Μια μέρα στη ζωή ενός βουλιμικού

Ακρόαση άρθρου......

Το ημερολόγιο της Μαρίας (ψευδώνυμο). Μια τυπική μέρα ατόμου με ψυχογενή βουλιμία.

(7.00π.μ. Δευτέρα)
Χτυπάει το ξυπνητήρι. Η Μαρία ξυπνάει και το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να ελέγξει το στομάχι της, να δει εάν είναι επίπεδο η έχει μεγαλώσει. «Βλέπει» ότι έχει μεγαλώσει από εχτές.

Γνωρίζει αμέσως ότι η μέρα της δεν θα κυλήσει και τόσο ευχάριστα.. Καθώς μπαίνει στο μπάνιο, πιάνει το στομάχι της και τους μηρούς της. Αισθάνεται ότι πάχυνε. Καθώς προσπαθεί να βάλει το 47 νούμερο ταγιέρ της, κοιτιέται στον καθρέφτη και μονολογεί «πάλι πάχυνα, είμαι κακάσχημη, μισώ τον εαυτό μου».

(9.00π.μ.)
Στην δουλειά δεν μπορεί να συγκεντρωθεί, σκέφτεται διαρκώς πόσο στένεψε το ταγιέρ. Πίνει Diet Coke, καφέ και νερό. Αναρωτιέται εάν κανένας συνάδελφος παρατήρησε πόσο χοντρή φαίνεται. Παρόλο που κανένας δεν της έχει πει το παραμικρό για την εμφάνιση της, είναι βέβαιη ότι όλοι μεταξύ τους συζητάνε το πόσο πάχυνε- κάτι που την κάνει να αισθάνεται ακόμα χειρότερα.

(1.00μ.μ.)
Ώρα για φαγητό, όχι όμως για την Μαρία. Σκέφτεται πως εάν δεν φάει για μεσημεριανό το στομάχι της το βράδυ θα είναι επίπεδο και δεν θα αισθάνεται πρησμένη. Παραλείπει το μεσημεριανό γεύμα και η μόνη σκέψη που τριγυρνάει στο μυαλό της είναι το τι μπορεί να φάει το βράδυ τόνο και σαλάτα.

(6.00μ.μ.)
Φεύγει από το γραφείο. Φτάνει στο σπίτι, ξεκλειδώνει την πόρτα και τρέχει στην κουζίνα. Αισθάνεται το στομάχι της να διαμαρτύρεται πρέπει να φάει κάτι οπωσδήποτε, κάτι μέχρι να ετοιμάσει την σαλάτα και τον τόνο. Ανοίγει την ψωμιέρα, κόβει μια φέτα ψωμί, καθώς σκέφτεται ότι μια φέτα ψωμί δεν θα της κάνει κακό. Αρχίζει και τρώει, πριν καλά-καλά καταλάβει τι της συμβαίνει , έχει κόψει την τρίτη φέτα ψωμί, ανοίγει το ψυγείο και τσιμπολογάει , τυρί ,γαλοπούλα, ανοίγει το μπολ με το φαγητό που της περίσσεψε εχτές το βράδυ, και τρώει

(6.45μ.μ.)
Κάποια στιγμή συνειδητοποιεί τι της συμβαίνει, «έφαγα παρά πολύ, πρέπει να κάνω κάτι» μονολογεί. Τρέχει στο μπάνιο και πιέζει με το δάχτυλο της το εσωτερικό του λαιμού της . «Πρέπει να κάνω εμετό και να βγάλω όλα τα σκουπίδια από μέσα μου» σκέφτεται. Νιώθει απογοήτευση, κατάθλιψη, μοναξιά και τρόμο γιατί πάλι έχει χάσει τον έλεγχο. «Αυτή είναι η τελευταία φορά που κάνω εμετό», μονολογεί, «αύριο θα είναι καλύτερα».