Υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα ανθρώπων με μια συμπεριφορά απέναντι στον εαυτό τους και στους άλλους που μπορεί να χαρακτηριστεί οτιδήποτε άλλο εκτός από δημιουργική ή επoικοδομητική. Μια σύντομη ματιά σε οποιαδήποτε εφημερίδα ή σε τηλεοπτικές ειδήσεις μας αποκαλύπτει συγκλονιστικά και τρομακτικά παραδείγματα της ικανότητας του ανθρώπου να είναι βάναυσος, «μοχθηρός» ίσως έλεγαν ορισμένοι.

Η αναβλητικότητα, η οποία έχει χαρακτηριστεί ως «η σκόπιμη καθυστέρηση στην έναρξη ή ολοκλήρωση σημαντικών εργασιών σε σημείο δυσφορίας» (Solomon & Rothblum, 1984), είναι τόσο συχνή που δύσκολα φαίνεται προβληματική ή σημαντικός λόγος για να ανησυχήσουμε.

Ωστόσο, αυτή η συμπεριφορά έχει φανεί ότι είναι δυνατό να έχει επιβλαβείς επιπτώσεις στις σχέσεις μας, την ψυχική μας ευεξία αλλά και την εργασία μας (Ellis & Knaus, 1977; Ferrari, Johnson & McCown, 1995; Stober και Joorman, 2001).

Είτε θεωρείται ως περιστασιακή συμπεριφορά είτε ως μια χρόνια τάση συμπεριφοράς, η αναβλητικότητα είναι μια κοινή μορφή αποτυχίας αυτορρύθμισης, που συνδέεται με αρνητικά αποτελέσματα.

Η αναβλητικότητα είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται καθημερινά σε διάφορους τομείς της ζωής και είναι ιδιαίτερα εμφανής σε ακαδημαϊκά περιβάλλοντα, με το 80 - 95% των φοιτητών να αναφέρουν ότι έχουν εκδηλώσει αυτή την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. Γενικά, εκτιμάται ότι το 90% των φοιτητών εκδηλώνει αναβλητική συμπεριφορά τουλάχιστον για μία ώρα κάθε ημέρα (Klassen κ.ά., 2008).

Η κατάχρηση ουσιών αποτελεί φαινόμενο κοινωνικό που ξεκινάει χιλιάδες χρόνια πριν, με την ανακάλυψη της αιθυλικής αλκοόλης απο τη ζύμωση των δημητριακών & άλλων ουσιών της φύσης που δημιουργούν αλλαγές στη συνείδηση (ψυχεδελικά) ή ευφορία (κοκαϊνη). Οι ουσίες αυτές που προυπάρχουν στη φύση & θα συνεχίσουν να υπάρχουν για πάντα, θα σχετίζονται με καταναγκαστική χρήση, κατάχρηση, εξάρτηση, ακόμη & εθισμό.