Ερώτηση 1: Τι είναι στην πραγματικότητα η κρίση πανικού;

Είναι έντονα συμπτώματα που παρατηρούνται σε κάποιον και κλιμακώνονται συνήθως μέσα σε ένα δεκάλεπτο. Είναι σωματικά συμπτώματα που συνοδεύονται από καταστροφοποιητικές σκέψεις και αρνητικά συναισθήματα.

Στα πλαίσια της στήλης Q&A Mental Sessions, σας ρωτήσαμε: «Πως δημιουργούνται οι φοβίες στα παιδιά;»
Ακολουθούν οι απαντήσεις σας:

Είναι σχεδόν αδύνατον να φανταστεί κανείς μία ζωή δίχως άγχος. Πρόκειται για ένα συναίσθημα που υπάρχει πάντα εντός μας και είναι απόλυτα συνυφασμένο με την ανθρώπινη συνθήκη. Ήδη το ίδιο το γεγονός της γέννησης αποτελεί για το βρέφος την πρώτη ατομική εμπειρία του άγχους. Από τα γεννοφάσκια, προτού αρχίσουμε να αγχωνόμαστε, υπήρχε κάποιος άλλος να αγχώνεται για εμάς.

Οι περισσότεροι άνθρωποι σε κάποια περίοδο της ζωής τους έχουν νιώσει ένα δυσάρεστο συναίσθημα που τους δυσκολεύει. Ίσως δε μπορούν να του αποδώσουν έναν ορισμό, όμως μπορούν να το εξηγήσουν περιγράφοντάς το.

Το συναίσθημα του φόβου στην παιδική ηλικία είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο, καθώς μπορεί να εμφανιστεί στο 85% των παιδιών ηλικίας από 2 έως 6 χρόνων.
Συνήθως, οι περισσότεροι φόβοι τους δεν έχουν κάποια λογική εξήγηση, γεγονός που ισχύει και με τους φόβους των ενηλίκων.

Υπάρχει τρόπος να αποφύγουμε το στρες από την καθημερινότητα μας;
Στην πραγματικότητα, στη σύγχρονη εποχή στην οποία ζούμε είναι δύσκολο να αποφύγουμε εντελώς το στρες. Το στρες μπορεί να δημιουργηθεί από εξωτερικούς παράγοντες όπως το μποτιλιάρισμα το πρωί όταν βιαζόμαστε να πάμε στη δουλειά μας, την έντονη πίεση στο χώρο εργασίας μας, κάποιο απρόβλεπτο γεγονός ή μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μας. 

Η διαχείριση των καθημερινών προβλημάτων δεν είναι εύκολη υπόθεση, όταν τείνει τις περισσότερες φορές να μας αποδιοργανώνει, εμφανίζοντας έναν καίριο και ουσιαστικό παράγοντα, που λέγεται αστάθμητος και καθορίζεται ξέχωρα από την δική μας λειτουργική αντιμετώπιση.
Αυτό που λείπει τις περισσότερες φορές από την ζωή μας, είναι ο έγκαιρος και σωστός προγραμματισμός προκειμένου να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την δυσκολία όταν έρχεται προ των πυλών.

Προέλευση της φοβίας για τη δημόσια ομιλία

Μια από τις πιο ιδιαίτερες φοβίες που δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε είναι η φοβία για τη δημόσια ομιλία. Η φοβία για τη δημόσια ομιλία προέρχεται από πολλούς παράγοντες στη ζωή κάποιου. Μπορείτε να φοβάστε τη θέση, το ακροατήριο ή μόνο τον εαυτό σας. Εάν έχετε μιλήσει σε μεγάλο κοινό πριν και έχετε κάνει αρκετά λάθη στην ομιλία σας, θα είστε πιο επιρρεπείς στο φόβο.

Σίγουρα όλοι έχετε ακούσει έστω και μία φορά τον όρο «φοβία». Από την άλλη πλευρά υπάρχει ο όρος «φόβος». Είναι, όμως, ο φόβος και η φοβία ταυτόσημες έννοιες; Η απάντηση είναι όχι. Για να μιλήσουμε για την αραχνοφοβία και τις γενετικές της καταβολές, θα πρέπει πρώτα να ξεδιαλύνουμε το μπέρδεμα που υπάρχει γύρω από αυτούς τους δύο όρους που προαναφέρθηκαν.

Είναι δυνατόν μια εσφαλμένη πεποίθηση, όσο ισχυρή και να είναι, να μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους να φερθούν αναλόγως ώστε να την επαληθεύσουν; Η κλινική μας εμπειρία μας λέει πως ναι.

Η διαχείριση της σκέψης αποτελεί μία εξαιρετικά δυναμική διαδικασία, ξεχωριστή για κάθε άτομο. Οι σκέψεις μας είναι μία φυσιολογική απόρροια φιλτραρίσματος των εμπειριών που βιώνουμε και κατ.επέκταση των συναισθημάτων που νιώθουμε. Πιο συγκεκριμένα, οι εμπειρίες του παρελθόντος, του παρόντος και τα υποθετικά σενάρια για τις πιθανές εκβάσεις των επιθυμιών μας, εκφράζονται και ερμηνεύονται μέσα από τη διαδικασία της σκέψης.

O φόβος είναι ένα συναίσθημα που αν το γνωρίσουμε και το αγκαλιάσουμε, τεράστιες πηγές δύναμης θα νιώσουμε να αναβλύζουν εντός μας. Όσο διώχνουμε τα συναισθήματα που μας δυσκολεύουν, τόσο αυτά παραμένουν εγκλωβισμένα εντός μας και μας ελέγχουν.

Οι περισσότεροι από εμάς, σε αρκετές στιγμές της ζωής μας έχουμε νιώσει φόβο, κυρίως όταν βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια κατάσταση ή κάποιο πραγματικό γεγονός δυσάρεστο ή και απειλητικό για την ασφάλειά μας. O φόβος είναι μια φυσιολογική αντίδραση προστατευτικού χαρακτήρα μπροστά σε ένα απειλητικό ερέθισμα. Είναι ένας μηχανισμός επιβίωσης, γιατί μας κινητοποιεί προς αποφυγή ενός πραγματικού ή υποτιθέμενου κινδύνου.

Στη συνέχεια της συνεργασίας μου με το E-Psychology, είχα στο μυαλό μου να ετοιμάσω ένα άρθρο πολύ διαφορετικό από τον Romeo, όμως οι εξελίξεις τρέχουν και γω δε θα μπορούσα να μαι αμέτοχος. Εξάλλου, αποτέλεσα και γω κομμάτι των εξελίξεων.

Για κάποιους ανθρώπους, το να ζητάνε αυτό που θέλουν, ή αλλιώς, το να εκφράζουν μια επιθυμία ή ανάγκη τους, είναι μέρος της ζωής τους. Είναι τόσο εύκολο και συχνό να ζητάνε αυτό που χρειάζονται που αποτελεί μέρος της ρουτίνας τους. Το κάνουν, δηλαδή, αυθόρμητα και σχεδόν αυτόματα, χωρίς να το σκεφτούν ιδιαίτερα.

Η δημόσια ομιλία είναι ο νούμερο 1 φόβος των ανθρώπων. Αυτό το αναπάντεχο αποτέλεσμα είχε προκύψει σε έρευνα στελεχών (!) στην Αμερική. Νούμερο 1 φόβος το να μιλήσεις μπροστά σε κοινό και νούμερο 2 ο θάνατος. Άρα, σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι θα προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να μιλήσουν μπροστά σε κοινό;

Πολλές φορές, το δύσκολο δεν είναι να βρούμε την αγάπη μέσα σε μια σχέση, αλλά να μπορέσουμε να την αντέξουμε και να την αποδεχτούμε.
Η εμπειρία μιας ρομαντικής σχέσης, εκτός από ενθουσιασμό και συναισθήματα ευφορίας, μπορεί να πυροδοτήσει φόβους και άγχη που σχετίζονται με την εγγύτητα.

Γιατί φοβάμαι τόσο πολύ; Γιατί ενώ γνωρίζω και αναγνωρίζω ότι αυτό που φοβάμαι (είτε ζώο, είτε αντικείμενο είτε κατάσταση) δεν είναι επικίνδυνο για την ύπαρξή μου, η επαφή μαζί του μου δημιουργεί έντονο άγχος και ο μόνος τρόπος να ηρεμήσω είναι να το αποφύγω;

Επιδιώκουμε ως γονείς να μας φοβούνται τα παιδιά μας. Αυτό ξεκινάει νωρίς, με τα πρώτα τους ξεσπάσματα και απαιτήσεις σπεύδουμε να τους δείξουμε ποιός είναι το "αφεντικό". Για να το καταφέρουμε αυτό, επιστρατεύουμε το φόβο. Μαλώματα, απειλές, εκβιασμοί, μούτρα, φωνές χρησιμοποιούνται, για να "μάθει το παιδί να φέρεται". 

Έφτασε επιτέλους η περίοδος των καλοκαιρινών διακοπών. Πολλοί από εμάς, είμαστε γεμάτοι ενθουσιασμό και προσμονή. Κάποιοι ίσως έχουν προγραμματίσει ένα ταξίδι, ίσως  επισκεφθούν φίλους, είτε δεχθούν επισκέψεις από αγαπημένα πρόσωπα.