Από τη Ματαίωση στην Επιμονή... μια Βαθιά Ανάσα

Ακρόαση άρθρου......

Όλοι μας ερχόμαστε κάποια στιγμή αντιμέτωποι με τη ματαίωση των επιθυμιών, των αναγκών, των προσδοκιών μας. Άλλοτε με τρόπο ακαριαίο και άλλοτε σε χρόνο που διαρκεί δίνοντάς μας τη δυνατότητα να προετοιμαστούμε, να κατανοήσουμε, να αποδεχτούμε τη νέα κατάσταση.

Και ενώ είχαμε πιστέψει, ονειρευτεί όμορφα πράγματα για μας, τα οποία έδιναν δύναμη και νόημα στον αγώνα που χρειάζεται η ζωή για να κυλάει, φτάνουμε να βιώνουμε κάποια στιγμή την κατάρρευσή τους με τρόπο επώδυνο, αποθαρρυντικό. Και έτσι χάνουμε το σκοπό που νοηματοδοτούσε την τωρινή μας ύπαρξη δίνοντάς της την αναγκαία ώθηση και δυνατότητα να φτάσει στην επιθυμητή μελλοντική ύπαρξη.

Αυτή η ανατροπή συνήθως μας κάνει να ματαιωνόμαστε, να αμφιβάλλουμε, να αμφισβητούμε. Το νόημα της ζωής αλλά και τη δική μας αξία.

Συχνά λαμβάνουμε μια τέτοια έκβαση ως αρνητική απάντηση στις δυνατότητες, στις ικανότητες, στην αξία μας, στο δικαίωμά μας να είμαστε χαρούμενοι, ευτυχισμένοι. Και όταν τη λαμβάνουμε ως τέτοια, σκοτεινιάζουν όλα γύρω μας. Ο κόσμος ασχημαίνει, γιατί ασχημαίνει η ματιά μας, η οποία αρνείται πεισματικά να επιτρέψει χώρο στην πίστη, στην ομορφιά, στο όνειρο. Από το φως και τη λάμψη επιστρέφει στο σκοτάδι, στον πιο φιλόξενο χώρο για την ανυπαρξία, την ακινησία και κατ’ επέκταση την αποφυγή κάθε νέας ελπίδας και συνάμα κάθε ενδεχόμενης ματαίωσης.

Γιατί όμως η στεναχώρια που προκύπτει από τη ματαίωση των επιθυμιών μας αντί να μας οδηγεί στην παθητικότητα ή/και την επιθετικότητα, να μην μας κινητοποιεί για ακόμη πιο συνειδητή μελλοντική δράση;

Αν την ώρα που βιώνουμε τον ψυχοσυναισθηματικό πόνο στον οποίο οδηγεί η ματαίωση, μπορέσουμε να βρούμε μέσα μας τη δύναμη να τον αποκωδικοποιήσουμε και να τον αντιληφθούμε, να τον κατανοήσουμε ως ενδεικτικό της έντασης και βαρύτητας της επιθυμίας μας, αυτό θα μπορούσε να είναι αρκετό για να συνεχίσουμε ακόμα πιο δυναμικά την προσπάθειά μας. Αν οι ματαιώσεις, οι δυσκολίες, τα εμπόδια δοκιμάζουν τα θέλω μας, τι μήνυμα δίνουμε στη ζωή όταν τελικά εμείς οι ίδιοι τα εγκαταλείπουμε; Και ναι, είναι αναγκαίο να πάρουμε μια βαθιά ανάσα, να ανασυντάξουμε μέσα μας τις όποιες δυνάμεις, να αφήσουμε χώρο να αναδυθούν και καινούργιες. Αλλά με σκοπό την ενδυνάμωση της προσπάθειάς μας, αν εντέλει εννοούμε τα όνειρά μας. 

Ας αφήσουμε τη ζωή να έχει τον έλεγχο στον τρόπο που τα όνειρα, οι επιθυμίες και οι ανάγκες μας θα εκπληρωθούν. Εκείνη ξέρει περισσότερα, πολλά περισσότερα. Πολλές φορές ματαιώνονται απλά οι συγκεκριμένοι τρόποι που μέσα μας κάποτε ορίσαμε ότι επιθυμούμε να ζήσουμε κάποιο όνειρό μας και όχι αυτό καθεαυτό το όνειρό μας.

Για τούτο και δεν έχει νόημα να επιμένουμε στο πώς και στο πότε, αλλά να περιορίσουμε και να ενισχύσουμε την προσοχή μας στο να ορίσουμε με σαφήνεια και να υποστηρίξουμε με πράξεις το τί και το γιατί της ζωής και της δράσης μας.

Είναι αναγκαίο να επιμείνουμε στο ίδιο το όνειρο, υπερασπίζοντας με τον τρόπο αυτό την αξία που έχει για την ύπαρξή μας. Και δεν έχουμε άλλο, από τούτο το χρέος: παρά τις δυσκολίες, τις ματαιώσεις, τις κακοτοπιές, να μην εγκαταλείπουμε ό,τι είναι πολύ σημαντικό για εμάς και επιθυμούμε βαθιά κάποια στιγμή να το ζήσουμε. Αυτό είναι το δικό μας μερίδιο, η δική μας ευθύνη. Και από κει και πέρα η ίδια η ζωή θα φέρει ό,τι έχει να φέρει, θα δώσει τις δικές της απαντήσεις.

Γιατί απλά εκείνη ξέρει καλύτερα και εμείς έχουμε μόνο να αφεθούμε με πίστη και καρτερικότητα σε αυτό της το μεγαλείο.

Διαβάστε ακόμη το άρθρο: Ανθρώπινες Σχέσεις: Το κλειδί της ευτυχίας