Οι τρεις βασικές αιτίες της κατάθλιψης

Ακρόαση άρθρου......

Μερικές από τις φράσεις «βαριέμαι» , «δεν έχω όρεξη», «δεν κάνω τίποτα σωστά», «αφού δεν με θέλει εκείνος/η δεν με θέλει κανείς», είναι χαρακτηριστικές των ατόμων που πάσχουν από ήπια καταθλιπτική διαταραχή. Σε σοβαρότερη μορφή η κατάθλιψη μπορεί να οδηγήσει σε τάσεις αυτοκτονίας  χρόνια χρήση ουσιών, διαταραχή πρόσληψης της τροφής και του ύπνου.

Kατάθλιψη ορίζεται η συναισθηματική διαταραχή του ατόμου όπου κυριαρχεί η θλίψη, η μελαγχολία, η χαμηλή αυτοεκτίμηση και μια γενική στάση αρνητισμού και φαυλότητας.

Αν και τα αίτια της κατάθλιψης είναι αρκετά και οι παράγοντες προέρχονται κυρίως από το ιστορικό του κάθε ανθρώπου, μπορούμε να ξεχωρίσουμε τις τρείς πιο γενικές αιτίες που φαίνεται να διακρίνουν αρκετές  περιπτώσεις.

Αυτολύπηση / Αυτοοικτιρμός

Πολλές φορές γινόμαστε εχθροί του ίδιου μας του εαυτού και καταντάμε να τον λυπόμαστε για διάφορους λόγους. Τα άτομα με κυρίαρχη την καταθλιπτική διάθεση, τείνουν να λυπούνται τον εαυτό τους  και να νιώθουν αβοήθητοι τις περισσότερες φορές αδυνατώντας να αναγνωρίσουν τη πραγματική διάσταση των πραγμάτων καθώς και των επακόλουθων συναισθημάτων τους.

Αυτοεπίκριση

Το κυριότερο ίσως  χαρακτηριστικό της ψυχολογικής κατάστασης ενός καταθλιπτικού είναι η σχεδόν μόνιμη τάση για κατηγορία του ίδιου του του εαυτού. Νιώθει υπεύθυνος για όλα τα αρνητικά γεγονότα που μπορεί να συμβαίνουν στη ζωή του, ακόμα και για εκείνα που δεν οφείλονται σε δικά του λάθη, παραλείποντας έτσι αρκετά στοιχεία και ερμηνείες που μπορεί να εξηγείται μια κατάσταση ή συμπεριφορά. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση δεσπόζει και η ενοχή κυριαρχεί.

Οίκτος για τους άλλους ή υπερευαισθησία.

Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε γνωρίσει κάποιο άτομο που ενδιαφέρεται τόσο πολύ για το κακό και τη δυστυχία που υπάρχει στον κόσμο, με αποτέλεσμα τη δική του στενοχώρια να μην μπορεί να τη διαχειριστεί και την υπέρμετρη ευαισθησία του για τα κοινά να τη στρέφει ενάντια στον εαυτό του. Φυσικά αυτού του είδους η αντίληψη για τον κόσμο και τα πράγματα μοναδική συνέπεια έχουν την εσωτερική λύπη και μια επικείμενη κατάθλιψη.

Η κατάθλιψη ως κλινική διαταραχή δεν αποκλείει τη συννοσηρότητα, την συνύπαρξη δηλαδή και άλλης ψυχικής νόσου ή της διπλής διάγνωσης όπως της τοξικομανίας. Η κοινωνία μας είναι η ίδια καταθλιπτική και η νόσος αυτή είναι πλέον το σύμπτωμα παρά η αιτία για την άσχημη συναισθηματική κατάσταση πολλών ανθρώπων σήμερα. 

Η ψυχοθεραπεία μαζί με τη χρήση αντικαταθλιπτικών σε ορισμένες κλινικές περιπτώσεις καταπολεμούν αποτελεσματικά αυτή την διαταραχή, ελευθερώνουν το άτομο από τη σκιά της θλίψης και του δίνουν φτερά να ζήσει όπως επιθυμεί.