Η μεγασυστημική έρχεται να διαδεχθεί την συστημική

Ακρόαση άρθρου......

Νέα δεδομένα, που παρουσιάζονται με τις ανάλογες επιστημονικές αποδείξεις της σύγχρονης τεχνολογίας και των νέων επιστημών, οδηγούν ξεκάθαρα την επιστημονική κοινότητα, να δει μια καινούργια πραγματικότητα, να ξεπεράσει τα σύνορα των έως τώρα ορίων της μπρος σε ένα μεγαλύτερο κόσμο, απο αυτόν που γνωρίζουμε.

Με οδηγό την αρχαία γνώση της αρχαιοελληνικής και όχι μόνο φιλοσοφίας, με ένα άλλο μάτι ο άνθρωπος, καλείται να αντιληφθεί ότι υπάρχουν ευρύτερες διαστάσεις του κόσμου και με τη βοήθεια της φιλοσοφίας, δύναται να εννοήσει ανώτερες έννοιες ενός μεγαλύτερου σύμπαντος απο αυτό που φτάνει το μάτι και η λογική μας.

Ένας κόσμος που εμφανίζεται μέσω της διερεύνησης του νέου πεδίου των Μεγασυστημάτων και της μεγασυστημικής της ίδιας, στα πλαίσια των επιστημών που χρησιμοποιεί , κβαντική, φυσική, χημεία και μαθηματικά, για να τον πλησιάσει. Η όλο και αυξανόμενη συνειδητοποίηση της διαφορετικής υπόστασης των συστημάτων και των μεγασυστημάτων, μέσα απο τις αναμφίβολες διαφορές τους, “αναγκάζει” την σύγχρονη επιστήμη να καταλάβει ότι υπάρχει ένα νέο πεδίο, πέραν των γνωστών μας δεδομένων, όπου πρέπει να εντρυφήσει, αναγνωρίσει και όπου δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τους νόμους και την λογική που έχουμε έως τώρα, για να προσεγγίσει ένα ανώτερο πεδίο όπως αυτό των Μεγασυστημάτων....

Η μεγάλη διαφορά, που εμφανίζεται μεταξύ συστημάτων και Μεγασυστημάτων, αφορά στην εξελισσόμενη μορφή των πρώτων και στην αμετάβλητη και ακέραια μορφή των δευτέρων, όσο και στους διαφορετικούς νόμους και δυνάμεις που τα διέπουν.

Έτσι, λοιπόν, η Μεγασυστημική, έρχεται πια να διαδεχθεί την συστημική, ως ανάγκη, αν θέλουμε να μπούμε στον μεγαλύτερο κόσμο που της ανήκει, χρησιμοποιώντας, μια υπερλογική,αντί της γνωστής μας λογικής, ανεξάντλητες ενεργειακές δυνάμεις, αντί της αναλώσιμης ύλης και εμπλούτιση όλων των νόμων, που ζει ο συστημικός κόσμος μας.

Ούτως ή άλλως, ως επόμενη βαθμίδα, στην συστημική, η Μεγασυστημική, δεν μπορεί να υπάγεται στο νόμο της φθοράς, που υπόκεινται τα συστήματα, καθώς η ενεργειακή μόρφη των μεγασυστημάτων, υποδηλώνει εκ φύσεως, ότι δεν γίνεται να φθαρεί η ενέργεια, όπως έχει ήδη αναγνωρίσει η επιστήμη. Μπορούμε να πούμε ότι μιλάμε, πλέον ουσιαστικά, για έναν άφθαρτο και συγκλονιστικά αιώνιο κόσμο στα Μεγασυστήματα, πράγμα,που επαναλαμβάνω,δεν έχει καμία ισχύ, στον κόσμο των συστημάτων, όπου διέπεται απο τον χωροχρόνο και τη φθορά.

Η εξελικτική υπόσταση των συστημάτων υποδηλώνει μια κίνηση σε ένα τεράστιο “Γίγνεσθαι”, όταν η διάσταση των μεγασυστημάτων, έχει την αναλλοίωτη μορφή του “Είναι”, λόγω της ενεργειακής και δυναμικής της υπόστασης.

Αυτό και μόνο δείχνει την μεγάλη διαφορά των κόσμων της συστημικής και της Μεγασυστημικής κι ένας πέραν των επιστημονικών νόμων που κατέχουμε, νέος κόσμος προβάλλει μπροστά μας.
Εξ άλλου, όπως είναι γνωστό, τα συστήματα, αποτελούν τμήματα των Μεγασυστημάτων και βρίσκονται κυριολεκτικά, υπο τον έλεγχο των Μεγασυστημάτων, καθοριζόμενα,απο την ενέργεια που τα Μεγασυστήματα, ποτίζουν και συντονίζουν, τον συστημικό κόσμο μας, ενώ τα ίδια τα συστήματα, υπάγοχνται σε νόμους της ύλης και της φθοράς.

Η αιώνια διάσταση του “Είναι” ελέγχει την διαδικασία του “Γίγνεσθαι”, καθορίζοντας την πορεία του, ενώ τα ίδια, τα Μεγασυστήματα, ως τελειωμένα υπερσυστήματα, είναι ακίνητα στον χωροχρόνο και δεν είναι υποτελείς των διαστάσεων των. Αυτό φαίνεται απο την ικανότητα της ενέργειας να περνά μέσα απο τον χωροχρόνο, όσο και να παραμένει ανεπηρέαστη, απο τις υλικές φθορές και ανάγκες της υλικής υπόστασης που ξέρουμε, όπως διαπιστώνουν οι σύγχρονες επιστήμες.

Η επιστημονική κοινότητα, “δανείζεται” πια την αρχαία σοφία, με σχολές των προχριστιανικών και αρχαιότερων χρόνων, όπου υπήρχε μια γνώση, η οποία, μεταβλήθηκε σε φιλοσοφία και πρέπει να αναλυθεί όσο και να αναγνωρισθεί, νοηματικά, στις αλήθειες που εμπεριέχει.

Η αρχαία Πυθαγόρεια φιλοσοφία, παράδειγμα, είχε ως σκοπό, στο να μορφώσει τον άνθρωπο σε υπάρχοντες ανώτερους νόμους, απο αυτούς που γνωρίζουμε, όσο και να βελτιώσει και αναπτύξει τις ικανότητες του μέσα απο αυτή την γνώση. Οι αριθμοί, για τους Πυθαγόρειους, αποτελούσαν την ουσία της φύσης των πραγμάτων, μέσω νόμων και κανόνων αρμονίας, που αφορούν στον υλικό όσο και τον πνευματικό κόσμο, κάτι που αποδεικνύεται πλέον, με τη σύγχρονη τεχνολογία.

Ο υπάρχων υλικός κόσμος, προέρχεται απο έναν αιώνιο τέλειο νοητό κόσμο, του οποίου αποτελεί μια απλή υλική απομίμηση.

Στην αρχαία γνώση, η φιλοσοφία γίνεται η οδός, για να κατανοηθούν ανώτερα νοήματα κι αυτό τον δρόμο δεν έχει άλλη επιλογή απο το να ακολουθήσει και η σύγχρονη επιστήμη, αν θέλει να πλησιάσει αυτά τα ανώτερα νοήματα, που προκύπτουν απο τον κόσμο των Μεγασυστημάτων.

Η αναλοίωτη φύση των Μεγασυστημάτων, μπορεί να γίνει αντιληπτή, απο τον συστημικό άνθρωπο, μόνο αν εννοήσει την ακατάβλητη υπόσταση της ενέργειας, η οποια δεν φθίνει ποτέ και απλώς αλλάζει μορφή..Γι αυτό και ο Πυθαγόρας, έλεγε, ότι “τα στοιχεία των αριθμών, είναι στοιχεία όλων των όντων”. Επειδή, δε, ο αριθμός, δεν έχει υλική υπόσταση, η ουσία των πραγμάτων, μεταβάλλεται σε κάτι ανώτερο, σε μια αθάνατη υπόσταση, που υπάρχει απο τον κόσμο των Μεγασυστημάτων και ανώτερα.

Η υπαγωγή μας σε ένα συστημικό κόσμο, σε μια συστημική νομοτέλεια, λόγω της περατότητας τους, εμποδίζει τον άνθρωπο να εννοήσει ανώτερα νοήματα, γι αυτό και υπάρχει η ανάγκη της ύπαρξης μιας υπερλογικής, που θα μας βοηθήσει να δούμε τον ευρύτερο, απο την ύλη συμπαντικό κόσμο που ζούμε. Η νοητική αλήθεια, της Πυθαγόρειας διδασκαλίας, είναι μοναδική στο να εννοήσει η επιστήμη την Μεγασυστημική διάσταση του κόσμου, μέσα απο μια φιλοσοφική και μαθηματική-γεωμετρική αντίληψη των πάντων.

Το άπειρο αποτελεί το πεδίο των μεγασυστημάτων και την αναγκαστική πορεία της επιστήμης

Η ανθρώπινη επιστήμη, έχει πάντα ένα περιορισμό σε ένα κόσμο που μπορούμε να φτάσουμε, με τα μάτια, την αφή και την αίσθηση. Ωστόσο, τα Μεγασυστήματα απλώνονται σε μια άπειρη διάσταση, που καλύπτουν φυσικά, μεγαλύτερους χώρους από ότι ένα σύστημα, καθώς, γι αυτό ονομάζεται Μεγασύστημα, κατέχον σαφώς, περισσότερα από ό,τι ένα σύστημα, ενώ, μπορεί να διαχειριστεί και έννοιες που είναι άγνωστες στον άνθρωπο, αφού αφορούν σε ανώτερα γι αυτόν πεδία, όπως ο κόσμος της ενέργειας, που τώρα εισέρχεται η επιστήμη, ή ακόμη δεν μπορούμε να δούμε την ευρύτερη διάσταση του, υπαγόμενοι στις έννοιες της χρήσης και της φθοράς, που έχει ο υλικός κόσμος μας.

Άρα, ο άνθρωπος, με τον περιορισμό που έχει, στην υλική του υπόσταση, πρέπει να χρησιμοποιήσει την φιλοσοφία και τον νου, αν θέλει να προσεγγίσει αυτές τις ανώτερες διαστάσεις του κόσμου μας, που ανήκουν στα μεγασυστήματα. Γνωρίζουμε όμως, πολύ καλά, απο την Πυθαγόρεια φιλοσοφία, ότι η Φύση και το Πνεύμα, έχουν μια ανώτερη διάσταση, ένα κόσμο άυλο και άφθαρτο, που από κάπου προήλθαν, μέσα απο μια ανώτερη εκπόρευση.

Αυτός ο κόσμος, έχει σαν πρώτο στάδιο την Μεγασυστημική ενώ δεν αποκλείει και ανώτερα στάδια, όπως αναφέρεται στην μαθηματική εξέλιξη. Η αιωνιότητα της ύπαρξης, ούτως ή άλλως, υποδηλώνει έναν άλλο κόσμο, ανώτερο του υλικού που ζούμε, όπου υπάρχει μια αιώνια υπόσταση των πάντων.Απλά, ο άνθρωπος, πρέπει να οδηγήσει την αντιληψη και το νου του, σε ένα πιο εξελιγμένο επίπεδο για να τα εννοήσει.

Η γνώση του ανθρώπου, για την υλική διάσταση του κόσμου είναι μερική, γι αυτό και αυξάνεται και εξελίσσεται όπως και η γνώση του για την ψυχοσωματική του υπόσταση, που επίσης έχει πολλά να μας αποκαλύψει.

Η μελέτη και η έρευνα για τα Μεγασυστήματα, θα βοηθήσει πολύ τον άνθρωπο, να εννοήσει αυτό το κοσμικό όσο και ψυχικό άπειρο που βρίσκεται πέραν των ορίων που έχει η λογική μας, μιας μερικής και υλικής απόροιας των γνώσεων μας. Εδώ λοιπόν, πρέπει να δούμε την προοπτική της υπερλογικής, που την ανάγκη της, διαπιστώνει όπως προαναφέραμε η σύγχρονη επιστήμη, ένα χώρο όπου μπορεί να καταργηθούν πολλά, από όσα έως τώρα θεωρούμε νομοτέλεια της φύσης, αφού, αυτή τη φύση, μόνο μερικά βλέπουμε και κατέχουμε ως γνώση.

Ήδη η αναγνώριση ενός ανώτερου όντος, που έφτιαξε, ή είναι η αιτία της ύπαρξης του κόσμου που γνωρίζουμε, όπως παραδέχεται πλέον η επιστήμη, καταργεί ,εν αρχή, την θεωρία του Bing Bang, που έως τώρα, θεωρούνταν αποδεκτή και φυσικά οδηγεί στο να εννοήσουμε έναν απείρως μεγαλύτερο απο την ύλη κόσμο γύρω μας, που έχει αρμονική και μαθηματική ανάπτυξη.

Μια νέα εποχή, σε ένα απείρως μεγαλύτερο σύμπαν, κόσμο εμφανίζεται μπροστά μας και σαφώς, πρέπει να αφήσουμε τις προκαταλήψεις και την μερικότητα της γνώσης και της λογικής μας. Η αρχαία γνώση, Ελλήνων και άλλων φιλοσόφων και μυημένων σ αυτή την αιώνια ύπαρξη ενός ανώτερου πνευματικού κόσμου, πρέπει να αναλυθεί και ερμηνευτεί, για να προχωρήσουμε σε ανώτερα πεδία αντίληψης και επίγνωσης, του όλου, στο οποίο ζούμε, όπως και η μερική και προκατελειμένη ανθρώπινη εξέλιξη, που πλέον, συναντά τον “τοίχο” αυτής της μερικότητας της.

Για να ξεπεραστεί αυτός ο νοητός όσο και υλικός “τοίχος”, πρέπει να αποκτήσουμε μέσω της υπερλογικής, νέες οπτικές και νέα υπερυλικά όρια, αν θέλουμε πραγματικά, να βγούμε απο τον μικρόκοσμο της ύλης, που είμαστε εγκλωβισμένοι....

Η μεταφυσική, επισης, προβάλει ως ένας άλλος νέος χώρος, γνώσης, που θα βοηθήσει την σύγχρονη επιστήμη, να εννοήσει ανώτερες έννοιες που θα μας οδηγήσουν στην αντίληψη και γνώση του κόσμου των Μεγασυστημάτων, σε ένα μονόδρομο, που η αναζήτηση της γνώσης, δεν μπορεί να σταματήσει σε παρωχημένα μοντέλα και έννοιες..

Ζούμε σε ένα άπειρο σύμπαν, όπου η αρμονία, η μουσικότητα του, δηλαδή ( η αρμονία των κοσμικών σφαιρών, κλπ) και η μαθηματική δομή του, καθώς όλα εξηγούνται με αριθμούς, μας οδηγεί σε ένα αιώνιο και “αθάνατο” κόσμο, που ξεπερνά τα όρια της στενής υλικής και εγωκεντρικής μας αντίληψης.

Βασική αρχή της Πυθαγόρειας φιλοσοφίας, ήταν ότι δεν υπάρχει τυχαίο,κι ότι όλα, μετριούνται με αριθμούς: ''Όλα τα πράγματα που γνωρίζουμε έχουν αριθμό· γιατί χωρίς τον αριθμό δεν είναι δυνατόν ούτε να σκεφτούμε ούτε να γνωρίσουμε τίποτε''.

Όπως και ότι υπάρχει η ανάγκη της αποδοχής μας σε έναν κόσμο ευρύτερης διάστασης από τον δικό μας. “ Η φύση συναρμόστηκε σε κοσμική τάξη από τα άπειρα και τα πεπερασμένα· και όλος ο κόσμος και όσα υπάρχουν μέσα σ' αυτόν''.

Έτσι, μπορούμε να δούμε, ότι η αρχαία φιλοσοφία, αποτελεί μια συμπύκνωση της αρχαίας γνώσης, που πρέπει να αναλύσουμε και ξανααναπτύξουμε, για να προχωρήσουμε σήμερα. Καταλήγοντας, μπορούμε να πούμε, ότι έρχεται η ώρα, να συνειδητοποιήσουμε, ότι ο κόσμος των Μεγασυστημάτων, θα αποτελέσει την υπέρβαση και την κοσμική λύτρωση του ανθρώπου, απο τον κόσμο της φθοράς και της μερικότητας, που μας ενέχει σε ένα ατελές και άβολο κόσμο, με τις αδυναμίες και τα ελαττώματα ψυχών και σωμάτων.