«Όσο θα σε αγαπάω … θα σε μισώ! Και όσο θα σε μισώ… θα σε αγαπώ! Δεν ξέρω πότε σε αγκαλιάζει η καρδιά μου και πότε το μυαλό μου. Είμαι και ο καλός και ο κακός λύκος γονατισμένος στα πόδια σου. Όσο περισσότερο σε αγαπάω τόσο διακινδυνεύω με τον πόνο.

Όλοι/ες μας έχουμε συγκρουστεί με κάποιον άλλο άνθρωπο στη ζωή μας, έστω και μία φορά. Το αποτέλεσμα, συνήθως, είναι αποκαρδιωτικό.

Εάν η στάση του σώματός σας είναι χαλαρή, φυσική, αλλά όχι υποτονική, οι άλλοι συχνά αποκομίζουν την εντύπωση ότι έχετε αυτοπεποίθηση. Αν, πάλι, φαίνεστε μαζεμένοι, η στάση σας μπορεί να ερμηνευτεί ως δείγμα παραίτησης και απογοήτευσης. Αν είστε ευθυτενείς και κάπως άκαμπτοι, οι άνθρωποι μπορεί να θεωρήσουν ότι η στάση σας δηλώνει κυριαρχία. Με άλλα λόγια, απαιτείτε σεβασμό από τους γύρω σας. Ωστόσο, θα μπορούσε επίσης να αποτελεί ένδειξη ότι είστε στρατιωτικός.

«Στις πρωτόγνωρες συνθήκες της πανδημίας, η ψυχολογική υποστήριξη προς τα παιδιά είναι αναγκαία για την διατήρηση της ισορροπίας και της συναισθηματικής υγείας ολόκληρης της οικογένειας. Ευχαριστούμε τους εθελοντές επιστήμονες για την ουσιαστική αρωγή τους», τόνισε ο περιφερειάρχης Αττικής Γιώργος Πατούλης, με αφορμή τη νέα υπηρεσία ψυχολογικής υποστήριξης που προστέθηκε στην Ανοιχτή Γραμμή Βοήθειας 1110.

Αναφορικά με τα προτεινόμενα βήματα της παρέμβασης σε περιπτώσεις ΔΕΠ-Υ, είναι πολύ σημαντικό κατ’ αρχήν να κάνουμε μια ολοκληρωμένη και πλήρη αξιολόγηση η οποία θα πρέπει να περιλαμβάνει πολλαπλές πηγές πληροφοριών και πολλαπλά εργαλεία συλλογής δεδομένων.

Ερευνητές διαπίστωσαν ότι πάνω από 25% των παιδιών που έχουν βιώσει το διαζύγιο των γονιών τους έχουν προσαρμοστεί πολύ καλά. Ο σημαντικότερος λόγος για το ότι αυτά τα παιδιά αντεπεξέρχονται με επιτυχία, ενώ άλλα όχι, είναι ότι τα συγκεκριμένα παιδιά έχουν γονείς που συνεργάζονται ο ένας με τον άλλον ή γονείς που δε συμπαθούν ή δεν εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον, αλλά έχουν τη λογική να προφυλάσσουν τα παιδιά από τους γονικούς καβγάδες.

Το φλέγον ζήτημα της συνεπιμέλειας τέκνων έχει ανοίξει το τελευταίο διάστημα ένα debate απόψεων ως προς το πραγματικό συμφέρον του παιδιού. Το δίπολο που διχάζει την ελληνική κοινωνία επικεντρώνεται στο εάν το Οικογενειακό Δίκαιο πρέπει να δώσει ή όχι το νομικό προβάδισμα στην εφαρμογή της ισότητας μεταξύ των δύο γονέων.

Η θεωρία της κοινωνικής μάθησης υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι μαθαίνουν την κοινωνική συμπεριφορά παρατηρώντας τη συμπεριφορά των άλλων και τις συνέπειες αυτής της συμπεριφοράς, σχηματίζοντας ιδέες για το ποιες συμπεριφορές είναι κατάλληλες, δοκιμάζοντας αυτές τις συμπεριφορές και συνεχίζοντας τες (O'Leary, 1988).

Τα παιδιά που διδάσκονται την ενσυναίσθηση παίζουν το ρόλο τους στο να κάνουν τον κόσμο καλύτερο....

Στους άλλους φαινόταν λίγο σαν αστείο- άλλοτε έκανα σαν προβατάκι κι άλλοτε σαν μαινόμενος ταύρος. Φαίνεται ότι δεν μπορούσα να βρω την ισορροπία μου, όταν υπήρχε κάποια αντιπαράθεση, με αποτέλεσμα ποτέ να μην επιτυχαίνω αυτό που ήθελα. Η εκπαίδευση στη διεκδικητική συμπεριφορά με βοήθησε να βρω μια μη ακραία στάση, την οποία μπορούσα να υιοθετήσω όλο και πιο εύκολα με την εξάσκηση.

Τα τελευταία χρόνια είμαστε μάρτυρες φαινομένων εγκληματικότητας με ανήλικους δράστες. Η αφετηρία τέθηκε με περιστατικά οπαδικής βίας, συνέχισε με την ενδοσχολική βία και κορυφώθηκε με περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας με θύτες ανήλικα μέλη της, τα παιδιά.

Συνήθως, τα περισσότερα παιδιά αρχικά κατακρατούν τα κόπρανά τους. Εγκόπριση είναι η επαναλαμβανόμενη ακούσια απώλεια κοπράνων, χωρίς την ύπαρξη οργανικού παράγοντα σε μια ηλικία που νοητικά και χρονολογικά θα έπρεπε να έχει επιτευχθεί ο εκούσιος έλεγχος του εντέρου. Μετά το 4° έτος το 95% των παιδιών έχει έλεγχο του εντέρου και μετά το 5° έτος το ποσοστό ανέρχεται στο 99%.

Αν όμως όλα όσα συμβαίνουν είναι δημιούργημα δικό μου, τότε Εσύ... ποιος είσαι Εσύ; «Εγώ είμαι εσύ!» ήταν η αναπάντεχη απάντησή Του και μετά πρόσθεσε μια φράση παράδοξη, που έμεινε για πάντα χαραγμένη στον νου μου. «Συμβαίνω μέσα σου». Ο κόσμος έφευγε κάτω από τα πόδια μου. Τα πάντα είχαν αλλάξει και τίποτα δεν θα ήταν πια το ίδιο.

Διαδραματίζονται καθημερινά αθλητικά γεγονότα που μας θυμίζουν εμφατικά πόσο μεγάλη, και μοναδική, δύναμη κινητοποίησης του κόσμου έχει ο αθλητισμός. Εκατομμύρια φιλάθλων και οπαδών παρακολουθούν, συμμετέχουν με όποιους τρόπους μπορούν, γιορτάζουν έξαλλα και θλίβονται του θανατά με τις αποτυχίες και ήττες.

Στις μέρες μας πολλά είναι τα παραδείγματα που εκφράζουν το στίγμα της ψυχικής ασθένειας μέσα από τον καθημερινό λόγο, ειδικά όταν υπάρχει σύνδεση με τη βία, την επιθετικότητα και το έγκλημα: «ο δράστης ήταν φρενοβλαβής», «τρελός», «ψυχοπαθής», «η σύζυγος του ψυχοπαθή», «τρελοκομείο», «τρελογιατροί», «τα ψυχοφάρμακα τον έκανα φυτό», «εγκλεισμός».

Αυξήθηκε κατά 20 με 30%, σε σχέση με την χρονική περίοδο πριν από την πανδημία, η προσέλευση περιστατικών στα εξωτερικά ιατρεία του Παιδοψυχιατρικού Τμήματος του Ιπποκράτειου Γενικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης, για διαταραχές συμπεριφοράς και επιθετικότητας.

Αν και είναι αλληλένδετα, είναι σημαντικό να γίνει διάκριση μεταξύ των εννοιών της επιθετικότητας, της επιθετικής συμπεριφοράς και της βίας (Liu, 2004a).

Το τελευταίο διάστημα αρχίζουν να γνωστοποιούνται συμπεριφορές βίας τόσο σωματικής όσο και λεκτικής στο ενδοοικογενειακό και εργασιακό περιβάλλον στην χώρα μας. Η ναρκισσιστική διαταραχή την οποία και θα αναλύσουμε παρακάτω μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να αποτελέσει και βασικό συνδετικό στοιχείο στο εγχείρημα αναζήτησης αιτιών και παραγόντων που επηρεάζουν αισθητά την δραματική αύξηση συμπεριφορών βίας τόσο στην οικογένεια όσο και στην δουλειά του ατόμου. 

Είναι δύσκολος ο ορισμός της επιθετικότητας και κυρίως όταν αφορά στα μικρά παιδιά. Η βασική ιδέα είναι οτι πρόκειται για μία πράξη που διαπράττει ένα άτομο με σκοπό να πληγώσει κάποιον άλλον.

Μολονότι έχω μεγάλη αυτοπεποίθηση στο ρόλο μου ως εργαζόμενη γυναίκα, δεν έχω καθόλου αυτοπεποίθηση στο ρόλο μου ως μητέρα. Δεν ξέρω καν τι ρούχα θα ταίριαζαν σε αυτόν τον ρόλο.”  (Ugarirza, 2002)
Κλαίω συνέχεια, 24 ώρες το 24ωρο… Κλαίω με το παραμικρό, δεν μπορώ να το ελέγξω. (Ugarirza, 2002)