Χριστούγεννα, γιορτές, χαμόγελα και καλή διάθεση… ή μήπως όχι; Άραγε είναι το ίδιο για όλους; Σίγουρα όχι… Υπάρχουν άνθρωποι που είναι γεμάτοι χαρά και φαίνεται στα πρόσωπά τους κι άλλοι που βιώνουν τη μελαγχολία των Χριστουγέννων. Ανάμεσα σε αυτές τις δύο καταστάσεις υπάρχουν κι άλλων πολλών ειδών καταστάσεις.

Ο άνθρωπος διακατέχεται  από τα πιστεύω του, τα οποία ορίζουν και την πορεία της ζωής του. Πολλά από αυτά όμως μένουν σταθερά, αλλά δε, αλλάζουν. Tροποποιούνται και προσαρμόζονται μέσα από τις εκάστοτε συνθήκες.

Ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα αναγεννησιακό. Πράγματι, μπορεί να αρπάξει την ανθρώπινη καρδιά και να την ανεβάσει σε ύψη μοναδικά, ανεπανάληπτα και έντονα συγκινησιακά. Ας μελετήσουμε πώς μπορεί το συναίσθημα του έρωτα να βοηθήσει στην ψυχοσυναισθηματική εξέλιξη του ανθρώπου που αφήνεται να το βιώσει.

Η PSP είναι μία προσέγγιση για την ενσώματη αυτοσχεδιαστική αλληλεπίδραση. Ο στόχος της είναι να υποστηρίξει την ανάπτυξη της ικανότητας του ατόμου να αντιλαμβάνεται πολυεπίπεδα αυτό που συμβαίνει στη δική του υποκειμενική φυσική και ψυχολογική πραγματικότητα, καθώς συντίθεται στιγμή-στιγμή η ροή της προσωπικής του εμπειρίας (η ικανότητα αυτή λέγεται “επίγνωση”).

Όλα στη ζωή κινούνται, μεταβάλλονται, αλλάζουν μορφές, μεγαλώνουν, μικραίνουν, παγώνουν, γίνονται ρευστά και κάποιες στιγμές στέκονται, παύουν....

Η ανάγκη για εκπαιδευτική, επαγγελματική, ατομική ή άλλη συμβουλευτική έχει γίνει πλέον συνείδηση στους γονείς, τους παιδαγωγούς, τους εργοδότες και τους κοινωνικούς λειτουργούς.

Η ομοιοπαθητική θεραπεία είναι μια ολιστική ιατρική επιστήμη η οποία στηρίζεται στην Ιπποκράτεια ιατρική και εως σήμερα συνεχίζει να πιστεύει ότι κάθε σωματικό νόσημα έχει την έδρα του στην ψυχή και κάθε νόσημα πρωτίστως δημιουργείται στην ψυχή και έπειτα εκφράζεται στο σώμα.

Και ενώ είναι ζωτικής σημασίας για την ανθρώπινη εμπειρία, παραμένει αόριστη και κρυμμένη – το φάντασμα στη μηχανή (Gilbert Ryle). Ένα επιφαινόμενο της πολυπλοκότητας του φυσικού εγκεφάλου. Η συνείδηση φαίνεται να αναδύεται από τη δραστηριότητα δισεκατομμυρίων νευρώνων, σαν τις φυσαλίδες που ξεσπούν στην κορυφή ενός ποτηριού σαμπάνιας.

Πόσο απλό αλλά και πόσο σύνθετο ταυτόχρονα είναι για κάποιον να είναι ο εαυτός του και να μπορεί να ζεί ανά πάσα στιγμή αυτό που επιθυμεί. Ο Jacques Lacan με το δικό του ανατρεπτικό λόγο μας έχει τονίσει ότι από την αρχή της ζωής μας αναγκαζόμαστε να αλλοτριωθούμε βάσει της επιθυμίας του άλλου.

Κατά πάσα πιθανότητα δεν υπάρχει άνθρωπος στην πλάση, ο οποίος δεν προβληματίστηκε έστω μία φορά στη ζωή του για το γεγονός ότι “μεγαλώνει”. Τα γενέθλια είναι μια μέρα με εξέχουσα συναισθηματική φόρτιση, θετική ή αρνητική, και προκαλεί ποικίλες σκέψεις γύρω από την έννοια του χρόνου.

Πολλοί είναι εκείνοι, οι οποίοι αναφέρονται στην ψυχοθεραπεία ως ελιτίστική πολυτέλεια, ως έναν πλεονασμό που μπορεί κανείς ν’ αφήσει, ιδιαίτερα σε εποχές οικονομικής δυσπραγίας.  «Τι τον χρειάζομαι τον ειδικό; Θα τα λύσω μόνος μου τα προβλήματά μου», λένε οι περισσότεροι και ξεκινάνε την προσπάθεια βυθιζόμενοι ολοένα περισσότερο στην κατάθλιψη.

Όταν κάποιος αποφασίζει να περάσει το κατώφλι ενός ψυχοθεραπευτή συνήθως υποφέρει από ένα σύμπτωμα, αισθάνεται μια υποκειμενική ψυχική δυσφορία, η οποία έχει ξεπεράσει το κατώφλι της αντοχής του. Το σύμπτωμα αυτό -η ψυχική δυσφορία-  μπορεί να προέρχεται από διάφορες καταστάσεις: μπορεί να αποτελεί σύμπτωμα μιας ψυχικής διαταραχής ή μπορεί να είναι αντίδραση σε δυσκολίες ζωής που νιώθει το άτομο ότι τον πιέζουν πολύ.

Οι πολεμικές τέχνες είναι διάφορες μορφές πάλης που αναπτύχθηκαν σε χώρες της Ανατολής, ως ένα μέσο προστασίας των μοναστηριών από τις επιθέσεις των ληστών, αλλά και γιατί οι ιδρυτές τους ήθελαν να εξερευνήσουν το μέγεθος και τις δυνατότητες  του ανθρώπινου κορμιού σε όλο του το μεγαλείο.

Ρουτίνα, πρόγραμμα, φωνές, συνήθεια, ακαταστασία, υποχρεώσεις... Αυτές οι λέξεις ίσως ακούγονται πολύ γνώριμες στους γονείς. Μήπως, όμως, τους κάνουν να χάνουν τις πιο πολύτιμες στιγμές καθώς το βρέφος γίνεται νήπιο, πηγαίνει στο δημοτικό, φτάνει στην εφηβεία και τέλος ενηλικιώνεται; Μεταφερθείτε για λίγα λεπτά στο μέλλον...

Στις αρχές του φθινοπώρου, κάτι έχω να σου πω: Πως το στέμμα ήταν ψέμα, βασιλιάς δεν είμαι εγώ... Μέσα σε μία φράση συνοψίζεται ένα συγκεκριμένο γεγονός: οι εποχές δεν είναι μόνο εποχές, είναι διάθεση, είναι τρόπος ζωής.

Είναι εύκολο να γίνεις γονιός, αλλά είναι δύσκολο να είσαι γονιός. Σ’ αυτή τη φράση ο Βίλχελμ Μπους εσωκλείει σύντομα και περιεκτικά τη δυσκολία – κι ο,τι αυτή προϋποθέτει ή συνεπάγεται- του να είναι κανείς όχι τέλειος, αλλά ένας αρκούντως καλός γονιός. Εξάλλου τέλειοι γονείς δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και τέλεια παιδιά, κι αυτό είναι κάτι, που χρειάζεται να κρατάμε καλά στο νου μας.

Λόγω του καιρού, των Πανελληνίων, των εξετάσεων για την προβίβαση στην επόμενη τάξη κτλ, πολλοί γονείς αλλά και έφηβοι φτάνουν στα γραφεία των ειδικών ώστε να πάρουν συμβουλές για το πώς να φερθούν στα παιδιά τους τον καιρό των εξετάσεων, για το πώς να τα παροτρύνουν για υψηλούς στόχους, για το πώς να τα «πείσουν» για τις σχολές της αρεσκείας τους (ποιών των γονέων ή των παιδιών;). Οι ειδικοί μπαίνουμε στο χορό του στρες των εξετάσεων και δίνουμε συμβουλές.

Δεν θα καταλάβουν όλοι τη διαδρομή σου. Δεν πειράζει, όμως, γιατί δεν είναι δική τους αυτή η διαδρομή, αλλά δική σου. Αγάπησε την ελευθερία σου. Ο αληθινός σου σκοπός δεν είναι να ευχαριστείς απόλυτα τους άλλους. Η πραγματική ζωή είναι εκεί όπου εσύ αγαπάς τον πραγματικό εαυτό σου και αφήνεις τα πάθη και τις επιθυμίες σου να σε οδηγήσουν.

Η ταυτότητά μας δομείται συμφώνα με την ψυχαναλυτική προσέγγιση από τα πρώτα έτη της ζωής μας. Εν μέρει, είσαι αυτό που πίστεψαν οι σημαντικοί σου άλλοι ότι μπορούσε ή έπρεπε να είσαι.

Καθε μέρα ερχόμαστε αντιμέτωποι με διάφορες καταστάσεις. Πιθανό, κάποια στιγμή να πάρουμε μια απόφαση, η οποία, εν συνεχεία, να αποδειχθεί λάθος. Το θετικό από την αναγνώριση του λάθους μας είναι να συνειδητοποιήσουμε που κάναμε λανθασμένη εκτίμηση.