Για πάντα Παρούσα

Ακρόαση άρθρου......

Στη συνέχεια της συνεργασίας μου με το E-Psychology, είχα στο μυαλό μου να ετοιμάσω ένα άρθρο πολύ διαφορετικό από τον Romeo, όμως οι εξελίξεις τρέχουν και γω δε θα μπορούσα να μαι αμέτοχος. Εξάλλου, αποτέλεσα και γω κομμάτι των εξελίξεων.

 Kοινωνικές δράσεις υπέρ των "ευπαθών" ομάδων 

Ας τα πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Κάποιους μήνες πίσω μια ομάδα ανθρώπων που φέραν τον τίτλο του αστυνομικού αποφάσισαν να ξεκινήσουν μία δράση που θα βοηθούσε συνανθρώπους μας. Συσσίτια απόρων, athens pride, στήριξη προσφύγων ήταν κάποιες από τις κινήσεις της ομάδας που ολοένα και δυνάμωνε. Τα ευτράπελα φυσικά δεν έλειπαν καθώς ήταν μια κίνηση πρωτοποριακή για τα ελληνικά δεδομένα με αποτέλεσμα να δέχονται από σχόλια μέχρι επιθέσεις είτε από πολίτες είτε από άλλους ένστολους συναδέλφους. Εξάλλου, κάθε δράση φέρνει την αντίδραση, όμως η ομάδα ακάθεκτη και τα αποτελέσματα τη δικαίωσαν.

Το Σάββατο, η δράση PASSPORT μαζί με τη Δράση Αστυνομικών για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, κατέβηκαν για δεύτερη συνεχόμενη φορά στο Athens Pride, μίλησαν με τον κόσμο, παρέλασαν, μοίρασαν φυλλάδια και δηλώσαν παρούσες. Και ήμουν και γω μέσα σ' αυτούς.

Η εκδήλωση, με τις όποιες παραφωνίες μπορεί να υπήρχαν, στο σύνολο της αποτέλεσε μια όμορφη, χαρούμενη γιορτή που έκανε και μένα χαρούμενο. Άνθρωποι που δε με ξέραν μου μιλούσαν, μου χαμογελούσαν και με ενθάρρυναν να συνέχισω να προσπαθώ για μια καλύτερη εκδοχή ενός κράτους δικαίου. Έκανα νέους φίλους, παρελάσαμε, χορεψαμε γελάσαμε και ένιωσα περήφανος για τις επιλογές τους και τις επιλογές μου. Γιατί, γι΄αυτό γιορτάσαμε, για τις επιλογές μας.

Δεν έλειψαν, ωστόσο, και τα αναπάντεχα (ή όχι;!)

Το πάρτυ τελείωσε και οι φίλοι haters ξεκίνησαν τις διαδικτυακές τους επιθέσεις. Στόχαστρο; Η δράση μας, οι φωτογραφίες μας, η παρουσία μας δίπλα στον συνάνθρωπο. Άτομα, ένστολα και μη, πιάσανε τα smartphones τους και ξεκινήσανε να χαρακτηρίζουν, συκοφαντούν, πληγώνουν ή έτσι ήλπιζαν, εμάς σαν ένστολους πολίτες που δείξαμε τη στήριξη μας προς της LGBTQ+ κοινότητα.

Σε κάποιο από τα σχόλια, μια φίλη και συνάδελφος είδε το όνομα της και το όνομα της οικογένειας της να γίνεται αντικείμενο ειρωνικού σχολιασμού και δυσφήμησης κάποιων Χ προφιλ του facebook, χωρίς να υπολογίζουν το κόστος που έχουν τα λόγια τους. Αναμενόμενο; Απόλυτα, μιας και ο καθένας μπορεί να κρυφτεί πίσω από την ανωνυμία ή την επωνυμία του υπολογιστή του και στη συνέχεια να δηλώσει άμοιρος ευθυνών.

Τί πυροδοτεί, τελικά, το να μην "αγκαλιάζουμε" την όποια διαφορετικότητα;

Ποιό συναίσθημα και ποιά φοβία, άραγε, οδηγεί κάποιον/α στο μίσος; Το μίσος, με όποια μορφή και αν εξωτερικεύεται, βασίζεται πολλές φορές στο φόβο και στη θλίψη. Πέρα από τις κοινωνικές πεποιθήσεις του καθενός, την έλλειψη κατάλληλης παιδείας και ανατροφής, οι άνθρωποι έχουν την τάση να μισούν και να διώχνουν ό,τι δε μπορούν να κατανοήσουν ή ότι δεν μπόρεσαν να αποδεχτούν. Έτσι, αν θα μπορούσαμε να παραλληλίσουμε τη συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων που εκδηλώνουν αυτά τα συναισθήματα, κατάλληλο παράδειγμα θα' ταν οι πρώτοι άνθρωποι που φοβήθηκαν τη φωτιά, όταν την πρωτοείδαν. Φοβάσαι αυτό το οποίο δε γνωρίζεις, άρα και δε μπορείς να του επιβληθείς, πληγώνοντας το “εγώ σου”.

Δεν είναι σπάνιο, δε, να εκδηλώνουμε τον αρνητισμό μας απέναντι σε ο,τιδήποτε μπορεί να καταπιέζουμε και μ' αυτό τον τρόπο να προσπαθούμε να το ξορκίσουμε. Μα η λύση δεν είναι να καίμε στον πάσαλο, ως άλλοι κηνυγοί μαγισσών, ό,τι δεν καταλαβαίνουμε ή δε μπορούμε να αποδεχτούμε, θέλοντας ξορκίσουμε το δαιμόνιο μέσα μας.

Όπως είχε πει και ο Ουίσταν Ώντεν: Ή που θα μπορέσουμε να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον ή που θα πεθάνουμε

Απέναντι σε όλους/ες όσους/ες αγαπάνε να μισούνε, θέλω να δηλώσω ότι είμαι άνδρας, straight, transexual, gay, χριστιανός, βουδιστής, αδογμάτιστος, Αμέα, mostly vegeterian, μιγάς, πρόσφυγας, Έλληνας, εξαρτημένος, εθελοντής, ένστολος, αρθρογράφος, φεμινιστής, σουφραζέτα, χοντρός, γυμνιστής, φοιτητής, εργάτης, γιός, αδερφός, θείος, πατέρας, με δύο μαμάδες και απόλυτα ίσος με όλους εσάς. Θα κατεβαίνω σε παρελάσεις, θα βοηθάω πρόσφυγες, θα φτιάχνω φαγητό για όσους με χρειάζονται και θα αγαπάω όσους με μισούνε. Η απάντηση στο μίσος σας, είναι η αποδοχή σας από μένα. Σας σέβομαι, ακόμα και αν δε με σέβεστε. Θα σας βοηθήσω, ακόμα και αν δε με βοηθήσετε. Θα σας υποστηρίξω, ακόμα και αν δε με υποστηρίξετε. Θα κάνω την επανάσταση μου για την ισότητα μας, όταν έσεις θα με μισείτε από τον καναπέ σας.

Και όπως έχω ξαναπεί...ποια ευτυχία γεννήθηκε με απραξία;

Υ.Γ: Είμαι άνθρωπος. Εσύ;