Όταν το άτομο δέχεται θετική αναγνώριση (positive regard) από το περιβάλλον του και κυρίως από σημαντικούς άλλους, η τάση πραγμάτωσης που κινητοποιεί το σύνολο του οργανισμού και η τάση αυτοπραγμάτωσης που αναφέρεται στον Εαυτό συμπορεύονται. 

Όλες οι μελέτες του ανθρώπου από την ιστορία μέχρι τη γλωσσολογία και την ψυχολογία αντιμετωπίζουν το εξής ερώτημα; Αν, σε τελική ανάλυση, είμαστε προϊόντα κάθε είδους εξωτερικών παραγόντων ή αν, σε πείσμα των διαφορών μας, έχουμε κάτι που μπορούμε να το ονομάσουμε κοινή ανθρώπινη φύση, δια της οποίας μπορούμε να αναγνωριστούμε ως ανθρώπινα όντα.

Ενσυναισθητικός τρόπος ύπαρξης
Η ενσυναισθητική κατανόηση δεν είναι μια τεχνική ανταπόκρισης στον πελάτη αλλά ένας τρόπος να είσαι με τον πελάτη και είναι πιο πολύ διαδικασία, είναι η διανοητική ,συναισθηματική ακόμη και η φυσική διαμονή στον κόσμο του πελάτη χωρίς καμία κρίση ή ερμηνεία. 

Ο εαυτός μας αποτελεί μια πολυσύνθετη οντότητα. Η επίγνωση του αφορά το σώμα και την εξωτερική μας εμφάνισή, τον εσωτερικό μας κόσμο (σκέψεις, συναισθήματα, βαθύτερες πεποιθήσεις, στάσεις, αξίες, κλπ.), και τον κοινωνικό μας κόσμο (στενές σχέσεις, κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, οικογένεια, άλλες ομάδες, κοινωνικό - πολιτισμικό πλαίσιο κλπ).

Τι γίνεται μετά από έναν χωρισμό; Μπορώ να επαναπροσδιορίσω τον εαυτό μου, ενώ βιώνω την απώλεια; Έχω επίγνωση του τι ακριβώς έχω χάσει και τι χρειάζεται να ξαναβρώ;
Ίσως έχει φτάσει στη ζωή κάποιου ανθρώπου η στιγμή που μια στενή διαπροσωπική ερωτική του σχέση τελειώνει.

Φθινόπωρο, εποχή αλλαγών και αποφάσεων: πόσα καινούρια προγραμματίζουμε, πόσα θέλουμε να αλλάξουμε και πόσα θα αναβάλλουμε τελικά; Γιατί άραγε, ενώ καταλαβαίνουμε πως χρειαζόμαστε αλλαγές μικρές και μεγάλες στη ζωή μας, δεν τις τολμάμε;

Γιατί μας φαίνεται τόσο μεγάλο να απαλλαγούμε από λίγα περιττά κιλά, να παραιτηθούμε από μια δουλειά που δε μας γεμίζει πια, να αφήσουμε πίσω μια σχέση ή μια εξάρτηση που αναγνωρίζουμε πως μας βλάπτει; 

Κανονικός άνθρωπος, με ομαλή συμπεριφορά, φυσιολογική σεξουαλικότητα, συνηθισμένη ζωή.. είναι μερικές από τις φράσεις που στοιχειώνουν την ύπαρξη μας από την αρχή μέχρι το τέλος της. 

Αναζητώντας τη σωστή απάντηση στην ερώτηση για το πόσους εαυτούς εν τέλει έχουμε, βρήκα τις βάσεις στη λογοτεχνία. Ο Χαλίλ Γκιμπράν, στο έργο του Οι 7 Εαυτοί, γράφει: «Στη σιωπηλότερη ώρα της νύχτας, καθώς έγερνα μισοκοιμάμενος, οι εφτά εαυτοί μου κάθησαν αντάμα και, ψιθυρίζοντας, έτσι κουβέντιαζαν:

«Φοβάμαι ότι δεν θα τελείωνα ποτέ αν τυχόν έμπαινα σε θεραπεία», μου εκμυστηρεύτηκε πρόσφατα μια φίλη. Φαντάζομαι πως για πολλούς είναι τρομακτικό το ενδεχόμενο πως αν ξεκινήσουν να «ξεφλουδίζουν το κρεμμύδι», ίσως να μη μπορούν να σταματήσουν.

Οι περισσότεροι θεραπευτές όμως θέτουμε ένα πρώτο χρονικό όριο.

Καλώς ήρθατε στις «Προσωποκεντρικές Ρίζες», στο πρόγραμμα που σχεδιάστηκε από τους πατέρες της Προσωποκεντρικής Προσέγγισης Carl Rogers, Charles Devonshire και Alberto Zucconi!

Ο Carl Rogers θεωρείται ο ιδρυτής της Προσωποκεντρικής Προσέγγισης. Η συνεισφορά του στον χώρο της ψυχολογίας θεωρείται πολύ σημαντική αφού καθιέρωσε αρχές που άλλαξαν τον τρόπο σκέψης των ψυχολόγων, όπως την θεραπευτική δύναμη της σχέσης του πελάτη με τον θεραπευτή. Ο Rogers το 1947 διετέλεσε πρόεδρος της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρίας. Τιμήθηκε το 1956 από την Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρία, για την πρωτοποριακή έρευνά του, με το Βραβείο Διακεκριμένης Επιστημονικής Συνεισφοράς. Το 1987 ήταν υποψήφιος για το βραβείο nobel ειρήνης.

Ο Rogers, όπως και άλλοι θεωρητικοί της ψυχοθεραπείας, ενδιαφέρονταν συνολικά για την ανάπτυξη της εσωτερικής αξιολόγησης και ελέγχου του ατόμου-με άλλα λόγια, για την αυτονομία. Για μένα, η έννοια του ανεξάρτητου, του αυτόνομου ανθρώπου αποτελεί οξύμωρο. Το ανθρώπινο είδος ορίζεται από αμοιβαία αλληλεξάρτηση, και παράδειγμα αυτής της αμοιβαιότητας είναι η οικογένεια. 

Όλη η θεωρία προσωπικότητας και το θεραπευτικό οικοδόμημα που έκτισε ο Κάρλ Ρότζερς στηρίζεται πάνω στις τάσεις των ανθρώπινων οργανισμών για μέγιστη ανάπτυξη. Οι ανάγκες για δράση ,εξερεύνηση, επικοινωνία, συγχώνευση ,αναγνώριση και αυτονόμηση είναι εκφράσεις της τάσης πραγμάτωσης, ή ακόμη μια εξέλιξη της συνείδησης και της ωριμότητας του ώστε το άτομο να γίνει αυτό που πραγματικά είναι.

Η ακουστική ψευδαίσθηση έχει αντιμετωπιστεί με διαφορετικούς τρόπους μέσα απ΄την ιστορία και τους διάφορους πολιτισμούς. Για παράδειγμα, τον 5ο .π.Χ. αιώνα στην Ελλάδα, ο Σωκράτης θεωρούνταν ενάρετος άνθρωπος, άξιος να επικοινωνούν μαζί του οι Θεοί.

Αιώνες αργότερα, ωστόσο, οι πρώτοι Γάλλοι Ψυχίατροι του 19ου αιώνα, διέγνωσαν ότι ήταν παράφρων, γιατί θεωρούσαν οι το να ακούει κάποιος φωνές είναι παραίσθηση, άρθα ένδειξη παραφροσύνης! (Leudar και Tomas, 2000).

Οι βασικές αρχές της Προσωποκεντρικής προσέγγισης στη ψυχοθεραπεία παιδιών και εφήβων παραμένουν ίδιες. Δίνουν έμφαση για άλλη μία φορά στην ενσυναίσθηση, την ανευ όρων αποδοχή και την τάση πραγμάτωσης των ατόμων. Το παιχνίδι, μπορεί να εισαχθεί στις ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες δίνοντας την δυνατότητα στο θεραπευτή να σχετιστεί με το παιδί και να φανερώσει την ενσυναισθητική του στάση.

Η ομάδα του βιβλιοπωλείου ψυχολογίας του PSYCHOLOGY.GR, σας προτείνει 7 βιβλία για τις υπαρξιακές ψυχοθεραπείες και ακόμη πιο στοχευμένα, για την προσωποκεντρική προσέγγιση στη συμβουλευτική και την ψυχοθεραπεία.

Κατά τον Branden, «η αυτοεκτίμηση έχει δύο αλληλένδετες πτυχές: συνεπάγεται μια αίσθηση προσωπικής αποτελεσματικότητας και μια αίσθηση προσωπικής αξίας. Είναι το ενιαίο άθροισμα της αυτοπεποίθησης και του αυτοσεβασμού. Είναι η πεποίθηση του ατόμου ότι είναι ικανό να ζήσει και ότι συγχρόνως είναι άξιο να ζήσει».

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα γύρω από τον άνθρωπο είναι ότι, αν και έχουμε πολλά κοινά χαρακτηριστικά (αρκετά για να μας κάνουν όλους αναγνωρίσιμα μέλη του (ίδιου είδους), ούτε δύο από εμάς δεν είμαστε ακριβώς ίδιοι.

Ενώ στην ιατρική και στις περισσότερο ιατρικόμορφες μορφές θεραπείας (ψυχανάλυση, cbt κτλ), η παρουσία μη "φυσιολογικής" συμπεριφοράς και αντίδρασης ενός ατόμου, ορίζεται με τον βαρύγδουπο όρο ψυχοπαθολογία, δηλαδή παθολογική κατάσταση της ψυχής, στην προσωποκεντρική προσέγγιση του Carl Rogers, μιλάμε για ψυχική δυσπροσαρμοστικότητα.

Αυστριακός ψυχαναλυτής, συγγραφέας και καθηγητής, στενός συνεργάτης του Φρόυντ, έγινε ιδιαίτερα γνωστός για την επιρροή του στη διαμόρφωση της πελατοκεντρικής θεραπευτικής προσέγγισης. Οι μεταφροϋδικές διαλέξεις του επηρέασαν το έργο αρκετών ψυχολόγων της εποχής του, όπως για παράδειγμα του Καρλ Ρότζερς και του Ρόλλο Μέι.