Για πολλές δεκαετίες οι δυτικές κοινωνίες στα πλαίσια του κερδοσκοπικού τρόπου ζωής απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από την φύση.

Είτε θεωρείται ως περιστασιακή συμπεριφορά είτε ως μια χρόνια τάση συμπεριφοράς, η αναβλητικότητα είναι μια κοινή μορφή αποτυχίας αυτορρύθμισης, που συνδέεται με αρνητικά αποτελέσματα.

Ο Μιχάλης Πέτρου γεννήθηκε στη Λεμεσό. Είναι κλινικός ψυχολόγος, κοινωνικός ανθρωπολόγος και διδάκτωρ Κλινικής Ψυχολογίας και Ψυχοπαθολογίας του Πανεπιστημίου Lumiere-Lyon2. Στο βιβλίο του «Σπαράγματα της Γλυκείας χώρας» πραγματεύεται το ζήτημα των αγνοούμενων της Κύπρου από μια ψυχαναλυτική οπτική.

Θα ξεκινήσουμε με μία παραδοχή: Η αλλαγή είναι σημείο της ζωής μας. Είτε γιατί αλλάζουν οι κοινωνικές, οικονομικές και άλλες συνιστώσες μέσα μας ή στο περιβάλλον μας είτε γιατί πολύ απλά αλλάζουμε εξελικτικό στάδιο στη ζωή μας, η αλλαγή ενυπάρχει στη πορεία της ζωής.

Χτυπάς άραγε την πόρτα μας, να κάνεις τι; να πετύχεις τι; Ποιος σε έστειλε; έχεις μήπως κάποιο μήνυμα να αφήσεις φεύγοντας; Μήπως κρατάς κανένα δώρο και δεν το βλέπω ο στραβός; Τι να κάνω δεν ξέρω... αλλά σίγουρα δε μου επιτρέπεται να σου ανοίξω την πόρτα. Αναρωτιέμαι μήπως γίνομαι αγενής, σχώρα με. Αλλά, δε σε ξέρω πώς περιμένεις να σου ανοίξω το σπιτικό μου; Κοιτάω από το ματάκι σαστισμένος, προσπαθώντας να καταλάβω, να θυμηθώ αν σε ξέρω και δε σε αναγνωρίζω.

Το πνευματικό κίνημα του Διαφωτισμού σηματοδοτεί την έλευση της εποχής της νεωτερικότητας. Ο Διαφωτισμός κατέρριψε τις προκαταλήψεις και τις αυθεντίες του παρελθόντος και θεμελιώνεται στον ανθρωποκεντρισμό και τον ορθολογισμό, με την έννοια της χρήσης του λόγου σε κάθε περιεχόμενο σκέψης.

Το συναίσθημα της θλίψης είναι μια γνώριμη εμπειρία της ανθρώπινης ύπαρξης που συνοδεύει την καθημερινή μας ζωή όπως όλα τα συναισθήματα και μια φυσιολογική λειτουργία που μας κληροδότησε η εξέλιξη.