Όλοι γνωρίζουμε ότι η ανθρώπινη ζωή είναι σχετικά μικρή. Πρόκειται για μία σκληρή πραγματικότητα που φοβίζει πολλούς ανθρώπους. Σαν αποτέλεσμα αυτού, μερικοί από εμάς προσπαθούμε να μη σκεφτόμαστε αυτό τον ελάχιστο χρόνο που καλούμαστε να ξοδέψουμε σε αυτόν τον πλανήτη.

Είμαστε συχνά τόσο απασχολημένοι με το να ζούμε τις ζωές μας που πραγματικά μερικές φορές ξεχνάμε να οργανώσουμε το χρόνο μας αποτελεσματικά, και να μπορέσουμε να ζήσουμε και να αξιοποιήσουμε τη ζωή μας στο μέγιστο δυνατό.

Οτιδήποτε κάνετε συνειδητά ή ασυνείδητα καθοδηγείται από κάποια ανθρώπινη ανάγκη. Αυτές οι ανάγκες, μας παρακινούν και μας εμπνέουν να δράσουμε με θετικούς τρόπους. Ωστόσο, όταν ορισμένες από αυτές τις ανάγκες παραμένουν ανικανοποίητες, ο νους θα βρει κάποιους τρόπους για να τις ικανοποιήσει και δεν συνεπάγεται ότι είναι πάντα για το καλό μας. Οι τρόποι του νου, μπορεί κάποιες φορές να μας οδηγήσουν σε διάφορα προβλήματα, ακόμη και εθισμούς.

H κατάθλιψη πιθανώς να είναι κληρονομική, είναι το συμπέρασμα στο οποίο οδηγούνται οι τελευταίες μελέτες, οι οποίες επιβεβαιώνουν πως κάποιοι τύποι κατάθλιψης τείνουν να περνούν απο γενιά σε γενιά. Το φαινόμενο είναι πιο έντονο σε ότι αφορά στη διπολική διαταραχή.

*Ο Έριχ Φρομ όταν μιλά εδώ για μητρική και για πατρική αγάπη, αναφέρεται στους «ιδεατούς τύπους» με την έννοια του Μαξ Βέμπερ ή σε αρχέτυπα με την έννοια του Γιουνγκ. Δεν συνεπάγεται δηλαδή ότι κάθε μητέρα και κάθε πατέρας αγαπούν τα παιδιά τους με αυτόν τον τρόπο.

«Πολλές φορές ένιωθα να πέφτω και να νιώθω ότι δεν μπορώ να το κάνω όλο αυτό. Είναι η ίδια αρνητική συμπεριφορά που έχω και στο γήπεδο ορισμένες φορές. Μάλλον αυτή είμαι εγώ... Κανείς δεν μιλάει για τις δυσκολίες  της μητρότητας, την πίεση που αισθάνεσαι, την απίστευτη απογοήτευση που νιώθεις κάθε φορά που ακούς το μωρό να κλαίει.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες μίας αλλαγής στα συμπεριφορικά πρότυπα των ανθρώπων, κατευθυνόμενα πρωτίστως από το συναίσθημα του φόβου, ο οποίος με τη σειρά του οδηγεί σε καταθλιπτικά ή επιθετικά, ευερέθιστα, απόλυτα και απαιτητικά συμπεριφορικά μοτίβα.

Σάββατο απόγευμα, σαλόνι οικογένειας με μητέρα, πατέρα, γιο 14 χρονών

Στη εφηβεία ορισμένες συμπεριφορές μπορεί να κάνουν τους γονείς να αρχίσουν να ανησυχήσουν όταν υπερβαίνουν το εύρος του "φυσιολογικού".

Όλοι επινοούμε και πλάθουμε μέσα στο κεφάλι μας μια ιστορία για το ποιοι είμαστε. Η ιστορία είναι συνήθως περίπλοκη και πολυδιάστατη. Περιλαμβάνει κάποια βασικά στοιχεία, όπως το όνομά μας, την καταγωγή μας, τη δουλειά που κάνουμε κ.ο.κ.

Το κάπνισμα αποτελεί μια συχνή συνήθεια για πολλούς. Οι αρνητικές επιπτώσεις του καπνίσματος στην υγεία έχουν μελετηθεί πολύ και είναι αρκετά γνωστές. Για την ακρίβεια, το κάπνισμα αποτελεί το κύριο αίτιο θανάτου που μπορεί να προληφθεί στις ΗΠΑ (Bor, Boyd, Himmelstein, Lasser, McCormick, Woolhandler, 2000). Εκτός όμως από την υγεία του σώματος, το κάπνισμα μπορεί να επηρεάσει και την ψυχική υγεία των καπνιστών.

Οι περισσότεροι ασθενείς που θα νοσηλευθούν με σοβαρή νόσο Covid-19 θα αναρρώσουν χωρίς να εμφανίσουν χρονίζοντα προβλήματα ψυχικής υγείας, σύμφωνα με μία νέα επιστημονική μελέτη. Ένα ποσοστό, όμως, αναμένεται να εκδηλώσει τέτοιες διαταραχές, ιδίως μετά την παραμονή του σε κάποια Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ).

Κάποια στιγμή οι περισσότεροι άνθρωποι διέρχονται μια περίοδο θλίψης, δοκιμασίας, απώλειας, ματαίωσης ή αποτυχίας που είναι τόσο δύσκολη και διαρκής που μπορεί να χαρακτηριστεί ως σκοτεινή νύχτα της ψυχής.

Μερικές από τις φράσεις «βαριέμαι» , «δεν έχω όρεξη», «δεν κάνω τίποτα σωστά», «αφού δεν με θέλει εκείνος/η δεν με θέλει κανείς», είναι χαρακτηριστικές των ατόμων που πάσχουν από ήπια καταθλιπτική διαταραχή. Σε σοβαρότερη μορφή η κατάθλιψη μπορεί να οδηγήσει σε τάσεις αυτοκτονίας  χρόνια χρήση ουσιών, διαταραχή πρόσληψης της τροφής και του ύπνου.

Οι άνθρωποι με κατάθλιψη είναι πιθανότερο να εκδηλώσουν άνοια, σύμφωνα με μια νέα σουηδική επιστημονική έρευνα. Ενώ όπως δείχνει μια άλλη καναδική μελέτη, όσοι ζουν κοντά σε μεγάλους δρόμους με συχνή κίνηση οχημάτων και άρα ατμοσφαιρική ρύπανση, κινδυνεύουν περισσότερο από νευροεκφυλιστικές παθήσεις, όπως άνοια, Αλτσχάιμερ, Πάρκινσον και πολλαπλή σκλήρυνση.

Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνονται πολλές από τις συνηθισμένες διαταραχές αντικατοπτρίζει τον πολιτισμό στον οποίο εμφανίζονται.

Η απολύτως επιβεβλημένη απομόνωση στο σπίτι, η αποφυγή των κοινωνικών επαφών και η τακτική τήρηση μέτρων υγιεινής και αυτοπροστασίας λόγω της εξάπλωσης του κορονοϊού έχουν αναπόφευκτες ψυχολογικές παρενέργειες σε ορισμένους ανθρώπους. Η ένταση της μοναξιάς και των ψυχαναγκαστικών συμπεριφορών, όπως το αδιάκοπο πλύσιμο των χεριών, είναι δύο από αυτές τις επιπτώσεις.

Η οικογενειακή θεραπείαστο χώρο της ψυχικής υγείας άρχισε να αναπτύσσεται, στα μισά του 19ου αιώνα (Κολέτση & Τράγου, 2014) και επικεντρώθηκε αποκλειστικά στην οικογένεια και στις σχέσεις των μελών της. Όμως από τα τέλη του 20ού αιώνα έως σήμερα, η οικογενειακή θεραπεία ως κλάδος της ψυχολογίας έχει διευρύνει τους στόχους της, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση και στην εμπλοκή εξω-οικογενειακών συστημάτων, ως εξίσου σημαντικών για την κατανόηση και την ερμηνεία του οικογενειακού συστήματος. 

Μία από τις πιο σημαντικές και μοναδικές συνεισφορές του Βίλχελμ Ράιχ είναι η αντιμετώπιση των συγκινησιακών διαταραχών την οποία ονόμασε ψυχιατρική οργονοθεραπεία. Δεν στηρίζεται στη χρήση φαρμακευτικών σκευασμάτων και άτομα τα οποία προηγουμένως λάμβαναν τέτοιου είδους φάρμακα και επέλεξαν αυτή τη μέθοδο θεραπείας, κατάφεραν σχεδόν πάντα να τα σταματήσουν — ακόμα και μετά από μακρόχρονη και εκτεταμένη χρήση τέτοιων σκευασμάτων.

Η Οριακή ή Μεταιχμιακή Διαταραχή Προσωπικότητας (Borderline Personality Disorder) είναι μία σοβαρή ψυχική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από ένα επίμονο μοτίβο αστάθειας σε βασικούς τομείς της ζωής όπως είναι η ρύθμιση του συναισθήματος, ο έλεγχος των παρορμήσεων, οι διαπροσωπικές σχέσεις και η αυτοεικόνα.

Μετράμε πλέον αρκετές ημέρες κοινωνικής απομάκρυνσης - κι ας έχουμε την ψευδαίσθηση πως τα κοινωνικά δίκτυα και η τεχνολογία μας κρατούν κοντά. Και όλο αυτόν τον καιρό βομβαρδιζόμαστε από ειδήσεις και πληροφορίες που μας προτρέπουν να απομονωθούμε χάριν των ηλικιωμένων και των ατόμων που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες. Τι σημαίνει, όμως, αυτό για τους ανθρώπους που απομακρύνουμε από κοντά μας; Τι σημαίνει για τα άτομα της τρίτης ηλικίας;