Βουτιά θανάτου στο κενό της ύπαρξης

Ακρόαση άρθρου......

"Κορίτσι ηλικίας 4,5 ετών διακομίστηκε με το ΕΚΑΒ στα ΤΕΠ του Γ.Ν.Π.Α «Π. & Α. Κυριακού» στις 17:00, διασωληνωμένο από το πλήρωμα του ΕΚΑΒ, άσφυγμο με κόρες σε μυδρίαση υπό καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση. Έγινε προχωρημένη καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση χωρίς αποτέλεσμα. Δηλωθείσα ώρα θανάτου 17:40." (Επίσημο ανακοινωθέν του νοσοκομείου Π. & Α. Κυριακού).

Τα ερωτήματα πίσω από την πράξη

Μια μητέρα πετάει το μόλις τεσσεράμισι χρονών παιδί της στο κενό, από τον 5^ο όροφο μιας πολυκατοικίας, ενώ παράλληλα ακολουθεί την ίδια μοίρα, την ίδια πορεία προς το κενό. Πόσο πολύ μπορεί να ματαιώθηκε από τη ζωή και πόσο μεγάλα ήταν το εσωτερικά κενά αυτής της γυναίκας;

Κενά νοήματος που δημιουργούν τραγικά σκηνικά, σκηνικά που μοιάζουν βγαλμένα από αρχαίες τραγωδίες και μας δείχνουν το δράμα της απουσίας νοήματος. Τι βίωνε άραγε στην ψυχή της αυτή η γυναίκα; Τι την οδήγησε στην τραγική στιγμή να γίνει φόνισσα του παιδιού της και του εαυτού της; Από ποια απόγνωση κινούνται οι πράξεις της και από τι θέλει να γλιτώσει το παιδί της και την ίδια; Τι είναι αυτό που δημιουργεί αυτό το τεράστιο κενό στην ύπαρξη ώστε αυτή να απαξιώνεται με την επιλογή της μη ύπαρξης; Ίσως ο φόβος, η απόγνωση, η έλλειψη νοήματος, σίγουρα πάντως ένα αδιέξοδο παρόν, δίχως ελπίδα για το μέλλον που ίσως κουβαλά ένα πληγωμένο παρελθόν.

Υπαρξιακό κενό

Αυξάνεται η τραγικότητα των ειδήσεων στην εποχή μας, μια εποχή όπου κινούμαστε με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, δίχως φρένα, δίχως τις απαραίτητες νοηματοδοτήσεις που προστατεύουν και θρέφουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Μια σύγχρονη πραγματικότητα που δημιουργεί κενά νοήματος, τα οποία οδηγούν τους ανθρώπους είτε στην ανυπαρξία είτε στην αγωνία να καλύψουν τα κενά με επιλογές άνευ νοήματος.

Φυσικά, δεν αποδίδουμε ευθύνες στις πράξεις των ανθρώπων, ειδικά όταν δεν γνωρίζουμε, αναρωτιόμαστε, ωστόσο, τι μπορεί να συμβαίνει ώστε να ατροφούν οι ψυχές των ανθρώπων, με αποτέλεσμα στα δύσκολα να αδυνατούν να «πιαστούν» από κάπου για να μην αφεθούν στο «κενό». Ή να προσπαθούν να γεμίσουν αυτό το υπαρξιακό κενό με «κενότητες», όπως είναι οι κάθε λογής εξαρτησιογόνες ουσίες, το υπερβολικό φαγητό, οι εξαρτητικές συμπεριφορές (τζόγος, εξάρτηση από το διαδίκτυο, κ.α.), αλλά και οι εξαρτητικές σχέσεις.

Οικείοι και ξένοι συγχρόνως οι άνθρωποι ακροβατούν μεταξύ ανυπαρξίας και κενότητας, μεταξύ ανάγκης και επιθυμίας και αφήνονται στη μοίρα τους. Σαν να ζουν σε μια «ονειρική» κατάσταση, ασύνδετη, τρομακτική, δίχως την αίσθηση ότι εκείνοι έχουν την ευθύνη να νοηματοδοτούν τις πράξεις τους. Άνθρωποι χωρίς παρόν και χωρίς ελπίδα για το μέλλον, που δεν μπορούν να νοηματοδοτήσουν τον αγώνα της ζωής. Άνθρωποι που ναι μεν μπορεί να βιώνουν στο πετσί τους την υποδούλωση σε εξωτερικούς καταναγκασμούς και δυνάστες, (τους θεσμούς, το ανύπαρκτο και γραφειοκρατικό κοινωνικό κράτος, την κακή ποιότητα της εκπαίδευσης, την έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας στις σχέσεις, κλπ), αλλά συγχρόνως δεν αντιλαμβάνονται πως χρειάζεται να στραφούν μέσα τους για να βρουν εκεί την πηγή της δύναμής τους.

Δείτε στο εξειδικευμένο βιβλιοπωλείο Ψυχολογίας της Πύλης μας , βιβλία για τον Υπαρξισμό και την Προσωποκεντρική Ψυχοθεραπεία.

Η δύναμη της ύπαρξης

Η δύναμη της ύπαρξης έρχεται από μέσα προς τα έξω κι όχι το αντίστροφο, ακόμη λοιπόν κι όταν οι εξωτερικές αντιξοότητες μοιάζουν ανυπέρβλητες ο ψυχισμός έχει τη δύναμη να υπάρξει.

Τα εσωτερικά κενά αν κάποιος δεν τρομάξει από αυτά κι ούτε προσπαθήσει να τα γεμίσει με άνευ ουσίας συναισθήματα και πράξεις, μπορεί να αποτελέσουν την σύνδεση με το πραγματικά αναγκαίο της ύπαρξης. Το κενό είναι αυτό που σηματοδοτεί αυτό που λείπει, αυτό που θα σου δείξει με την απουσία του το δρόμο προς την ολοκλήρωση.

Σίγουρα τα κενά είναι δύσκολα κι ανεπιθύμητα συνήθως, γι’ αυτό και οι άνθρωποι χρειάζονται ισχυρούς πόλους τόσο στο παρελθόν, όσο και στο μέλλον, να κοιτούν, δηλαδή, τους διαθέσιμους πόρους του παρελθόντος, να φτιάχνουν ακόμη κι από το τίποτα κι αν αυτό δεν φτάνει να δανείζονται κι από το μέλλον, με στόχο να υπερβούν τη δυσκολία κι όχι να αφεθούν στο κενό.

Η υπέρβαση είναι η νοηματοδότηση του παρόντος, η αίσθηση πως γινόμαστε υπεύθυνοι της μοίρας μας και κυνηγοί των ονείρων μας.

Ποιός τη ζωή μου, ποιός την κυνηγά
να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα;
ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά
σαν ψάρι μ' έχουν πιάσει μες στα δίχτυα

Για κάποιον μες στον κόσμο είν' αργά
ποιός τη ζωή μου, ποιός την κυνηγά;
ποιός τη ζωή μου, ποιός την κυνηγά;

Ποιός τη ζωή μου, ποιός παραφυλά
στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει;
πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά
που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;

Για κάποιον μες στον κόσμο είν' αργά
ποιός τη ζωή μου, ποιός την κυνηγά;
ποιός τη ζωή μου, ποιός την κυνηγά;

(Μάνος Ελευθερίου)

…έγραψε ο Μάνος Ελευθερίου και μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης στα τραγούδια του αγώνα, και ανεξάρτητα από την αναγκαιότητα που γράφτηκαν οι παραπάνω στίχοι, αναφερόμενοι σε κάποιους άλλους αγώνες, μας υπενθυμίσουν πως στον αγώνα της ζωής εμείς μπορεί να είμαστε ο εν δυνάμει δυνάστης ή ο απελευθερωτής της ύπαρξής μας…

Συγγραφή - Επιμέλεια Άρθρου

Γιώργος Γιαννούσης - Ψυχοθεραπευτής

Ψυχοθεραπευτής, Οικογενειακός θεραπευτής, Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Ινστιτούτο εφαρμοσμένης συμβουλευτικής & ψυχοθεραπείας - ΝΗΜΑ.

2410.533737

Δείτε όλα τα άρθρα Σελίδα ειδικού