Ο Αμερικανικός Ψυχιατρικός Σύλλογος αποκαλεί σήμερα διαταραχή μετατροπής μια κατάσταση που για χρόνια ήταν γνωστή ως υστερία ή υστερική μετατροπή.

Οι ρίζες της συμβουλευτικής και της ψυχοθεραπείας βρίσκονται στις αρχές του 18ου αιώνα. H διαχείριση των προβλημάτων μέχρι αυτή την περίοδο αυτή γίνεται μέσω μιας θρησκευτικής οπτικής.

Στην ψυχομετρική θεωρία, η εγκυρότητα ενός τεστ είναι η έκταση στην οποία το τεστ μετρά αυτό που προτίθεται ή σκοπεύει να μετρήσει. Μας πληροφορεί για το τι είναι βάσιμο να συμπεράνουμε από τις βαθμολογίες του τεστ.

Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τα ψυχικά τραύματα σαν το σκάψιμο στο έδαφος, αφήνοντας βαθιές ουλές καθώς τραβάμε προς τα πίσω, όπως ακριβώς κάνουμε έναν περίπατο χωρίς κατεύθυνση όταν είμαστε κολλημένοι στο παρελθόν, με βαθιά και ευδιάκριτα σημάδια.

Έχοντας ως προϋπόθεση ότι μόνο μια θεμελιακή αλλαγή στον ανθρώπινο χαρακτήρα, που θα τον προσανατολίσει από τον κυρίαρχο σήμερα τρόπο του «να έχεις» στον τρόπο του «να είσαι», μπορεί να μας σώσει από την ψυχολογική και οικονομική καταστροφή, τίθεται το ερώτημα: είναι δυνατή μία ευρείας κλίμακας αλλαγή του χαρακτήρα και, αν ναι, πώς θα επέλθει;

*Ο Έριχ Φρομ όταν μιλά εδώ για μητρική και για πατρική αγάπη, αναφέρεται στους «ιδεατούς τύπους» με την έννοια του Μαξ Βέμπερ ή σε αρχέτυπα με την έννοια του Γιουνγκ. Δεν συνεπάγεται δηλαδή ότι κάθε μητέρα και κάθε πατέρας αγαπούν τα παιδιά τους με αυτόν τον τρόπο.

Από την εποχή του Καρτέσιου, ελάχιστα ζητήματα έχουν απασχολήσει τους φιλοσόφους τόσο έντονα όσο ο γρίφος της συνείδησης. Το «σκέφτομαι άρα υπάρχω» που ο Καρτέσιος χρησιμοποίησε ως θεμέλιο της φιλοσοφίας του, αποτελούσε άμεση αναγνώριση του κεντρικού ρόλου της συνείδησης που αφορά τόσο την οντολογία (αυτό που υπάρχει) όσο και την επιστημολογία (τι γνωρίζουμε και πώς το γνωρίζουμε).

Οι αποσυνδετικές διαταραχές (dissociative disorders) είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τη μεταστροφή των καλά απαρτιωμένων λειτουργιών της προσωπικότητας όπως είναι η συνείδηση, η μνήμη και η ταυτότητα του εαυτού.

Τα τελευταία χρόνια, οι νεότερες γενιές, απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από το ταμπού και το στίγμα της ψυχικής ασθένειας, προσεγγίζοντας με μία πιο μοντέρνα και ευαίσθητη ματιά το ζήτημα τόσο των προβλημάτων που άπτονται της ψυχικής σφαίρας, όσο και της ψυχοθεραπείας.

Στην πράξη όμως ανακύπτει εύκολα το ερώτημα: τι έχουν στο μυαλό τους οι προσερχόμενοι σε έναν ψυχοθεραπευτή;