Μύθος: H Ψυχοθεραπεία είναι για τους «τρελούς» ή τους «προβληματικούς» ή στην καλύτερη περίπτωση, για όσους δεν είναι ικανοί να αντιμετωπίσουν τα θέματά τους μόνοι τους. 

Στο ξεκίνημα της ψυχιατρικής μου εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο “Τζον Χόπκινς” σ’ ένα συμπόσιο με παρουσιάσεις ψυχαναλυτικών περιστατικών παρακολούθησα έναν ομιλητή να ασκεί έντονη κριτική στον νεαρό θεραπευτή που παρουσίαζε ένα περιστατικό, επειδή βοήθησε την ασθενή του (μια ηλικιωμένη γυναίκα) να φορέσει το παλτό της στο τέλος της συνεδρίας. Ακολούθησε μια μεγάλη παθιασμένη συζήτηση.

Στις ζωές όλων των ανθρώπων υπάρχουν περίοδοι με δυσκολίες, έντονο προβληματισμό για καταστάσεις της καθημερινότητας ή/και αρνητικά συναισθήματα που επηρεάζουν με δυσάρεστο τρόπο τη διάθεση. Πρόκειται για φάσεις ζωής, τις οποίες βιώνουμε όλοι μας, καθώς υπάρχουν κατά καιρούς διάφοροι παράγοντες εξωτερικοί ή/και εσωτερικοί (ψυχολογικοί) που μας δημιουργούν θλίψη, άγχος ή γενικότερα δυσφορία. 

Η απόφαση να ξεκινήσει κάποιος ψυχοθεραπεία μπορεί να αναδύεται από διαφορετικές κάθε φορά συνθήκες. Κάποιοι άνθρωποι το σκέφτονται για πολύ καιρό, πριν πάρουν την απόφαση να ξεκινήσουν. Είναι κάτι που το ήθελαν, αλλά δεν είχαν βρει τη δύναμη ή τον τρόπο να το τολμήσουν.

Ζήτησα από τα μέλη ψυχοθεραπευτικών ομάδων να ανακαλέσουν μνήμες τους. Συγκεκριμένα, εμπειρίες τους κατά τις οποίες ένιωθαν πάρα πολύ ζωντανοί, σε μεγάλη επαφή με το σώμα και τα συναισθήματα τους. Σε γεμάτη επαφή με τις αισθήσεις τους. Κατόπιν τους ζήτησα να μιλήσει ο ένας στον άλλον για τις εμπειρίες τους αυτές, και ο καθένας, από την θέση του ακροατή, να παρατηρήσει πως βίωνε ο ίδιος το σώμα του κατά την διάρκεια της αφήγησης του άλλου.