Μια μητέρα παρατηρεί το μωρό της καθώς περνάει από τη βρεφική στη νηπιακή ηλικία και κάνει τα πρώτα ψυχικά και σωματικά βήματα απομάκρυνσης από κοντά της. Το μωρό δείχνει έντονο ενδιαφέρον για τα αντικείμενα γύρω του και οδηγείται ενστικτωδώς να τα αγγίξει, να τα γευτεί και να τα περιεργαστεί.

Είναι αδιαμφισβήτητος στις μέρες μας ο ρόλος που διαδραματίζει η σχέση μεταξύ μητέρας και βρέφους στην ομαλή ανάπτυξή του. Πολλές έρευνες Νευροψυχολογίας, που έχουν γίνει μέχρι σήμερα, υποστηρίζουν ότι η τρυφερότητα και η ένδειξη αγάπης εκ μέρους της μητέρας προς το βρέφος, συμβάλλουν στην ομαλή ανάπτυξη του εγκεφάλου του βρέφους, μέσω της δημιουργίας καινούριων νευρωνικών συνάψεων, με αποτέλεσμα την ομαλή ανάπτυξη του βρέφους σε όλους του τομείς, στο συναισθηματικό τομέα, στον κοινωνικό τομέα, στον τομέα της νοημοσύνης.

Ο άνθρωπος ο οποίος σχετίζεται επιφανειακά με τους άλλους, ο οποίος αισθάνεται ότι είναι καλύτερα μόνος του ή ότι δεν έχει και τόσο ανάγκη τους άλλους είναι μια φιγούρα που συχνά συναντάμε στις αφηγήσεις των ανθρώπων. Μια μερίδα των σύγχρονων ανθρώπων ζει σε ένα κλίμα στενής εξατομίκευσης για λόγους που διαμορφώθηκαν πολύ νωρίς στη ζωή τους και εγγράφηκαν ανεξίτηλα στο ρεπερτόριο συμπεριφορών και συναισθημάτων τους.

Τι σημαίνει τραύμα στον πρωταρχικό δεσμό:  Η λέξη «τραύμα» προέρχεται από το αρχαίο ρήμα τιτρώσκω που σημαίνει διατρυπώ και φανερώνει μια κάκωση-σημάδι που προέρχεται από εξωτερική βία και διαρρηγνύει το προστατευτικό σύστημα του ψυχισμού, προκαλώντας ένα ρήγμα και μια ασυνέχεια τόσο στην ψυχή όσο και στο σώμα.

Αν και η αποτύπωση που έχει παρατηρηθεί στα παπάκια και στα πτηνά γενικότερα, δεν έχει παρατηρηθεί στο ανθρώπινο είδος, έχουν ωστόσο μελετηθεί σε μεγάλο βαθμό οι θεωρίες δεσμού που αφορούν  την ανάπτυξη του δεσμού μεταξύ μητέρας, ή προσώπου φροντίδας, και βρέφους.

Ένας ασθενής στο νοσοκομείο έπειτα από τη χορήγηση ενός ραδιενεργού φαρμάκου χρειάζεται να μείνει σε απόσταση ασφαλείας για κάποιο διάστημα από οποιαδήποτε επαφή. Ένα τοίχος μολύβου υψώνεται για να προστατεύσει τους γύρω του από τη ραδιενέργεια.

Αδιαμφισβήτητα κανένας μας δε γνωρίζει πώς ακριβώς θα πρέπει να συμπεριφερθεί ως γονέας. Όλοι προσπαθούμε και μέσα από τα λάθη μας μαθαίνουμε και εξελισσόμαστε.

Δεν υπάρχει τέλειος γονιός, ούτε εγχειρίδιο για τέλειους γονείς. Είναι φυσιολογικό οι γονείς να φωνάζουν μερικές φορές στα παιδιά τους. Είναι φυσιολογικό περιστασιακά να γίνουν ελεγκτικοί. Σπανίως συμβαίνει να χτυπήσουν τα παιδιά τους. Αυτά τα ολισθήματα τους καθιστούν όμως τοξικούς; Φυσικά και όχι. Και οι γονείς είναι άνθρωποι και κάνουν λάθη.

Ζήτησα από τα μέλη ψυχοθεραπευτικών ομάδων να ανακαλέσουν μνήμες τους. Συγκεκριμένα, εμπειρίες τους κατά τις οποίες ένιωθαν πάρα πολύ ζωντανοί, σε μεγάλη επαφή με το σώμα και τα συναισθήματα τους. Σε γεμάτη επαφή με τις αισθήσεις τους. Κατόπιν τους ζήτησα να μιλήσει ο ένας στον άλλον για τις εμπειρίες τους αυτές, και ο καθένας, από την θέση του ακροατή, να παρατηρήσει πως βίωνε ο ίδιος το σώμα του κατά την διάρκεια της αφήγησης του άλλου.