Η εικόνα σώματος αφορά την εικόνα και το πώς το άτομο «σκέφτεται, αισθάνεται και συμπεριφέρεται σχετικά με τα σωματικά του χαρακτηριστικά. Ο ορισμός μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η έννοια της εικόνας σώματος περιλαμβάνει αντιληπτικές, συναισθηματικές, γνωστικές και συμπεριφορικές πτυχές.

Η κατάχρηση ουσιών από εφήβους είναι ένα βασικό θέμα το οποίο απασχολεί όλους όσους ασχολούνται με την εφηβική συμπεριφορά, από τους ειδικούς ψυχικής υγείας που ενδιαφέρονται για τα αίτια, τις επιπτώσεις και την αντιμετώπισή της έως και τους γονείς οι οποίοι φοβούνται για την σωματική και ψυχική υγεία των παιδιών τους.

Ο αυξανόμενος ρυθμός μεταβολών στον εργασιακό κόσμο αυξάνει τον αριθμό των επαγγελματικών μεταβάσεων των ατόμων κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Καθώς η ποιότητα των επαγγελματικών επιλογών είναι ιδιαίτερα σημαντική, τόσο για τα ίδια τα άτομα όσο και για τις κοινωνίες γενικότερα, η λήψη επαγγελματικής απόφασης αποτελεί μια σύνθετη διαδικασία.

Δείκτες όπως το αντιληπτό επίπεδο (σωματικής) υγείας και το αίσθημα ικανοποίησης από τη ζωή παρουσιάζουν επιδείνωση τα τελευταία χρόνια, ενώ επιπλέον δείκτες όπως τα εμμένοντα ψυχολογικά και σωματικά συμπτώματα έχουν αυξηθεί κατά τη διάρκεια της τελευταίας 10ετίας.

Αν και είναι αλληλένδετα, είναι σημαντικό να γίνει διάκριση μεταξύ των εννοιών της επιθετικότητας, της επιθετικής συμπεριφοράς και της βίας (Liu, 2004a).

Χειρότερη ψυχική υγεία και υψηλότερο αίσθημα άγχους είχαν οι έφηβοι που αφιέρωναν περισσότερο χρόνο μπροστά στις οθόνες, εξαιρουμένου του χρόνου που αφιέρωναν για τις σχολικές τους υποχρεώσεις, σε σχέση με τους εφήβους που αφιέρωναν λιγότερο χρόνο, σύμφωνα με μελέτη που διενεργήθηκε σε 5.412 εφήβους, αγόρια και κορίτσια, ηλικίας 12-13 ετών, στις ΗΠΑ κατά την έναρξη της πανδημίας COVID-19 (Μάιος 2020).

Την πλήρη διαφωνία της με το νομοσχέδιο για την νομική κατοχύρωση της ταυτότητας φύλου από τα 15 έτη διατυπώνει με επιστολή της προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης Σταύρο Κοντονή και τον Υπουργό Υγείας Ανδρέα Ξανθό, η Παιδοψυχιατρική Εταιρεία Ελλάδος.

«Η Ελένη είναι 15 ετών και το τελευταίο διάστημα κλείνεται στο δωμάτιό της για πολλές ώρες. Χθες κλείστηκε για δύο μέρες περίπου. Οι γονείς δεν γνωρίζουν τί έκανε η έφηβη στο δωμάτιό της κλειδωμένη. Οι γονείς εδώ και δύο χρόνια βιώνουν έναν σοβαρά διαταραγμένο γάμο, και δεν της δίνουν σημασία.

Η εφηβεία αποτελεί μια μεταβατική περίοδο στη ζωή του ανθρώπου, καθώς συνιστά το πέρασμα από την παιδική στην ενήλικη ζωή. Ο έφηβος δηλαδή δεν είναι ακόμη ενήλικας, ούτε όμως και παιδί. Χρονικά τοποθετείται από το 12ο έως το 18-19ο έτος της ηλικίας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου λαμβάνουν χώρα μεγάλες αλλαγές σε σωματικό, νοητικό, συναισθηματικό και κοινωνικό επίπεδο.

Η εφηβεία είναι εκείνη η περίοδος που σηματοδοτεί το πέρασμα από την παιδικότητα στην ενηλικίωση. Καλύπτει την ηλικία των 13-20 ετών και σηματοδοτεί το πέρασμα στην κυρίως ήβη και τη γενετήσια ωρίμανση ( πρώτη εκσπερμάτωση στα αγόρια και έναρξη της έμμηνου ρύσεως στα κορίτσια). Η σωματική ανάπτυξη ολοκληρώνεται στην προχωρημένη εφηβική ηλικία, γύρω στα 18 και 20.

Η εφηβική ηλικία αποτελεί το μεταβατικό στάδιο προς την ενηλικίωση. Η μεταβατικότητα αυτή δημιουργεί πολλές αλλαγές τόσο στο αναπτυξιακό, όσο και στο συμπεριφορικό και ψυχοκοινωνικό μοτίβο της προσωπικότητάς τους. Τείνουν να πειραματίζονται σε παραβατικές συμπεριφορές καθώς και στο να «δοκιμάσουν» διάφορες ουσίες.

1. ΗΒΗ, 2. Η ΕΦΗΒΕΙΑ ΣΑΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΣΑΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ, 3. ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ, 4. Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, 5. Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ.

Η ψυχική υγεία αποτελεί βασικό παράγοντα για την ατομική προσαρμοστικότητα και ανάπτυξη. Είθισται να περιγράφεται και να γίνεται κατανοητή με βάση το μοντέλο ασθένειας και την απουσία πόνου, αρρώστιας ή κάποιας διαταραχής.

Εφηβεία ονομάζεται το τελευταίο στάδιο της ανάπτυξης του ατόμου στην πορεία του προς την ωρίμανση. Χρονολογικά τοποθετείται χονδρικά στην ηλικία 12-18 ετών, και για τα κορίτσια ξεκινά με την πρώτη έμμηνο ρύση ενώ για τα αγόρια με την πρώτη εκσπερμάτωση. Τα κριτήρια αυτά είναι αρκετά σχετικά αφού κάθε παιδί έχει δικό του ρυθμό ανάπτυξης που επηρεάζεται σαφώς και από το εξωτερικό περιβάλλον.

Η περίοδος της εφηβείας είναι μια πολύ σημαντική αναπτυξιακά περίοδος, η δεύτερη πιο σημαντική μετά την πρώιμη παιδική ηλικία. Σε αυτό το διάστημα, πραγματοποιούνται ταχύτατες αλλαγές σε βιολογικό, γνωστικό και κοινωνικό επίπεδο.

Ξεκινώντας με τις βιολογικές αλλαγές, αυτό που συμβαίνει είναι πως η παραγωγή ντοπαμίνης και τα λειτουργικά επίπεδα άλλων νευροδιαβιβαστών αλλάζουν και φτάνουν τα σταθερά επίπεδα των ενηλίκων περίπου στην ηλικία των 16 ετών.

Εφηβεία και όχι ΕφηΒΙΑ, είναι ο τίτλος που θα μπορούσαμε να δώσουμε στη συνέντευξη που έδωσε η Ψυχολόγος της Ison Psychometrica, κα. Έλενα Αβραντίνη, στην Έλενα Καλαμπαλίκη

«Οι νέοι μας τώρα φαίνεται να αγαπούν την πολυτέλεια. Έχουν κακούς τρόπους και περιφρονούν την εξουσία. Δεν δείχνουν σεβασμό στους ενήλικους και ξοδεύουν τον χρόνο τους τριγυρνώντας και κουτσομπολεύοντας μεταξύ τους. Είναι θρασείς και έτοιμοι να αντιλέγουν στους γονείς τους, να μονοπωλούν τη συζήτηση σε μια παρέα, να τρώνε λαίμαργα και να τυραννούν τους δασκάλους τους.»

Η εφηβεία σαν έννοια είναι, σε μεγάλο βαθμό, δημιούργημα του δυτικού πολιτισμού. Σε άλλες πιο απλές κοινωνίες, οι νέοι μόλις καταστούν έτοιμοι βιολογικά για τεκνοποίηση, θωρούνται ενήλικες. Αντίθετα, στις δυτικές κοινωνίες η εφηβεία είναι μια περίοδος χάριτος μια περίοδος προπαρασκευής και ωρίμανσης ώστε οι έφηβοι να προετοιμαστούν για τις πολυσύνθετες υποχρεώσεις που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν ως ενήλικες.

Είναι συνηθισμένο μερικές φορές οι έφηβοι να νιώθουν "λίγο χάλια", πεσμένα, ή να μην έχουν όρεξη. Η εφηβεία είναι μία περίοδος ανησυχίας με αρκετές σωματικές, συναισθηματικές, ψυχολογικές, και κοινωνικές αλλαγές. Παρ' όλα αυτά, μη ρεαλιστικές ακαδημαϊκές, κοινωνικές, ή οικογενειακές προσδοκίες δημιουργούν έντονη αίσθηση απόρριψης και καταλήγουν σε βαθιά απογοήτευση.

Ο αυτοτραυματισμός, ως συμπεριφορά χαρακτηρίζεται αρχικά από την παρόρμηση και από τη σκόπιμη πρόθεση πρόκλησης πόνου. Δεν στοχεύει στην αυτοκτονική συμπεριφορά, αλλά να προσφέρει ανακούφιση από τον ψυχικό πόνο που βιώνει το άτομο. Ωστόσο ο αυτοτραυματισμός μπορεί να θεωρηθεί ως ένας προγνωστικός παράγοντας για την πρόθεση ενός ατόμου να προχωρήσει σε απόπειρα αυτοκτονίας, και για το λόγο αυτό θα πρέπει να αξιολογηθεί κατάλληλα (αξιολόγηση αυτοκτονικού ιδεασμού/απόπειρας).