Σας έχει συμβεί να έχετε αποφασίσει να αλλάξετε μια συμπεριφορά που σας ενοχλεί, είτε αυτό είναι να σταματήσετε το κάπνισμα,είτε να χάσετε βάρος αλλά να μην το κατορθώνετε;
Και βεβαίως αναρωτιέστε ποιος είναι ο λόγος που δεν μπορείτε.

Όνειρο είναι μία αλληλουχία εικόνων, ήχων ή άλλων αισθήσεων, ιδεών, συναισθημάτων και μορφών που δημιουργούν μία «ιστορία» κατά τη διάρκεια του ύπνου, κατά τη φάση REM. Το περιεχόμενο των ονείρων δεν έχει τη λογική αλληλουχία της φυσικής πραγματικότητας και είναι πέρα από τον συνειδητό έλεγχο αυτού που το βιώνει (Wikipedia).

Η Marie-France και ο Emmanuel Ballet de Conquereaumont το 1990 δημιούργησαν τις ομάδες Coeur d'enfant (Παιδική ψυχή). Η πρωτοποριακή αυτή μέθοδος στόχευε στην επανασύνδεση με το εσωτερικό μας παιδί.

Την εποχή εκείνη, η ιδέα του παιδιού μέσα μας φαινόταν αλλόκοτη ή, ακόμη χειρότερα, παιδαριώδης και οπισθοδρομική.

Ο 20ος αιώνας σίγουρα ήταν ο αιώνας που έθεσε τις βάσεις για την επιστήμη της ψυχολογίας. Πρώτα ο Φρόυντ και η ψυναναλυτική σχολή προσπάθησαν να κατανοήσουν την ανθρώπινη σκέψη μέσω της θεωρίας της λιμπίντο και της θεωρίας των νευρώσεων. Στη συνέχεια το επόμενο ''κύμα'' της ψυχολογίας ήταν ο συμπεριφορισμός που έδωσε εμφάση στην ανθρώπινη συμπεριφορά και κατέδειξε το πόσο ισχυρή επίδραση έχει το περιβάλλον στην ανθρώπινη προσωπικότητα και το χαρακτήρα.

Κανένας υγιής άνθρωπος δε γίνεται βασανιστής (Carl Jung) . Κανένας άνθρωπος με γαλήνη στην ψυχή του δεν επιδιώκει να γεμίσει με φόβο την ψυχή των άλλων. Κανένας άνθρωπος που έχει μεγαλώσει σε περιβάλλον προστασίας και υποστήριξης, δεν επιθυμεί να σπέρνει το φόβο στις ψυχές των άλλων.

Το καταθλιπτικό άτομο αισθάνεται ένα εσωτερικό κενό, υπαρξιακή απόγνωση και ότι τίποτα δεν έχει νόημα.
Η καταθλιπτική διαταραχή χαρακτηρίζεται κυρίως από συναίσθημα λύπης, αλλά και όλα τα αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να βάλει κανείς με το νου του: άγχος και συναισθήματα ενοχής, τύψεις, θυμός, μίσος, ανία, κούραση, απελπισία, θλίψη μάλλον παρά λύπη, επίσης φόβος, συναισθήματα που δηλώνουν ψυχικό πόνο και απαισιοδοξία.

Σε μια εμπεριστατωμένη αποδελτίωση της κινηματογραφικής "βιβλιογραφίας", είναι καταφανής η εμφάνιση ταινιών τρόμου που αφορμώνται από τις ψυχικές διαταραχές των δολοφόνων-πρωταγωνιστών. Το γεγονός αυτό έχει ως απότοκο την έωλη "δαιμονοποίησή" τους ως επικίνδυνων και βίαιων, όταν η πραγματικότητα συνηγορεί στο ότι μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα να δεχτούν τα άτομα αυτά τη βία, παρά να την ασκήσουν. Γι' αυτό και χρήζουν της προσοχής και της φροντίδας μας.

Τα παραμύθια αναφέρονται σε γεγονότα φανταστικά, σε τόπο άτοπο και χρόνο άχρονο, ακριβώς γιατί αποτελούν έναν τρόπο των ανθρώπων να κατανοήσουν τον κόσμο τους (Gersie A. και King N.,1990: 21). Η δομή τους φαίνεται να συμπυκνώνει τις διαδικασίες των πρωτόγονων τελετών μετάβασης, ενώ συχνά η θεματική τους συντονίζεται με τα αναπτυξιακά στάδια του ανθρώπου - στοματικό στάδιο, αιμομικτικοί φόβοι και οιδιπόδειο σύμπλεγμα, άγχος αποχωρισμού κ.τ.λ.

Η παρούσα εργασία αναφέρεται στην Expansion Method, και την παρουσιάζουμε συνοπτικά. Αναφερόμαστε στις θεωρίες της Ψυχολογίας για την Προσωπικότητα, και ακόμη, στο πως εφαρμόζουμε στοιχεία αυτών στην Expansion Method.

Η πιο γνωστή ίσως εκδοχή του μύθου του Νάρκισσου είναι η ιστορία όπου θνητές κόρες και Νύμφες αλλά και νέοι ερωτεύθηκαν τον πανέμορφο Νάρκισσο, όμως εκείνος απείχε από κάθε ερωτική σχέση. Η απελπισία της Νύμφης Ηχούς την έκανε να αποτραβηχτεί από τη ζωή και να εγκαταλείψει τον εαυτό της· αδυνάτισε τόσο που έμεινε μόνο η φωνή της, γοερή εξαιτίας του αναπόδοτου και ματαιωμένου έρωτα.

Σας έχει τύχει να νιώσετε πως βιώνετε την ίδια κατάσταση ξανά; Δεν πηγαίνει τίποτα στραβά, πιθανότατα να είναι απλά ένα déjà vu. Το Déjà vu πρόκειται για μια ιδιαίτερη αίσθηση ότι κάτι που κάνουμε έχει συμβεί στο παρελθόν, ενώ γνωρίζουμε ότι στην πραγματικότητα δεν έχει.

Η Ανάσταση του Ιησού γιορτάζεται κάθε χρόνο συγκεκριμένη μέρα και ώρα. Η επιστροφή από τον θάνατο, παρόλο που όλοι ξέρουμε την πορεία της βραδιάς της Ανάστασης, φένρει ακόμα και σε μας τους ίδιους την ανάγκη να υποσχεθούμε στον εαυτό μας ψυχική ανάκαμψη,να ευχηθούμε στον διπλανό μας καλή φώτιση,να πάρουμε αποφάσεις για τη ζωή μας που μέχρι τώρα δεν τολμήσαμε, ακόμα και σε μας που δεν έχουμε το ίδιο βίωμα με τον Ιησού, ή μήπως, σε ένα συμβολικό επίπεδο, έχουμε;

Ορισμένες ανάγκες έχουν ζωτική σημασία στη σχέση με τον εαυτό μας για να δημιουργηθεί μια γέφυρα ανάμεσα στον ενήλικο και το εσωτερικό μας παιδί.

*Ο Έριχ Φρομ όταν μιλά εδώ για μητρική και για πατρική αγάπη, αναφέρεται στους «ιδεατούς τύπους» με την έννοια του Μαξ Βέμπερ ή σε αρχέτυπα με την έννοια του Γιουνγκ. Δεν συνεπάγεται δηλαδή ότι κάθε μητέρα και κάθε πατέρας αγαπούν τα παιδιά τους με αυτόν τον τρόπο.

Τι επίδραση έχει στον αποδέκτη μια σειρά από βαθιές ενσυναισθητικές αντιδράσεις; "Οι αποδείξεις εδώ, είναι αρκετά αποκαλυπτικές", γράφει ο Carl Rogers στο βιβλίο του "ένας τρόπος να υπάρχουμε".

Πόσο ασκούμε έλεγχο πάνω στη ζωή μαςκαι πόσα οφείλονται σε ότι αποκαλούμε τύχη ή μοίρα; Στην καθημερινότητα, οι άνθρωποι δίνουν μεγάλη έμφαση στο συνειδητό κομμάτι του μυαλού, θεωρώντας ότι επιλέγουμε και αποφασίζουμε κυρίως με αυτό. Ότι η συμπεριφορά μας εξαρτάται από τα γεγονότα, και όχι από τον εαυτό μας. 

Στην αρχαία ελληνική μυθολογία, η πορεία του ανθρώπου καθοριζόταν από τις Μοίρες. Αυτές ήταν τρεις, η Άτροπος, η Λάχεσις και η Κλωθώ και απεικονίζονταν ως νεαρές και σοβαρές παρθένες αδερφές. Στα χέρια τους κρατούσαν μια λεπτή κλωστή, η οποία συμβόλιζε την ανθρώπινη ζωή, το πόσο εύθραυστη και αδύναμη αυτή είναι.

Ο εσωτερικός κόσμος ενός παιδιού σε μεγάλο βαθμό δεν διαφέρει από αυτόν των ενηλίκων. Κατοικείται και αυτός, μεταξύ άλλων και από βίαια συναισθήματα όπως εκδίκηση, φθόνο, ζήλια, χαιρεκακία κ.α.

Η εμπειρία μου με το άγχος ήταν μακρόχρονη και καθοριστική. Ήξερα ότι ήμουν ντροπαλή από νεαρή ηλικία - κρυβόμουν πίσω από τον μπαμπά μου όταν βρισκόμασταν μπροστά σε κόσμο, έκλαιγα στη γωνία στην τάξη του μπαλέτου και δεν μιλούσα σε κανέναν άλλο παρά μόνο στην καλύτερή μου φίλη.

Από την εποχή του Καρτέσιου, ελάχιστα ζητήματα έχουν απασχολήσει τους φιλοσόφους τόσο έντονα όσο ο γρίφος της συνείδησης. Το «σκέφτομαι άρα υπάρχω» που ο Καρτέσιος χρησιμοποίησε ως θεμέλιο της φιλοσοφίας του, αποτελούσε άμεση αναγνώριση του κεντρικού ρόλου της συνείδησης που αφορά τόσο την οντολογία (αυτό που υπάρχει) όσο και την επιστημολογία (τι γνωρίζουμε και πώς το γνωρίζουμε).