Μέσα από την εμπειρία μου στην ψυχοθεραπεία με ενήλικες, διαπιστώνω ότι οι άνθρωποι όταν αποφασίζουν να επισκεφτούν έναν ειδικό ψυχικής υγείας είναι περισσότερο πρόθυμοι να μοιραστούν την αλήθεια τους γύρω από τη ζωή τους παρά οποιοδήποτε ψέμα. Παρόλα αυτά, υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που θεραπευτικά θα μπορούσε ένα άνθρωπος να αποκρύψει ένα μέρος της ψυχικής του κατάθεσης μέσα στην θεραπεία.

Η πανδημία υπενθυμίζει σε όλους, πως κανένας δεν είναι άτρωτος και αυτή η συνειδητοποίηση της αδυναμίας, είναι και η δύναμη μας. Η συνειδητοποίηση της θνητότητας μας είναι αυτή που μας καλεί να ζήσουμε, να φροντίσουμε, να αγαπήσουμε, δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο ψυχολόγος, ψυχοθεραπευτής και επιστημονικός υπεύθυνος της Πύλης Ψυχολογίας - Psychology.gr, Νίκος Δοϊρανλής.

Στα πλαίσια της στήλης Q&A Mental Sessions, σας ρωτήσαμε: «Τι να κάνεις όταν ένα αγαπημένο σου πρόσωπο υποφέρει από κατάθλιψη;»
Ακολουθούν οι απαντήσεις σας:

Έγραφα πριν χρόνια μέσα στην κλινική, συνομιλώντας με τον εαυτό μου, για να ρίξω μια ματιά σ'αυτό που όντως μου συμβαίνει. Για να στείλω περίπατο την μοναξιά:

Ζούμε σε έναν κόσμο, μέσω του οποίου καθρεφτίζουμε την ύπαρξη μας. Σε αυτόν τον κόσμο, θεωρούμε ότι πορευόμαστε, ανάλογα με τις επιλογές που κάνουμε. Μόνο που με την κάθε επιλογή μας, αρνούμαστε και κάτι άλλο, το οποίο είτε έχουν παραβλέψει σκόπιμα ή δεν είδαμε. 

Η απώλεια είναι ένα κομμάτι όλων των ανθρώπων που δεν μπορούμε να το αποφύγουμε, μπορούμε όμως να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε την κατάσταση αυτή χωρίς να χανόμαστε μέσα σε αυτή.

Οι 5 φάσεις της διεργασίας του πένθους για τους ενήλικες σύμφωνα με το μοντέλο της Kubler-Ross είναι:

Στην καθημερινή ζωή, ερχόμαστε συνεχώς αντιμέτωποι με εσωτερικές συγκρούσεις και επώδυνες εμπειρίες.

Η θεωρία της γνωστικής ασυμφωνίας αναπτύχθηκε από τον Leon Festinger (1919-1989), έναν Αμερικανό εκπαιδευτικό και κοινωνικό ψυχολόγο, και εδράζεται στην ανακολουθία στάσεων-συμπεριφοράς, δηλαδή, σε αυτό που συμβαίνει όταν βιώνουμε ασυμφωνία ανάμεσα σ' αυτό που πιστεύουμε και σ’ αυτό που κάνουμε.

H γυναικοκτονία είναι ανθρωποκτονία. Το ότι χρησιμοποιείται ο όρος αυτός για να περιγράψει την πρόθεση φόνου λόγου φύλου, δεν διαχωρίζει τις γυναίκες, δεν είναι αντίθετος με τον όρο ανθρωποκτονία και δεν τον αναιρεί.

Οι άνθρωποι ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Πάντα θέλουμε κάτι άλλο από αυτό που έχουμε. Κάτι διαφορετικό ή κάτι περισσότερο, σίγουρα όμως όχι αυτό που έχουμε! Μοιάζει ότι ο ιδανικός εαυτός μας ποτέ δεν ικανοποιείται, πάντα προσγειώνεται ανώμαλα στην σφαίρα του πραγματικού, σε αυτό που κάθε φορά πραγματικά είναι ή πραγματικά συμβαίνει. Κάτι άλλο έχουμε φανταστεί, άλλο έχουμε επιθυμήσει και άλλο βρίσκουμε να κρατάμε στα χέρια μας...

Απόρριψη... Μία λέξη, με πολλές συνέπειες, που δημιουργεί πολλές σκέψεις και πολλά περαιτέρω συναισθήματα… φόβους, άγχη...

Πόσες φορές δεν έχουμε μιλήσει για ανθρώπους που μεγάλωσαν σε απορριπτικό περιβάλλον και ανέπτυξαν συμπεριφορές άμυνας, χαμηλή αυτό-εικόνα, φόβο απόρριψης, φόβο εγκατάλειψης, φόβο μοναξιάς.

«Άμυνες είναι οι τρόποι που επιστρατεύουμε για να προστατευτούμε από το άγχος και τον ψυχικό πόνο που είναι φυσιολογικό μέρος της ανθρώπινης κατάστασης» - Howard

Το δεύτερο μισό του 19^ου αιώνα, οι κλινικές αναφορές στην ψυχογενή ανορεξία την προσεγγίζουν ως νόσο ψυχικής αιτίας. Ο Sir William Gull, το 1873 εκθέτει 3 περιπτώσεις εισάγοντας τον όρο “anorexia nervosa” , ενώ την ίδια χρονιά ο Ernest Charles Lasegue, ανακοινώνει τα πορίσματά του για τη διαγνωστική οντότητα που ονομάζει “anorexie husterique”, επισημαίνοντας τα ψυχολογικά συμπτώματα των ασθενών και το ρόλο που παίζει η εμπλοκή της οικογένειας στη διαμόρφωση και διάγνωση της διαταραχής.

Το πένθος είναι μια από τις πιο έντονες και δύσκολες συναισθηματικές εμπειρίες που μπορούμε να ζήσουμε.

Ελβετή ψυχίατρος που διατύπωσε τη θεωρία για τα πέντε στάδια του πένθους. Η θεωρία αυτή χρησιμοποιείται σήμερα ευρέως με σκοπό να βοηθήσει το άτομο να διαχειριστεί την απώλεια και το θάνατο.

Προσωπική ζωή
Η Ελίζαμπεθ Κιούμπλερ-Ρος γεννήθηκε στην Ελβετία στις 8 Ιουλίου 1926 και ήταν το πρώτο παιδί από τα τρίδυμα της οικογένειας.

1) Ερώτηση: Γιατί μου λένε όλοι ότι χρειάζομαι ψυχοθεραπεία και εγώ δεν το καταλαβαίνω;

Η αλήθεια είναι ότι συχνά είμαστε σε άρνηση όταν αντιμετωπίζουμε δύσκολες καταστάσεις και προσπαθούμε να βρούμε τη λύση μόνοι μας, με άμεση συνέπεια να καταπονούμε πολύ τον εαυτό μας, να κατακλυζόμαστε από σκέψεις και να νιώθουμε πολύ κουρασμένοι. Εάν όμως σας λένε το ίδιοι πολλοί άνθρωποι, μήπως σημαίνει ότι βλέπουν κάτι που μπορεί να αρνείστε να δείτε;

Η έκφραση κρίση της μέσης ηλικίας χρησιμοποιείται συνήθως για να περιγράψει τη ζωή του ατόμου που διανύει το τέλος της δεκαετίας των σαράντα μέχρι το 60ό έτος της ηλικίας του.

Την απώλεια την συσχετίζουμε συχνά με το πένθος και το θάνατο, το οποίο είναι λάθος όμως.

Η απώλεια και το πένθος μπορεί να συσχετιστούν με διάφορα ερεθίσματα όπως είναι η απόλυση, η παραίτηση, μία παλίνδρομη κύηση, η υπογονιμότητα, ο κορωνοϊός για όλα όσα αλλάξανε, ένα διαζύγιο, έντονα οικονομικά προβλήματα, η μετακόμιση σε ένα άγνωστο περιβάλλον, η αλλαγή εργασιακού περιβάλλοντος ή θέσης, η απομάκρυνση από φίλους και οικογένεια, ο χωρισμός.

Προβλήματα και δυσάρεστες καταστάσεις είναι αναπόφευκτα μέρη της ζωής. Η διαχείρισή τους διαφέρει από άτομο σε άτομο και από κατάσταση σε κατάσταση. Η αίσθηση της «απειλής» σε ψυχικό ή σωματικό επίπεδο,πολλές φορές, θέτει σε λειτουργία εσωτερικούς μηχανισμούς που στόχο έχουν την προστασία από οτιδήποτε φαινομενικά ή πραγματικό βλαβερό και αυτό μπορεί να γίνεται συνειδητά ή ασυνείδητα.