Κανένας υγιής άνθρωπος δεν γίνεται βασανιστής

Ακρόαση άρθρου......

Κανένας υγιής άνθρωπος δε γίνεται βασανιστής (Carl Jung) . Κανένας άνθρωπος με γαλήνη στην ψυχή του δεν επιδιώκει να γεμίσει με φόβο την ψυχή των άλλων. Κανένας άνθρωπος που έχει μεγαλώσει σε περιβάλλον προστασίας και υποστήριξης, δεν επιθυμεί να σπέρνει το φόβο στις ψυχές των άλλων.

Η ψυχολογία του ανθρώπου που ασκεί bullying, είναι σίγουρα διαταραγμένη. Οφείλουμε να τονίσουμε τη χαμηλή αυτοεκτίμηση που παρατηρείται σε άτομα που ασκούν σχολικό εκφοβισμό. Τα παιδιά αυτά θεωρούν ότι με την επίδειξη της σωματικής τους υπεροχής και με την πρόκληση φόβου στο θύμα τους αποκτούν αξία.

Η χαμηλή τους αυτοεκτίμηση επιθυμεί να ανέβει με το να προκαλέσουν αισθήματα αναξιότητας και φόβου σε άλλα παιδιά. Η έλλειψη αγάπης και υποστηρικτικού περιβάλλοντος αποτελεί την κύρια αιτία επεξήγησης της συμπεριφοράς αυτής και της ανάγκης για επίδειξη δύναμης και ανωτερότητας. Οφείλουμε να τονίσουμε επίσης ότι οι διάχυτες ρατσιστικές αντιλήψεις και διακρίσεις που αφορούν τη φυλή, την καταγωγή, τη θρησκεία, το σεξουαλικό προσανατολισμό ωθεί τις ομάδες αυτές στο να γίνονται πιο επιρρεπείς σε επιθέσεις, τόσο σωματικές όσο και λεκτικές, κάτι το οποίο μας υπενθυμίζει πόσο η οικογένεια και η εκπαίδευση οφείλουν να καλλιεργούν το σεβασμό στη διαφορετικότητα ,από μικρή κιόλας ηλικία σε όλα τα παιδιά , ώστε να εξοικειωθούν με τη διαφορετικότητα και να μην τη βλέπουν ως εχθρό.

Κάτι το οποίο παρατηρείται είναι ότι αποδέκτες σχολικού εκφοβισμού είναι παιδιά τα οποία διαπνέονται από μία μεγαλύτερη ψυχική ευαισθησία, διότι τα άτομα αυτά πληγώνονται πιο εύκολα λόγω της μεγαλύτερης ψυχικής τους ευαισθησίας , αλλά και λόγω του γεγονότος ότι αποσιωπούν τις βιαιοπραγίες εις βάρος, επειδή φοβούνται την αντίδραση ή το αγριότερο ξέσπασμα των δραστών.

Οφείλουμε όλοι μας, ( γονείς και μη, εκπαιδευτικοί, ο καθένας μας) , να μάθει να αναγνωρίζει τα συμπτώματα που μπορεί να υποδηλώνουν ότι ένα παιδί είναι θύμα εκφοβισμού.

Η άρνηση να πάει σχολείο, οι ξαφνικές χαμηλές επιδόσεις, η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η κατάθλιψη, η απόσυρση από την κοινωνική ζωή, είναι μόνο μερικά από τα σημαντικότερα συμπτώματα τα οποία πρέπει να κινήσουν τις υποψίες.

Θα ήθελα να γράψω πραγματικά κάτι το οποίο θεωρώ τρομερά σημαντικό: Ότι τα παιδιά πρέπει να εισπράττουν αγάπη και αποδοχή από το σπίτι τους , ώστε να νοιώθουν ήδη προστατευμένα. Η αντίληψη πολλών γονιών ότι το παιδί ‘’θα κακομάθει’’ είναι ανυπόστατη και αναληθής. Η αποστέρηση της αγάπης, πόσο μάλλον ενός γονιού προς το παιδί του, είναι η μεγαλύτερη πληγή που μπορεί να προξενήσει ένας άνθρωπος. Όσο περισσότερη αγάπη εισπράττει ένας άνθρωπος , τόσο πιο εύκολο θα του είναι να ανοιχτεί και να μιλήσει για τη βία που δέχεται.

Ας ελπίσουμε ότι αυτά τα τραγικά συμβάντα κάποτε θα είναι ένα παρελθόν.