Η Ελλάδα και η Κύπρος του Σήμερα: Η Πόλις θα σ'ακολουθεί;

Ακρόαση άρθρου......

Ενίοτε συλλογίζομαι πώς θα ήταν τα πράγματα εάν ζούσα σε κάποια άλλη χώρα ή ακόμα καλύτερα σε κάποια άλλη εποχή.

Είμαι σχεδόν βέβαιη πως ανάλογα με το πολιτισμικό πλαίσιο στο οποίο ζεις, καθορίζεται εν τέλει και η ποιότητα της ζωής σου. Κατόπιν, έρχεται στο μυαλό μου η εξής φράση του Κ. Καβάφη «[...] «η Πόλις θα σε ακολουθεί»[...] «Πάντα στην Πόλη αυτή θα φθάνεις».

Τουτέστιν, όπου κι αν πας, ζεις αυτό που είσαι μέσα σου. Άραγε, όλο αυτό που ζούμε είναι ένα συνονθύλευμα πολλών παραγόντων;

Αναντίρρητα, κατακλυζόμαστε καθημερινά και ενδελεχώς από πάρα πολλές ειδήσεις και πληροφορίες οι οποίες αντηχούν στα αυτιά μας σαν σειρήνες του Οδυσσέα. Κλείνεις τα αυτιά για να σωθείς ή γιατί απλά δε θες να ξέρεις; Μα αν δεν ξέρεις, πώς θα μιλήσεις; Κι αν δεν μιλήσεις, πώς θα αλλάξει η κατάσταση;  Και πάει λέγοντας...

Ασυναίσθητα, έρχεται στο μυαλό μου, πολλές φορές, η ιδέα πως αν όντως «η Πόλις θα σ’ακολουθεί», κάτι λοιπόν πρέπει να κάνουμε μέσα μας, στο «είναι» μας. Μια τονωτική ένεση, ένα ηλεκτροσόκ, μια αναπτέρωση της ελπίδας. Δεν έχουμε σκεφτεί, μάλλον, ποτέ πως η ψυχοθεραπεία αποτελεί, ειδικά τα τελευταία χρόνια, ελπίδα για πάρα πολλούς ανθρώπους ώστε να αποδράσουν μια για πάντα από την «Πόλη» και κατ’επέκταση από οτιδήποτε αχρείαστο αυτή περιέχει.

Μια υγιής προσωπικότητα εξελίσσεται, δε γεννιέται. Είναι αναμφισβήτητο πια, πως τα παιδικά τραύματα, μας ακολουθούν και μας βασανίζουν για πάρα πολλά χρόνια. Τυχαία δεν είναι σίγουρα και η φράση «αμαρτίαι γονέων, παιδεύουσι τέκνα».

Μετέπειτα, φαντάζομαι, μια υγιής προσωπικότητα γίνονται εκατοντάδες, χιλιάδες υγιείς προσωπικότητες και κατ’επέκταση σιγά σιγά δημιουργείται μια ουσιώδης κοινωνία με ενσυναίσθηση, αποδοχή, τιμιότητα, συμπερίληψη και αγάπη. Αγάπη...Το κυριότερο.

Αν αγαπάς, νοιάζεσαι για τα συναισθήματα του άλλου, αποδέχεσαι, είσαι τίμιος πρωτίστως στον εαυτό σου και κατά συνέπεια στον συνάνθρωπό σου καθώς τον εντάσσεις σε όλα αυτά που έχεις κατακτήσει. Aν αγαπάς, μάχεσαι για εσένα και για τους άλλους. Υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου μα συνάμα και τα δικαιώματα του άλλου κρατώντας σφιχτά το χέρι του. Βοηθάς όταν στο ζητάνε.  Δεν υποκρίνεσαι, είσαι αληθινός.

«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δε θα πάψεις ούτε στιγμή να αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο», όπως πολύ εύστοχα έχει ειπωθεί από τον σπουδαίο Τάσο Λειβαδίτη.

Αν....

Μα όταν βρίσκεσαι στην Ελλάδα ή στην Κύπρο τα πράγματα παίρνουν μια άλλη τροπή...

Αν είσαι μαθητής/τρια Δημοτικής εκπαίδευσης ακολουθείς ένα δυσβάστακτο εκπαιδευτικό σύστημα καθώς από 8-9 ετών βομβαρδίζεσαι συνεχώς με ανεξέλεγκτες πληροφορίες με την εξής πρόφαση: αυτό απαιτεί το Υπουργείο.

Αν είσαι μαθητής/τρια Γυμνασίου ή Λυκείου, όπου εκεί αμφιταλαντεύεσαι κρίσιμα ζητήματα της εφηβείας σου και διαπραγματεύεσαι έντονα με την οικογένειά σου, τρέχεις όλη μέρα στα φροντιστήρια για να καλύψεις ένα τεράστιο όγκο ύλης μαθημάτων και εννοείται σταματάς οποιαδήποτε εξωσχολική δραστηριότητα καθώς δεν υπάρχει πια ελεύθερος χρόνος!

Αν είσαι ΑμεΑ, καμιά δομή, καμιά επιτροπή, κανένα υπουργείο δεν παρέχει αυτά που χρειάζονται σε όλα τα επίπεδα. Αν δεν βγεις στα κανάλια να διεκδικήσεις τα αυτονόητα, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει...

Αν καταφέρεις να σπουδάσεις, πρέπει να δουλέψεις. Για να δουλέψεις, πρέπει να έχεις εμπειρία. Αλλά κανείς δεν σου παρέχει τη δυνατότητα, άρα αναγκάζεσαι κάνεις δεύτερο πτυχίο ή μεταπτυχιακό. Δουλεύεις ταυτόχρονα. Δεν έχεις εμπειρία. Φαύλος κύκλος.

Κατ’επέκταση, καθώς μεγαλώνεις τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο επικίνδυνα...

Αν καθυστερήσεις να πάρεις το πλοίο, θα σε σκοτώσουν.

Αν πάρεις το τρένο, πάλι θα σε σκοτώσουν.

Αν πας στο γήπεδο να παρακολουθήσεις την αγαπημένη σου ομάδα, κινδυνεύεις να πεθάνεις.

Αν αποφασίσεις το καλοκαίρι να πας κάπου διακοπές, μπορεί και να καείς.

Αν δεν εμπίπτεις σε κάποιο στερεότυπο, θα υποφέρεις.

Αν είσαι ΑμεΑ με αναπηρικό αμαξίδιο, μπορεί και να μην καταφέρεις ποτέ να φτάσεις στον προορισμό σου. Γιατί πολύ απλά κάποιος εκείνη την ημέρα έτσι αποφάσισε, έτσι βόλευε, έτσι έμαθε.

Αν ανήκεις στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, πρέπει να ζήσεις σε κάποια άλλη χώρα καθώς φοβάσαι ότι θα σε χλευάσουν, θα σε τρομοκρατήσουν ή ακόμα και να σε σκοτώσουν. Αν είσαι τυχερός, δηλαδή, και δεν το βαφτίσουν αυτοκτονία πριν προλάβεις καν να συνειδητοποιήσεις το κακό.

Αν δεν αγαπήσεις, πάντα «η Πόλις θα σε ακολουθεί». ΑΝ...

Αν αποδεχθούμε πως σαν κοινωνία έχουμε αποτύχει, θα γίνουμε σαν αυτούς. Αν δεν παλέψουμε θα γίνουμε έρμαια των αποτρόπαιων αποφάσεών τους.

Αν δεν μιλήσουμε θα μας σωπάσουν μια για πάντα.

Αν δεν κρατήσουμε σφιχτά ο ένας το χέρι του άλλου, τόσο σφιχτά που κανένα σύστημα δε θα μπορεί να σπάσει αυτόν τον γερό δεσμό, αυτή την αλυσίδα, αυτή την αγάπη.

Όλοι είμαστε υπεύθυνοι  και συνένοχοι για όλα όσα συμβαίνουν. Αύριο μπορεί να έρθει η σειρά μας. Κι ίσως τότε κανείς να μη σταθεί πλάι μας να πολεμήσει μαζί μας! Κι αυτό θα είναι η μεγαλύτερη αποτυχία μας...

Για εσένα, για εμένα, ΓΙΑ ΕΜΑΣ...