1. Η ανάγκη για δεσμό και εξάρτηση είναι μια έμφυτη δύναμη του οργανισμού μας.  Η εξάρτηση που έχει κατηγορηθεί από το πολιτισμό μας σαν ένα παιδικό σύνδρομο που "πρέπει" να ξεπεραστεί στην ενήλικη ζωή είναι κάτι που μας ακολουθεί και έχει αποδειχτεί ότι το αντίθετο είναι μύθος ιδιαίτερα η ανάγκη για αλληλεξάρτηση, συμπαράσταση και αγκαλιά, μας ακολουθεί μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Kαμιά φορά xρειάζεται να μαθαίνεις να φεύγεις από όπου δεν χωράς, από όπου αισθάνεσαι πως περισσεύεις, από όπου νιώθεις πως δεν προσπαθούν να σε κρατήσουν με όλη τους την ψυχή. Ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα το οποίο μπορεί να κινητοποιήσει την ψυχή του ανθρώπου να φτάσει σε πνευματικά ύψη, να επιχειρήσει τα μεγαλύτερα ρίσκα, να κάνει τις μεγαλύτερες θυσίες.

Γνωστό και ως «ο φόβος του κοντά», πολλές φορές μπορεί να σαμποτάρουμε μια σχέση άθελά μας γιατί αρχίζουμε να δενόμαστε συναισθηματικά με τον/την σύντροφό μας. Εκεί που όλα πάνε καλά, ο ένας από τους δύο σταματά να τηλεφωνεί, προσπαθεί να απομονωθεί, μαλώνει για ασήμαντα θέματα, γίνεται λεκτικά ή σωματικά επιθετικός/η, βρίσκει ελαττώματα στον/στην σύντροφό του για τα οποία θεωρεί πως πρέπει να λήξει τη σχέση.

Η ανθρώπινη φυσιολογική συμπεριφορά της προσκόλλησης είναι που φέρνει το παιδί πιο κοντά στους τροφούς του, που συνήθως είναι οι γονείς του, και επηρεάζει άμεσα τη ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού σε όλα τα στάδια της μετέπειτα ζωής του. Αυτή η πρώιμη προσκόλληση είναι που δίνει στους ανθρώπους τη δυνατότητα να επιβιώσουν και να αναπτυχθούν, καθώς το ανθρώπινο είδος είναι ευάλωτο και εξαρτημένο από τους ενήλικες για  ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στα πρώτα στάδια της ζωής.

Οι εξαρτήσεις συμπεριλαμβάνουν ένα εύρος παθήσεων που αφορούν σε εξάρτηση από ουσίες ή από συμπεριφορές και αποτελούν παθήσεις, με τις οποίες ερχόμαστε συχνά αντιμέτωποι στην ψυχιατρική πράξη.

Η συντροφικότητα αποτελεί έναν βασικό πυλώνα στη ζωή μας. Συνήθως όταν βάλλεται μας απασχολεί έντονα και ψάχουμε τρόπους διαχείρισης και της καλύτερης δυνατής επίλυσης. Η ομάδα του Psychology.gr ξεχώρισε τα παρακάτω βιβλία που αφορούν τις διαπροσωπικές σχέσεις, την αυτονομία, τους τοξικούς ανθρώπους, τον ναρκισσισμό, τον έρωτα και τη ζήλια, τα οποία μπορείτε να προμηθευτείτε από το εξειδικευμένο βιβλιοπωλείο ψυχολογίας.

Η ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσει το βρέφος τους αρχικούς μήνες της ζωής του είναι βαρύνουσας και καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη του ανθρώπου.

H σχέση αυτή είναι ο πρώτος συναισθηματικός δεσμός που συνάπτει το βρέφος κυρίως με την μητέρα του και είναι καθοριστικός για την ψυχοσωματική ανάπτυξη και την μετέπειτα πορεία του.

Έχετε ένα τεράστιο πλεονέκτημα έναντι του μωρού σας: Ξέρετε περίπου τι να περιμένετε όταν θα γίνετε γονέας. Θα έχετε δει τους γονείς σας να φροντιζουν τα μικρότερα αδέρφια, θα έχετε παρατηρήσει άλλους γονείς με τα παιδιά τους, ίσως να θυμάστε πώς νιώθατε ως παιδί, μπορεί να έχετε διαβάσει βιβλία για γονείς και, κυρίως κάποτε ήσαστε μωρό. Η εμπειρία σας, αν και αποθηκευμένη στο ασυνείδητο, εξακολουθεί να είναι εκεί.

Ένα παιδί μπορεί να στερηθεί την ευκαιρία να διαμορφώσει σχέσεις προσκόλλησης όταν εισαχθεί και ανατραφεί σε ιδρυματικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο πολλά και διαφορετικά άτομα είναι επιφορτισμένα με τη φροντίδα.

Πληθώρα ερευνών έχει λάβει χώρα αναφορικά με τη θεωρία της προσκόλλησης ή του δεσμού (attachment theory) και την επίδρασή της σε όλα τα στάδια της ψυχοκοινωνικής ζωής του ατόμου.  

Η θεωρία δεσμού παρέχει ένα πλαίσιο για την κατανόηση σημαντικών πτυχών της διαπροσωπικής λειτουργίας στα παιδιά και στους ενήλικες και τα τελευταία χρόνια έχει βρει πρόσφορο πεδίο στον χώρο της ψυχοθεραπείας. Αυτό το κεφάλαιο περιγράφει τη θεωρία δεσμού και τις εφαρμογές της στην ψυχοθεραπεία.

Το Attachment and Health είναι ψυχολογικό μοντέλο που εξετάζει πώς η θεωρία της προσκόλλησης σχετίζεται με τις προτιμήσεις και τις προσδοκίες των ανθρώπων για την εγγύτητα των άλλων όταν αντιμετωπίζουν άγχος, απειλή, κίνδυνο ή πόνο.

Οι συναισθηματικοί δεσμοί που δημιουργούμε με τους άλλους είναι το θεμέλιο της επιβίωσης και της εξέλιξης μας. Από τη βρεφική ηλικία αναζητούμε συναισθηματική φροντίδα και ασφάλεια από ένα φροντιστή και έτσι από πολύ νωρίς ανάλογα με το οικογενειακό πλαίσιο στο οποίο μεγαλώνουμε αναπτύσσουμε διαφορετικά μοτίβα συναισθηματικής σύνδεσης που μας καθορίζουν σε όλες τις σημαντικές σχέσεις της μετέπειτα ενήλικης ζωής μας.

Στο παρασκήνιο της κοινής ύπαρξης όλων των έμβιων όντων, υπάρχει μία ημέρα που ξεπερνά όρια, γλώσσες και πολιτισμούς. Μία ημέρα που είναι αφιερωμένη στην ουσία που μάς ενώνει ως ανθρώπινα όντα: την αγάπη.

Ο άνθρωπος ο οποίος σχετίζεται επιφανειακά με τους άλλους, ο οποίος αισθάνεται ότι είναι καλύτερα μόνος του ή ότι δεν έχει και τόσο ανάγκη τους άλλους είναι μια φιγούρα που συχνά συναντάμε στις αφηγήσεις των ανθρώπων. Μια μερίδα των σύγχρονων ανθρώπων ζει σε ένα κλίμα στενής εξατομίκευσης για λόγους που διαμορφώθηκαν πολύ νωρίς στη ζωή τους και εγγράφηκαν ανεξίτηλα στο ρεπερτόριο συμπεριφορών και συναισθημάτων τους.

Ο άνθρωπος είναι εξελικτικά προσανατολισμένος να δημιουργεί σχέσεις με τους άλλους και να εντάσσεται σε ομάδες, ώστε να καλύψει τις βιοτικές, συναισθηματικές και ψυχολογικές του ανάγκες. Οι J. Bowlby (θεωρία του δεσμού) και D. Winnicott (Θεωρία των αντικειμενότροπων σχέσεων), μέσα από τις μελέτες τους σε βρέφη, ανέδειξαν την εξελικτική βάση της δημιουργίας στενών συναισθηματικών και φροντιστικών δεσμών και της αίσθησης του «ανήκειν».

Η επικοινωνία είναι για τις σχέσεις των ανθρώπων ό,τι η αναπνοή για τη διατήρηση της ζωής - Virginia Satir.
Προϋποθέσεις για τη Δημιουργία του Διαπροσωπικού Δεσμού

Ο πληθυσμός των αλεπούδων σε μία συγκριμένη περιοχή του Καναδά, παρουσιάζει μία αξιοσημείωτη περιοδικότητα ως προς την αύξηση και τη μείωση του αριθμού των μελών του. Σε περίπου τέσσερα χρόνια φθάνει σε μία μέγιστη τιμή, μετά ελαττώνεται έως του σημείου της εξαφάνισης του και κατόπιν αυξάνεται ξανά.

Μεταξύ 1960 και 1970, ο John Bowlby, Άγγλος ψυχίατρος και ψυχαναλυτής, ανέπτυξε τη Θεωρία της Προσκόλλησης ή Δεσμού (Attachment theory) η οποία εξηγεί τη δυναμική των ανθρώπινων σχέσεων καθώς και τις όποιες ανασφάλειες μπορεί να υπάρχουν σε αυτές. Με απλά λόγια, η θεωρία αυτή πρεσβεύει ότι η σχέση που είχαμε ως βρέφη με τους γονείς μας ή με τους ανθρώπους που μας φρόντιζαν, παίζει καθοριστικό ρόλο στο πώς θα σχετιζόμαστε σε όλες τις σχέσεις μας στο μέλλον και κατά συνέπεια τι βαθμό οικειότητας θα θέλουμε να καλλιεργήσουμε μέσα σ'αυτές.

Ως οριακή (μεταιχμιακή) διαταραχή προσωπικότητας (borderline personality disorder‎) ορίζεται μία δυσλειτουργική δομή, τα χαρακτηριστικά της οποίας βρίσκονται στο «μεταίχμιο» νεύρωσης και ψύχωσης. Οι ασθενείς εμφανίζουν αστάθεια στο συναίσθημα, στις διαπροσωπικές σχέσεις και ως προς την εικόνα εαυτού.

Αποδέχομαι εμένα, την αξία μου, αυτά που καταφέρνω, αποδέχομαι τα ελαττώματά μου αλλά και τα προτερήματά μου. Αποδέχομαι την γυμνή εικόνα μου μπροστά στον καθρέφτη και νιώθω όμορφη/όμορφος, νιώθω αίσθημα ικανοποίησης για εμένα και τα επιτεύγματά μου, χωρίς να υπάρχει το «αλλά» στην πρότασή μου, που ουσιαστικά θα ακυρώσω τον ίδιο μου τον εαυτό.