Ακούμε διαρκώς γύρω μας πώς να γίνουμε πιο ευτυχισμένοι. Οι συμβουλές που ακούμε από διάφορους «ειδικούς» μας δημιουργούν το αίσθημα της ελπίδας με καλές (ελπίζω) προθέσεις.
Κι όμως. Αν όλα όσα έλεγαν ήταν εφαρμόσιμα, τότε όλοι θα ήμασταν ευτυχισμένοι. Αλλά στην πράξη δεν είμαστε.

Ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα το οποίο μπορεί να ανεβάσει τον άνθρωπο από τη γη στον ουρανό. Έχει την μοναδική ικανότητα να γεμίζει την καρδιά του ανθρώπου, να την κάνει ανίκητη και αήττητη απέναντι σε οποιαδήποτε μάχη.

Η Σταυρούλα Αλεξάνδρου, ψυχολόγος και φοιτήτρια στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών «Εφαρμοσμένη Ψυχολογία: Κατεύθυνση Κλινικής Ψυχολογίας» του τμήματος Ψυχολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, σας προσκαλεί να συμμετάσχετε εθελοντικά στην έρευνα που διεξάγει στο πλαίσιο της διπλωματικής της εργασίας.

Στην πορεία της ζωής μας, έχουν υπάρξει φορές που έχουμε νιώσει πως θέλουμε να αποφύγουμε μία κατάσταση, μία σκέψη ή ένα συναίσθημα.

Πώς μπορούμε να αρχίσουμε να συμπεριφερόμαστε στους εαυτούς μας όπως συμπεριφερόμαστε στους φίλους μας.

Είναι βέβαιο πως στη ζωή αυτή αργά ή γρήγορα θα απογοητευτούμε από ανθρώπους. Ένας φίλος που δε μας στάθηκε σε μία δύσκολη στιγμή, ένας γονιός που δεν ήταν στο πλευρό μας, ένας σύντροφος που μας απάτησε ή μας εγκατέλειψε. Η απογοήτευση είναι αναμφίβολα ένα πολύ αρνητικό, θα έλεγα οδυνηρό συναίσθημα, που εκείνη τη στιγμή που βιώνεται οδηγεί στην αποδόμηση του ανθρώπου επάνω στον οποίο στηριχθήκαμε συναισθηματικά και πιστέψαμε.

Από τις απαρχές της ζωής μας, από την πρώτη-πρώτη στιγμή που βλέπουμε το φως, το οικογενειακό δίκτυο που μας περιβάλλει πασχίζει να μας εντάξει σε αυτόν τον κόσμο. Οι μητέρες μας πολεμούν να μας μάθουν να κοιμόμαστε νωρίς και με ωράριο ως βρέφη, να κρατάμε σωστά το στήθος της, όσο μας θηλάζει.

Κάποιοι από εμάς θεωρούμε ότι είμαστε αποτυχημένοι. Όταν αποτύχουμε κάπου, αυτή η πεποίθησή μας επιβεβαιώνεται. Από την άλλη αν κάποιος μας επαινέσει υπάρχει μία επικριτική πλευρά μας που θα ακυρώσει τον έπαινο γιατί εκείνη ξέρει πραγματικά πόσο ασήμαντοι, τραγικοί, κακοί, ανεπαρκείς είμαστε.

Σε μια χώρα μακρινή, την Ολαϊδια, η Νόρα η χελώνα γέννησε το δικό της χελωνάκι. Το μικρό χελωνάκι ήταν πολύ όμορφο και χαριτωμένο, μόνο που είχε τρίχωμα! Η μαμά Νόρα όμως ήταν τόσο χαρούμενη, που κρατούσε στα χέρια της το μικρό της χελωνάκι και δεν την ένοιαζε τίποτε άλλο. Ο μπαμπάς χελώνος, ο Απόλλων, παρόλη του τη χαρά προβληματίστηκε. Μα όλους τους ίδιους!

Πώς μπορεί ο φόβος της αποτυχίας να σχετίζεται με την αγάπη για τον εαυτό μας; Μήπως όμως πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας καλύτερα την ερώτηση: Πώς μπορεί να ζητάμε από τον εαυτό μας να διαχειρίζεται τους φόβους του και να πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει, αν δεν πιστεύει στον εαυτό του και αν δεν τον αγαπά;

Απόσπασμα από τα λόγια της Κ. για το «τι είναι αγάπη»:
«Ήμουν πάντα το παιδί που το θαύμαζε όλη η οικογένεια. Το παιδί που αρίστευε, που δεν έδινε δικαιώματα, δεν αντιμιλούσε και πάντα φρόντιζε να μην δυσαρεστεί τους άλλους.

Μιλώντας για την αποδοχή του εαυτού, ο Ψυχολόγος Carl Rogers είχε πει: «Το παράδοξο είναι ότι, όταν αποδεχτώ τον εαυτό μου γι’ αυτό που είμαι, τότε ακριβώς μπορώ να αλλάξω».

«Η προσέγγιση της μη βίας δεν αλλάζει αμέσως την καρδιά του καταπιεστή. Πρώτα, κάνει κάτι στις καρδιές και τις ψυχές των ίδιων των ανθρώπων που έχουν δεσμευτεί να υπηρετήσουν τη μη βία. Τους προσφέρει μια πρωτόγνωρη αίσθηση αυτοσεβασμού.

Ο εσωτερικός κριτής του εαυτού μας είναι μια αόρατη, αλλά πανίσχυρη φωνή που διαπερνά κάθε πτυχή της ύπαρξής μας. Αυτή η εσωτερική φωνή, αν και αδιάκριτη στους άλλους, έχει τη δυνατότητα να μας ενθαρρύνει και να μας εμπνέει, αλλά και να μας αποθαρρύνει και να μας περιορίζει.

Τα παιδιά κάνουν αυτά που κάνουμε και όχι αυτά που τους λέμε. Αν λοιπόν έχετε τη συνήθεια να τιμωρείτε τον εαυτό σας νοητικά, το παιδί σας είναι πολύ πιθανό να υιοθετήσει την ίδια βλαβερή συνήθεια.

Το γεγονός και μόνο ότι διαβάζετε αυτό το άρθρο σημαίνει πως θέλετε να γίνετε όσο καλύτερος γονιός μπορείτε. Εμπόδιο σε αυτή την επιθυμία στέκεται η αυτοκριτική μας αλλά και η κριτική στάση που κρατάμε προς τους άλλους. Εδώ θα ασχοληθώ με το κομμάτι της αυτοκριτικής και το πώς κρίνουμε τους εαυτούς μας ως γονείς.

Το τυχερό φουλάρι που θα φορέσουμε στη συνέντευξη για δουλειά. Η φωτογραφία των παιδιών στο πορτοφόλι μας. Το μενταγιόν που δεν αποχωριζόμαστε. Η γαμήλια πρόσκληση στο έπιπλο της κρεβατοκάμαρας. Τα παραπάνω αποτελούν παραδείγματα μεταβατικών αντικειμένων των ενηλίκων-τα αντίστοιχα λούτρινα αρκουδάκια της παιδικής ηλικίας- και λειτουργούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Το σύνδρομο του καλού παιδιού αναφέρεται τόσο στην «εικόνα» ενός ανθρώπου όσο και σε κάποια χαρακτηριστικά γνωρίσματα.Ως παράδειγμα αυτής της εικόνας του καλού παιδιού: Ένα καλό παιδί δεν φωνάζει, δεν κάνει φασαρία και δεν ενοχλεί. Κάθεται ήσυχα στη θέση του και αφήνει τους μεγάλους να μιλήσουν. Ένα καλό παιδί δεν παραπονιέται, δεν δυσαρεστείται και δεν αντιμιλά.