και τους άλλους γλάρους να μάθουν;»

«Φυσικά».

«Δεν μπορώ να καταλάβω πώς καταφέρνεις ν' αγαπάς έναν όχλο από πουλιά που μόλις πριν λίγο προσπάθησαν να σε σκοτώσουν».

«Ω, Φλετς, δεν είναι αυτό που αγαπάς! Φυσικό είναι να μην αγαπάς το μίσος και την κακία. Πρέπει να εξασκηθείς μέχρι να δεις τον αληθινό το γλάρο, το καλό που κρύβει ο καθένας μέσα του και να τους βοηθήσεις να το δουν κι αυτοί. Αυτό εννοώ όταν μιλώ γι' Αγάπη. Αισθάνεσαι πολύ ωραία όταν αποκτήσεις αυτή την ικανότητα.» 

Το παρόν άρθρο αποτελεί αδειοδοτημένο απόσπασμα από το βιβλίο του Richard Bach Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.