Ποιοι είναι οι τρεις τοξικοί τύποι ανθρώπων που παίζουν το παιχνίδι της εξουσίας;

Ακρόαση άρθρου......

Η εξουσία είναι ένα κοινωνικό παιχνίδι. Για να τη μάθετε και να την εμπεδώσετε, πρέπει να αναπτύξετε την ικανότητα να μελετάτε και να καταλαβαίνετε τους ανθρώπους.

To απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το βιβλίο Καθημερινοί νόμοι του Robert Greene που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Για να είστε ένας κορυφαίος παίκτης, πρέπει επίσης να είστε ένας κορυφαίος ψυχολόγος. Πρέπει να αναγνωρίζετε τα κίνητρα και να βλέπετε μέσα από το σύννεφο σκόνης με το οποίο κρύβουν οι άνθρωποι τις πράξεις τους.

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν διάφορα προσωπεία. Άλλο πρόσωπο δείχνουν στη δουλειά, άλλο στους πιο οικείους τους και πάει λέγοντας… Βέβαια κάποια προσωπεία είναι λιγότερο αθώα από άλλα.

Μερικοί άνθρωποι, παραδείγματος χάριν, πιστεύουν ότι μπορούν να βγουν από το παιχνίδι φερόμενοι με τρόπους που δεν έχουν καμία σχέση με την εξουσία. Πρέπει να έχετε τον νου σας σ’ αυτούς τους τύπους, διότι συχνά είναι από τους πιο δεινούς παίκτες της εξουσίας.

Είναι οι «υποτιθέμενοι παρατηρητές», όπως τους ονομάζω. Αξιοποιούν στρατηγικές που μεταμφιέζουν έξυπνα τη φύση της χειραγώγησης που ασκούν.

Στόχος μου είναι να μάθετε να αναγνωρίζετε τους υποτιθέμενους παρατηρητές και άλλους τοξικούς τύπους ανθρώπου από τους οποίους πρέπει να κρατάτε απόσταση.

Κάποτε υπολόγισα ότι έκανα κάπου εξήντα διαφορετικές δουλειές πριν ξεκινήσω να γράφω.

Δοκίμασα πολλά διαφορετικά πράγματα και σε εκείνες τις εμπειρίες είδα όλα τα είδη ανθρώπων διψασμένων για εξουσία που μπορείτε να φανταστείτε.

Χειραγωγούς κάθε απόχρωσης. Τους είδα. Είδα τους ελιγμούς τους. Είδα πώς σκέφτονται.

Και μετά εργάστηκα στο Χόλιγουντ ως βοηθός διαφόρων σκηνοθετών. Εκεί έβλεπα κάποιες σκληροπυρηνικές μακιαβελικές τακτικές να χρησιμοποιούνται σε ηθοποιούς και παραγωγούς και σκεφτόμουν, «Ποπό, αυτό μου θυμίζει τον Καίσαρα Βοργία στην Αναγέννηση. Αυτό μου θυμίζει εκείνο που έκανε ο Ναπολέων. Αυτό μου θυμίζει τη φράση του Γκρασιάν».

Κατάρτιζα έναν κατάλογο εμπειριών. Δεν ήξερα τι θα έβγαινε από αυτόν. Ύστερα, στα τριάντα έξι μου, δούλευα πάλι σε μια καινούρια δουλειά στην Ιταλία και μια μέρα ένας συνάδελφος σε εκείνη τη δουλειά ονόματι Γιοστ Έλφερς, που αναλάμβανε το στήσιμο και την παραγωγή βιβλίων για εταιρείες, εκεί που δεν το περίμενα με ρώτησε αν είχα καμιά ιδέα για βιβλίο.

Μου φάνηκε ενδιαφέρουσα η προοπτική και αυτοσχεδίασα αρκετές ιδέες. Καθώς συζητούσαμε με τον Γιοστ άρχισα να του περιγράφω ότι από την εμπειρία μου η εξουσία δεν έχει αλλάξει.

Ζούμε σε έναν κόσμο πολιτικής ορθότητας όπου οι σκηνοθέτες και οι παρα-γωγοί προβάλλουν την εικόνα ότι είναι οι πιο καλοσυνάτοι, οι πιο φιλελεύθεροι, οι πιο προοδευτικοί άνθρωποι στον πλανήτη. Όμως όταν κλείνουν οι πόρτες, μετατρέπονται σε λυσσασμένους χειραγωγούς που θα κάνουν τα πάντα για να πετύχουν αυτό που θέλουν.

Η εξουσία είναι διαχρονική. Οι άνθρωποι μπορεί να μην αποκεφαλίζονται για το λάθος τους· αντί γι’ αυτό, απολύονται χωρίς πολλά πολλά.

Για αυτό σας δίνω μια συμβουλή: «Ποτέ μην επισκιάζετε τον δάσκαλο» – στο παρελθόν, ο Νικολά Φουκέ επισκίασε τον Λουδοβίκο ΙΔ′ και τον έκλεισαν στη φυλακή για όλη του τη ζωή.

Τώρα, απλώς σας διώχνουν χωρίς να μάθετε τον λόγο. Απλώς είναι μια διαφορετική μορφή τιμωρίας. Το παιχνίδι είναι το ίδιο.

Υπάρχουν τρεις τύποι ανθρώπου σ’ αυτόν τον κόσμο που ασχολούνται με αυτό το παιχνίδι.

Είναι, όπως τους λέω, οι αρνητές, εκείνοι που αρνούνται ότι υπάρχει αυτή η πραγματικότητα. Σχεδόν θέλουν να υποκρίνονται ότι καταγόμαστε από αγγέλους και όχι από ανώτερα θηλαστικά.

Φαντάζονται ότι αυτά για τα οποία μιλάω εδώ είναι απλώς κυνικά. Ότι αυτές οι σκληροπυρηνικές τακτικές μπορεί να χρησιμοποιούνται, αλλά μόνο από τους πιο απαίσιους και λιγότερο ηθικούς ανθρώπους εκεί έξω.

Μεταξύ αυτών των αρνητών, θα βρείτε δύο τύπους:

Θα βρείτε ανθρώπους που πραγματικά τους ταράζει η πολιτική πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Δεν θέλουν κανένα είδος δουλειάς στο οποίο θα χρειαστεί να το κάνουν αυτό. Επειδή αρνούνται να καταλάβουν το παιχνίδι, σιγά σιγά βρίσκονται περιθωριοποιημένοι. Δεν τους ενοχλεί αυτή η μοίρα. Ούτως ή άλλως, δεν θα αναλάβουν ποτέ μια θέση μεγάλης ευθύνης.

Η άλλη κατηγορία αρνητών είναι οι άνθρωποι που είναι παθητικοίεπιθετικοί – εκείνοι που συνειδητά δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι άσκησαν ποτέ χειραγώγηση, αλλά ασυνείδητα παίζουν παιχνίδια κάθε είδους. Αυτοί οι τύποι, οι υποτιθέμενοι παρατηρητές, είναι συχνά οι πιο ύπουλοι και επικίνδυνοι.

Το δεύτερο είδος ατόμων εκτός από τους αρνητές είναι οι δάσκαλοι της χειραγώγησης, οι απατεώνες, οι πραγματικά επιθετικοί.

Δεν έχουν πρόβλημα να μπουν σε αυτό το σκέλος του παιχνιδιού. Και μάλιστα το λατρεύουν. Οι άνθρωποι αυτού του είδους, που συνήθως βρίσκετε κάνα δυο τέτοιους σε κάθε γραφείο ή ομάδα.

Δεν καταλαβαίνουν ότι υπάρχει μια άλλη πλευρά στο παιχνίδι, η οποία προϋποθέτει ενσυναίσθηση, συνεργασία. Είναι τόσο κολλημένοι στο εγώ τους, που δεν βλέπουν τα όρια των παιχνιδιών που παίζουν κι έτσι αναπόφευκτα καταλήγουν στην πτώση από την εξουσία.

Ο τρίτος τύπος είναι ο ριζοσπάστης ρεαλιστής, όπως τον λέω.

Σύμφωνα με το ριζοσπάστη ρεαλιστή δεν έχει νόημα να αρνούμαστε τη φύση μας. Κι όχι μόνο δεν θα την αρνηθούμε, αλλά θα πρέπει να δεχτούμε ότι αυτό είναι το ανθρώπινο ον που είμαστε, αποτέλεσμα της εξέλιξης.

Μπορεί να το αποδεχόμαστε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το λατρεύουμε και θέλουμε να βγούμε στον κόσμο και να παίξουμε όλα αυτά τα απαίσια παιχνίδια. Σημαίνει ότι καταλαβαίνουμε πως υπάρχουν.

*To απόσπασμα από το βιβλίο Καθημερινοί νόμοι του Robert Greene που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.