Καραντίνα και ένας κατακλυσμός σκέψεων και συναισθημάτων υπάρχει ξανά.

Οι αυτόματες σκέψεις των περισσότερων ανθρώπων στο άκουσμα της λέξης καραντίνας ήταν «όχι πάλι..» και αναπτύχθηκαν διάφορα συναισθήματα όπως θυμός, αγανάκτηση, απελπισία, εκνευρισμός, αλλά και άγχος, ανασφάλεια για το αύριο, φόβος για την υγεία, ταυτόχρονα ελπίδα στο άκουσμα ενός εμβολίου, αλλά και απογοήτευση στο άκουσμα αρνητικών ειδήσεων…

Η αλήθεια είναι ότι αν δεν είμαστε καλά εμείς, δεν μπορούμε να είμαστε καλά στη σχέση μας με τα παιδιά μας, στη σχέση μας με το σύντροφό μας, στη σχέση μας με την οικογένειά μας και με τους φίλους μας. 

Οι μέρες είναι εορταστικές, το νέο έτος πλησιάζει και ο καθορισμός των νέων προτεραιοτήτων μας ακούγεται μονόδρομος.. Αυτοκριτική, σκέψεις για τα λάθη μας, σκέψεις για τις σωστές επιλογές μας αλλά και στοχοθεσία για το τι θα θέλαμε να πετύχουμε την νέα χρονιά.. Μήπως όμως όλα αυτά είναι υπερβολικά; Μήπως απλά χρειάζεται να σκεφτούμε τι μας έκανε πραγματικά ευτυχισμένους; Και αν διεκδικήσαμε λίγες στιγμές ευτυχίας, μήπως πρέπει να σκεφτούμε ότι αξίζουμε περισσότερες;

Απόρριψη... Μία λέξη, με πολλές συνέπειες, που δημιουργεί πολλές σκέψεις και πολλά περαιτέρω συναισθήματα… φόβους, άγχη...

Πόσες φορές δεν έχουμε μιλήσει για ανθρώπους που μεγάλωσαν σε απορριπτικό περιβάλλον και ανέπτυξαν συμπεριφορές άμυνας, χαμηλή αυτό-εικόνα, φόβο απόρριψης, φόβο εγκατάλειψης, φόβο μοναξιάς.

Πώς μπορεί ο φόβος της αποτυχίας να σχετίζεται με την αγάπη για τον εαυτό μας; Μήπως όμως πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας καλύτερα την ερώτηση: Πώς μπορεί να ζητάμε από τον εαυτό μας να διαχειρίζεται τους φόβους του και να πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει, αν δεν πιστεύει στον εαυτό του και αν δεν τον αγαπά;