H διαταραχή υπερφαγίας, αν και εντάχθηκε σχετικά πρόσφατα στις επίσημες κατηγορίες των διαταραχών πρόσληψης τροφής, όπως είναι η ψυχογενής ανορεξία και η βουλιμία, είναι εκείνη που συναντάται πιο συχνά. Το άτομο που πάσχει από διαταραχή υπερφαγίας μπορεί να τρώει ιδιαίτερα μεγάλες ποσότητες φαγητού, νιώθοντας αδύναμο να σταματήσει (υπερφαγικό επεισόδιο).Αυτό συμβαίνει ακόμα και όταν δεν πεινάει, ενώ το φαγητό συνήθως καταναλώνεται τόσο γρήγορα που το άτομο δεν αναλογίζεται την ποσότητα ή τη γεύση της τροφής. 

Αρκετά συχνά ακούμε για διάφορα είδη δίαιτας που υπόσχονται θεαματική απώλεια κιλών. Όλο και κάποιος από τον περίγυρο θα μας έχει συστήσει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα διατροφής προκειμένου να επιτευχθεί η απώλεια βάρους. Οι διατροφολόγοι εδώ και αρκετά χρόνια είναι σίγουροι ότι τα προγράμματα δίαιτας, όσο εξατομικευμένα κι αν είναι, βοηθούν στην απώλεια βάρους με επιστημονικά τεκμηριωμένες αποδείξεις.

Είναι βέβαιο πως στη ζωή αυτή αργά ή γρήγορα θα απογοητευτούμε από ανθρώπους. Ένας φίλος που δε μας στάθηκε σε μία δύσκολη στιγμή, ένας γονιός που δεν ήταν στο πλευρό μας, ένας σύντροφος που μας απάτησε ή μας εγκατέλειψε. Η απογοήτευση είναι αναμφίβολα ένα πολύ αρνητικό, θα έλεγα οδυνηρό συναίσθημα, που εκείνη τη στιγμή που βιώνεται οδηγεί στην αποδόμηση του ανθρώπου επάνω στον οποίο στηριχθήκαμε συναισθηματικά και πιστέψαμε.

Όταν ακούμε τη φράση "καταστροφική σκέψη", είναι πιθανό να σκεφτούμε καταστροφικά γεγονότα σε προσωπικό, κοινωνικό, επαγγελματικό επίπεδο ή ακόμα και σε επίπεδο φυσικών φαινομένων του πλανήτη μας. Οι καταστροφικές σκέψεις συμβαίνουν όταν το μυαλό μας δημιουργεί τα χειρότερα σενάρια που μπορεί να έχει η έκβαση μίας κατάστασης ή ενδυναμώνουμε την περισσότερο αρνητική έκβαση της κατάστασης.  

Σε έναν ινδιάνικο μύθο αναφέρεται ότι ένας νεαρός θέλησε κάποτε να συμβουλευτεί το γέροντα της φυλής. Του είπε, λοιπόν, ότι νιώθει πως μέσα του υπάρχουν δύο λύκοι, ένας καλός και υπομονετικός και ένας άγριος που δείχνει συνέχεια τα δόντια του και γρυλίζει. Ρώτησε ποιος λύκος θα κερδίσει. «Αυτός που ταΐζεις», απάντησε ο γέροντας. Κάπως έτσι λειτουργούν και τα συναισθήματά μας. 

Τι γίνεται αν συνειδητοποιήσω μια μέρα ότι μέσα μου τρέφω πολύ αρνητικά συναισθήματα για την οικογένειά μου; Πολλοί άνθρωποι αισθάνονται έτσι και αυτό είναι σίγουρα αρκετά τοξικό γι’ αυτούς.

Η εβδομάδα δράσεων Ευεξίας και Δημιουργικής Έκφρασης πραγματοποιήθηκε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ευτυχίας, ενώ η ανταπόκριση φοιτητών και προσωπικού ήταν εντυπωσιακή.

Τα τελευταία χρόνια, ένα πολύ συχνό φαινόμενο που συναντάμε είναι οι οικογένειες που αποτελούνται από τα παιδιά και έναν γονέα, σε αντιπαραβολή με το κλασικό πρότυπο της πυρηνικής οικογένειας. Συνήθως οι μονογονεϊκές οικογένειες δημιουργούνται είτε από επιλογή, είτε λόγω διαζυγίου είτε λόγω απώλειας του ενός γονέα. 

Καθημερινά, ερχόμαστε αντιμέτωποι, με αρκετές υποχρεώσεις. Άγχη και καταστάσεις, στα οποία αφιερώνουμε αρκετές φορές χρόνο, με σκοπό να τα μηδενίσουμε. Ο καθένας μας, όμως, περιτριγυρίζεται απο μία μερίδα ανθρώπων. Ο περίγυρος αυτός  αποτελείται απο άτομα που ανήκουν στο εργασιακό μας περιβάλλον είτε σε κάποιο πιο άμεσο πλαίσιο, εκείνο δηλαδή της οικογένειας είτε της παρέας.

Μεταφράζοντας λίγο ελεύθερα μια από τις θεμελιώδης ρήσεις του Ντεκάρτ, «cogito, ergo sum» (σκέφτομαι άρα υπάρχω), θα μπορούσαμε να πούμε ότι είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε. Καθώς στην καθημερινότητα μας το αν νιώθουμε χαρούμενοι ή λυπημένοι, αισιόδοξοι ή απαισιόδοξοι, επιτυχημένοι ή αποτυχημένοι καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τις σκέψεις μας.

Αναμφίβολα, η διάγνωση καρκίνου αποτελεί ένα τρομερά δυσάρεστο και στρεσσογόνο συμβάν, τόσο για τον ασθενή, όσο και για τα κοντινά του πρόσωπα.

Ένα παιδί μεγαλώνει νιώθοντας ασφάλεια με τους γονείς του όταν εκείνοι του μιλούν με τρυφερότητα. Πολλές φορές οι γονείς μπαίνουν στη διαδικασία να κατηγορούν ή να διατάζουν το παιδί τους, χωρίς συχνά να το αντιλαμβάνονται και κυρίως χωρίς να συνειδητοποιούν οι ίδιοι τα αρνητικά συναισθήματα που προκαλούνται με αυτόν τον τρόπο στο παιδί, όπως άγχος, φόβο ή ενοχές.

Όταν αναφερόμαστε στον όρο ενσυναίσθηση εννοούμε ότι η επικοινωνία μας εμβαθύνεται με άλλα πρόσωπα μέσω της συναισθηματικής ταύτισης ή κατανόησης των σκέψεων και της συμπεριφοράς των άλλων. Σε αυτό το επίπεδο δε συνδιαλεγόμαστε απλά, κάνουμε κάτι περισσότερο: αντιδρούμε στο συνομιλητή μας με τρόπο με τον οποίο αναπτύσσουμε αμοιβαία κατανόηση και εμπιστοσύνη.

Συχνά υποθέτουμε πως οι συναισθηματικές μας αντιδράσεις καθορίζονται από την κατάσταση, το γεγονός, το συμβάν. Όταν βιώνουμε ένα δυσάρεστο γεγονός, πιστεύουμε πως δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να αντιδράσουμε σε αυτό, οποιαδήποτε άλλη αντίδραση μας φαίνεται αφύσικη, ή έστω απίθανη. Είναι όμως;

Πρέπει ή Θέλω; Χρήμα ή Δουλειά των ονείρων μου; Δουλειά δική μου ή Υπάλληλος άλλου; Καριέρα ή Οικογένεια; Επαγγελματική Ανέλιξη ή Ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής; Συνδυάζονται τα παραπάνω; Ατέλειωτα ερωτήματα που οδηγούν σε ατέρμονες σκέψεις, σε μια εποχή εκφοβισμού και λίγων ευκαιριών.

Πολλές φορές σκεφτόμαστε ότι δεν ορίζουμε τη ζωή μας. Μοιάζει σαν να θεωρούμε ότι είμαστε έρμαια των καταστάσεων εξαρτώντας τη από δυνάμεις της τύχης. Έτσι περιμένουμε να αλλάξουν οι καταστάσεις για να αλλάξει και η ζωή μας. Ποιος λοιπόν ορίζει την τύχη μας, τη ζωή μας?

Η ευτυχία μπορεί να μην είναι ουρανοκατέβατη, είναι όμως εφικτή – και αυτό είναι το καλό νέο της ημέρας! Δεν είναι ένα άπιαστο όνειρο ή μία ουτοπία, αλλά το αποτέλεσμα δραστηριοτήτων και δεξιοτήτων, οι οποίες καλλιεργούνται και μαθαίνονται, έχοντας ως αποτέλεσμα συναισθηματική ισορροπία και ευεξία αλλά και την πολυπόθητη ευτυχία.

Είναι συνηθισμένο μερικές φορές οι έφηβοι να νιώθουν "λίγο χάλια", πεσμένα, ή να μην έχουν όρεξη. Η εφηβεία είναι μία περίοδος ανησυχίας με αρκετές σωματικές, συναισθηματικές, ψυχολογικές, και κοινωνικές αλλαγές. Παρ' όλα αυτά, μη ρεαλιστικές ακαδημαϊκές, κοινωνικές, ή οικογενειακές προσδοκίες δημιουργούν έντονη αίσθηση απόρριψης και καταλήγουν σε βαθιά απογοήτευση.

Τι εννοούμε όταν αναφερόμαστε στον ζωτικό χώρο ενός ατόμου; Πόσο σημαντικό είναι να έχουμε προσωπικό χώρο; Γιατί επιτρέπουμε να μας τον παραβιάζουν; Πως μπορούμε να τον διατηρήσουμε; Πολλά ερωτήματα στρέφονται γύρω από την έννοια του ζωτικού χώρου ή αλλιώς του προσωπικού χώρου.

Ο Αριστοτέλης με τη σπάνια νόησή του  αιώνες πριν είχε διατυπώσει την αναγκαιότητα αλλά και τη σπουδαιότητα της Φιλίας, θεωρώντας τη ως ’ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα’.
Η Φιλία είναι συναίσθημα αναγκαίο, απαραίτητο αλλά και μυθοποιημένο , όπως ακριβώς και ο έρωτας.