Ο ψυχίατρος Sigmund Freud το 1894 πρωτοδημοσίευσε το κείμενο με τίτλο "Οι νευρο-ψυχώσεις της άμυνας" μελετώντας ασθενείς με υστερία και προβλήματα των νευρώσεων. Ο όρος μηχανισμός άμυνας χρησιμοποιήθηκε για να εξηγήσει όλες τις ασυνείδητες διεργασίες που κάνει ένας άνθρωπος ώστε να επιτρέψει στο μυαλό του να βρει επαρκείς λύσεις για ενδοψυχικές συγκρούσεις ή άγχος.

Ναι αγαπητέ μου...ξέρω! Όλο αυτό που μας συμβαίνει σε βρήκε απροετοίμαστο. Eίχες προγραμματίσει πολύ καλά τη ζωή σου. Ήδη ολοκλήρωνες κάποια επαγγελματικά σου σχέδια, σκεφτόσουν τις πασχαλινές σου διακοπές, όμορφες παραλίες, άπειρες selfie και ανεβάσματα στα social mediα, είχες μια ζωή που κυλούσε με τη ροή που εσύ της έδινες.

Η συνείδηση μοιάζει με σιντριβάνι που παιχνιδίζει στον ήλιο και ξαναβυθίζεται στη μεγάλη υπόγεια δεξαμενή του υποσυνείδητου από όπου πηγάζει. Sigmund Freud

Αγαπώ ή Μισώ, Πρέπει ή Χρειάζομαι, Πονώ ή Ευχαριστιέμαι? Νοηματοδοτώντας τη νευρωτική συμπεριφορά μέσα από την αναγνώριση & την συμφιλίωση των πολωμένων πλευρών μας.

«…είμαι δυνατός και πάντα έχω μάθει στη ζωή μου να τα καταφέρνω...», «… είσαι ευαίσθητη/ος πολύ με τo παραμικρό συγκινείσαι, «...μην κλαις έγινες άνδρας πια…», «...πρέπει πάντα να είμαστε καλά παιδιά και να μην αντιμιλάμε στους γονείς μας…», «… μην είσαι τόσο καλός γιατί θα σε περάσουν για ανόητο & μαλθακό...».

Τα συναισθήματα είναι αισθητές συγκινήσεις σκόπιμες και προσαρμοστικής φύσης. Το άγχος είναι συναίσθημα που διεγείρεται όταν ο εαυτός μας βρίσκεται σε κίνδυνο και είναι ανάγκη να κάνουμε κάτι για αυτό.

Οι περισσότεροι άνθρωποι σε κάποια περίοδο της ζωής τους έχουν νιώσει ένα δυσάρεστο συναίσθημα που τους δυσκολεύει. Ίσως δε μπορούν να του αποδώσουν έναν ορισμό, όμως μπορούν να το εξηγήσουν περιγράφοντάς το.

Το δικαίωμα στην άμβλωση αποτελεί ένα ακανθώδες ζήτημα, που προσεγγίζεται ποικιλοτρόπως από χώρα σε χώρα. Ενώ στην Πολωνία χιλιάδες μαυροφορεμένες γυναίκες διαδήλωσαν εναντίον της ολικής απαγόρευσης της άμβλωσης, στην Ελλάδα αποτελεί εδώ και χρόνια αναγνωρισμένο δικαίωμα.

Η αίσθηση ανημποριάς είναι δύσκολη και οδυνηρή. Είναι φυσικό να κάνουμε προσπάθειες να αποκτήσουμε τον έλεγχο των περιστάσεων για να την περιορίσουμε. Στις πολιτείες που πλήττονται από τυφώνες οι κάτοικοι χτίζουν συνήθως υπόγεια καταφύγια.

Είτε θεωρείται ως περιστασιακή συμπεριφορά είτε ως μια χρόνια τάση συμπεριφοράς, η αναβλητικότητα είναι μια κοινή μορφή αποτυχίας αυτορρύθμισης, που συνδέεται με αρνητικά αποτελέσματα.

Οι διαταραχές αποπροσωποποίησης και αποπραγματοποίησης ανήκουν σε μια μεγάλη κατηγορία διαταραχών που ονομάζονται Διασχιστικές διαταραχές. Βασικό χαρακτηριστικό των διασχιστικών διαταραχών είναι κάποια μεταβολή στις λειτουργίες της ταυτότητας, της μνήμης ή της συνείδησης.

Στην καθημερινή ζωή, ερχόμαστε συνεχώς αντιμέτωποι με εσωτερικές συγκρούσεις και επώδυνες εμπειρίες.

Όπως κάτω από το δέρμα υπάρχουν τα όργανά μας για να λειτουργεί το σώμα μας υγιώς, έτσι και στον ψυχικό μας χώρο, κάτω από το συνειδητό, δηλ. το Εγώ μας, υπάρχει ένας άλλος ψυχικός κόσμος, κρυφός αλλά πάντα ενεργός. Αυτός ο κόσμος, που πρώτα ανακάλυψε και διερεύνησε ο S. Freud, είναι το ασυνείδητο. Το ασυνείδητο, χωρίς εμείς να έχουμε επίγνωση, επιδρά στις σκέψεις και στον τρόπο που συμπεριφερόμαστε.

Η ερώτηση είναι πολύ ενδιαφέρουσα, αρκετά προκλητική, και συνήθως ο πόνος που κουβαλά είναι αβάσταχτος: "Είναι η ασθένεια τιμωρία ή πορεία για αυτοπραγμάτωση;" Το σωματικό σύμπτωμα είναι το τελευταίο καταφύγιο του οργανισμού, όταν ο άνθρωπος αρνείται να επενδύσει ενέργεια στην κατανόηση του ψυχικού του κόσμου και να διοχετεύσει ενέργεια στη συνειδητοποίηση των καθηλώσεων και των συγκρούσεων που σοβούν αμείλικτα στο εσωτερικό.

Μία ερώτηση που συχνά κάνουμε στον εαυτό μας αλλά δυσκολευόμαστε να απαντήσουμε είναι το γιατί παρόλες τις ειλικρινείς μας προσπάθειες αδυνατούμε να βρούμε την ικανοποίηση σε κάποιους σημαντικούς τομείς της ζωής μας.

Ο θυμός στη σημερινή κοινωνία συνήθως θεωρείται ένα αρνητικό ανεπιθύμητο συναίσθημα με δυσάρεστη επίγευση που πρέπει να αποφεύγουμε στις σχέσεις μας. Πολλοί άνθρωποι για να καταστείλλουν το θυμό τους φτάνουν στο σημείο να τον απορρίπτουν, να τον καταπιέζουν και να τον απωθούν στο ασυνείδητο χρησιμοποιώντας διάφορους ψυχολογικούς μηχανισμούς άμυνας.

Αν και το συγκεκριμένο θέμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πιο επίκαιρο από ποτέ, στην πραγματικότητα ποτέ δεν έπαψε να είναι επίκαιρο. Η βία και η κακοποίηση υπάρχει μέσα στις οικογένειες, έξω στο δρόμο, στα εργασιακά, φιλικά και κοινωνικά περιβάλλοντα και δυστυχώς σε πολλές εκφάνσεις της ζωής του ατόμου.

Είχαμε τη χαρά να φιλοξενήσουμε στο Psychology, τον Κλινικό Ψυχολόγο και Καθηγητή ψυχολογίας Ηλία Κουρκούτα, με τον οποίο συζητήσαμε για το διαζύγιο, τον καθοριστικό ρόλο του γονεϊκού προτύπου για τις ενήλικες σχέσεις των παιδιών, τον τρόπο ανακοίνωσης ενός διαζυγίου στα παιδιά, τις συγκρουσιακές οικογενειακές σχέσεις και την εμπλοκή των παιδιών σε αυτές καθώς και πολλά άλλα σε μια εξαίσια και αναλυτική συνέντευξη!

Η Διαταραχή Πολλαπλών Προσωπικοτήτων περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Νευρολόγο Jean-Martin Charcot, τον 19ο αιώνα, όπου αργότερα περιγράφηκε εκτενέστερα από ειδικούς επιστήμονες όπως, τον Sigmund Freud, τον Alfred Binet και τον William James.

Παρά τις διαφορές μεταξύ διάφορων τεχνικών, μεθόδων και θεωριών, όλες οι μορφές ψυχοθεραπείας έχουν μερικά κοινά στοιχεία:

Το τέλος όλων των δικαιολογιών και των άλλοθι! Εδώ έχουμε κάτι που δεν οδηγεί πουθενά. Θα ήθελα να μπορούσα να πω ότι έχω σταματήσει εντελώς να το κάνω κι εγώ, αλλά φυσικά αυτό δεν θα ήταν αλήθεια.