Εγώ είμαι εσύ

Ακρόαση άρθρου......

Αν όμως όλα όσα συμβαίνουν είναι δημιούργημα δικό μου, τότε Εσύ... ποιος είσαι Εσύ; «Εγώ είμαι εσύ!» ήταν η αναπάντεχη απάντησή Του και μετά πρόσθεσε μια φράση παράδοξη, που έμεινε για πάντα χαραγμένη στον νου μου. «Συμβαίνω μέσα σου». Ο κόσμος έφευγε κάτω από τα πόδια μου. Τα πάντα είχαν αλλάξει και τίποτα δεν θα ήταν πια το ίδιο.

Παρατηρώντας τη σαστισμένη έκφρασή μου, ο Dreamer με πλησίασε περισσότερο και μου είπε: «Με βλέπεις έξω από σένα, επειδή είμαι μέσα σου. Όλα όσα βλέπεις και αγγίζεις, από τα έντομα ως τους γαλαξίες, είναι μέσα σου, διαφορετικά δεν θα μπορούσες να τα δεις ή να τα αγγίξεις». 

Κυριεύτηκα από μια ζάλη, οι κρόταφοί μου σφυροκοπούσαν στον ρυθμό των παλμών της καρδιάς μου. Κάτι ασυνήθιστο συνέβαινε, κάτι μέσα μου μεγάλωνε, άνοιγε δρόμο, πιέζοντας, σαν μια κυοφορία που ολοκληρωνόταν γρήγορα.

Όπως μέσα μας έτσι κι έξω μας

«Τα πάντα είναι συνδεδεμένα. Τίποτα δεν υπάρχει διαχωρισμένο. Αν μπορούσες να αλλάξεις έστω και ένα απειροελάχιστο μόριο του εαυτού σου, την παραμικρή σκέψη σου ή συνήθεια, στάση, ακόμα και διακύμανση της φωνής σου, τότε η αλλαγή θα επεκτεινόταν σαν μια έκρηξη σε ολόκληρο το Είναι σου, και το σύμπαν θα άλλαζε οριστικά... Αλλά το να αλλάξεις αυτό το ελάχιστο μόριο στην ύπαρξή σου είναι σαν να καταπίνεις ωκεανούς ή να μετακινείς όρη στον κόσμο των συμβάντων».

Υπήρχε ένας τόνος θλίψης στη φωνή Του για τη βαθιά οδύνη που έκρυβε μέσα του εκείνο το θέμα, το τόσο βαθύ, που άγγιζε τις ίδιες τις ρίζες της εσωτερικής κατάστασης του ανθρώπου, την αληθινή αιτία της δυστυχίας του.

Αν το να αλλάξουμε ένα απειροελάχιστο μόριο του εαυτού μας απαιτεί δύναμη ικανή να μετακινήσει όρη, τότε όταν σκεφτούμε τον χρόνο που χρειάζεται για να αλλάξει η ανθρωπότητα, είναι σαν να αντικρίζεις κατάματα την άβυσσο.

Οπισθοχώρησα με δέος. Εξέφρασα μια διαφωνία, θέλοντας να επαναφέρω το ανθρώπινο μέτρο, να φέρω εκείνη την τρομακτική απόσταση σε ανθρώπινες αναλογίες.

Αντέτεινα λοιπόν ότι, τουλάχιστον στη δική μου προσωπική ιστορία, είχε υπάρξει πλήθος μετακινήσεων και ξαφνικών αλλαγών. Σίγουρα, είχαν αλλάξει πολλά στη ζωή μου από τη στιγμή που συνάντησα Εκείνον. Για την ακρίβεια, μόλις τα λίγα τελευταία χρόνια, είχα αλλάξει δουλειά, σύντροφο και χώρα αρκετές φορές. Ακόμα και προτού φτάσω στο Κουβέιτ, προτού καταλήξω στη Σαγκάη, είχα μετακινήσει την επαγγελματική μου δραστηριότητα και την οικογένειά μου περισσότερες από μία φορές από μια ήπειρο σε άλλη.

Αποκτήστε το βιβλίο Η Σχολή των θεών, από το εξειδικευμένο βιβλιοπωλείο ψυχολογίας του Psychology.gr

Δυσκολία εγκατάλειψης των επαναλαμβανόμενων μοτίβων

«Αυτές δεν ήταν παρά φαινομενικές αλλαγές», μου ανταποκρίθηκε ο Dreamer. «Τίποτα δεν αλλάζει ποτέ στ' αλήθεια στη ζωή ενός καθημερινού ανθρώπου. Το παρελθόν του επαναλαμβάνεται στο μέλλον και τα πάντα στη ζωή του εκθέτουν την ατέλειά του». Η φωνή Του έγινε και πάλι κατηγορηματική και αυστηρή.

«Φοβάται την κάθε ευκαιρία που θα τον ανάγκαζε να εγκαταλείψει τον βολικό και θανάσιμο κύκλο της επανάληψης. Πίσω από την ψευδαίσθηση της αλλαγής, ακόμα και στη δική σου ζωή, τα πάντα επαναλαμβάνονται, τα πάντα μένουν ίδια. Οι προσπάθειές σου να φτιάξεις μια οικογένεια, οι γυναίκες που επέλεγες πάντα, ακριβώς όπως και οι ρόλοι που υποδυόσουν, τα σπίτια στα οποία κατοικούσες και οι φίλοι που είχες, δεν ήταν παρά μια αντανάκλαση της ακαμψίας σου... του στενού χώρου στον οποίο εγκλώβιζες την ύπαρξή σου και ζούσες τη ζωή σου. Αλλά υπάρχουν κόσμοι παράλληλοι με τον δικό σου, στους οποίους μπορεί να εισχωρήσει μονάχα το όνειρο.»

Ήμουν άναυδος, χαμένος. Ο Dreamer πρόσεξε τη δυσκολία μου και περίμενε. Τα λόγια Του ήταν αχτίδες φωτός που στόχευαν άγνωστες πτυχές της ύπαρξής μου, ήταν βέλη που διαπερνούσαν τα όργανά μου, προξενώντας μου αφόρητο πόνο.

Οι σχέσεις αντανακλούν τον εσωτερικό μας κόσμο

Το παρελθόν, το οποίο τόσο απερίσκεπτα είχα επικαλεστεί, με είχε αγκαλιάσει ασφυκτικά, με έπνιγε. Η Λουίζα, ο θάνατός της και όλη η δυστυχία των επόμενων σχέσεών μου, οι τσακωμοί, οι παρεξηγήσεις και οι προσδοκίες μιας ολόκληρης ζωής αναδύονταν και πάλι στην επιφάνεια, η καθεμία κουβαλώντας μαζί της τη δική της πικρή αίσθηση.

Η Λουίζα είχε σταθεί το ξέσπασμα και η άγνοια των είκοσι χρόνων μου, και κάηκε γρήγορα, σαν κερί που το άναψαν και από τις δυο του άκρες. Η Τζένιφερ, όπως τώρα συνειδητοποιούσα, ήταν η προσωποποίηση της δικής μου ματαιοδοξίας, της κτητικής μου τάσης και του φόβου μου απένταντι στη ζωή.

Η Γκρέτχεν είχε υπάρξει η προβολή της επιθετικότητάς μου, της προδοσίας που υπήρχε πάντοτε εκεί, παρούσα, κρυμμένη πίσω από κάθε μου βλέμμα, κάθε μου πράξη, λάθε λέξη. Ήταν λοιπόν αλήθεια. Η καθεμία από τις γυναίκες εκείνες είχε υπάρξει αντανάκλαση της δικής μου κατάστασης. Από τη σκέψη αυτή με αποτράβηξε ο Dreamer. «Εκείνες οι γυναίκες ήρθαν για να καταστήσουν ορατό και να καταγγείλουν αυτό που εσύ δεν θέλησες ποτέ να ανακαλύψεις στον εαυτό σου».

Ο τόνος Του ήταν εξαιρετικά μειλίχιος, όμως δεν με παρηγόρησε από την οδυνηρή σκέψη μου τι θα ανακάλυπτα να κρύβεται πίσω από τον πιο πρόσφατο έρωτά μου... πίσω από την τελευταία μου «πτώση».

Το παρόν άρθρο αποτελεί αδειοδοτημένο απόσπασμα από το βιβλίο Η Σχολή των Θεών που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.