Στην ψυχολογία, η έννοια των ορίων αφορά συμβολικά «δυναμικά πεδία» τα οποία εμπεριέχουν κανόνες, αξίες, πλευρές της προσωπικότητας, μοτίβα συμπεριφοράς, κλπ τα οποία έχουν ως στόχο: να αποτρέψουν τους άλλους από το να εισβάλλουν στο χώρο μας (υλικό, σωματικό και ψυχικό), να αποτρέψουν εμάς από το να εισβάλλουμε αντίστοιχα στο χώρο των άλλων και μας βοηθούν να διαμορφώσουμε την αίσθηση του «ποιοι είμαστε» και ποια είναι η ταυτότητά μας μέσα στον κόσμο.

Πολλές φορές στη ζωή μας έχουμε αναρωτηθεί αν μας αξίζει η αγάπη που παίρνουμε από τους ανθρώπους μας. Αν δηλαδή δικαιούμαστε αληθινά να βρούμε την «πραγματική» αγάπη, όπως αυτή ορίζεται για τον καθένα μας, και τι σημαίνει για εμάς. 

Πολλές φορές στην καθημερινότητα αλλά και στην ψυχοθεραπευτική πράξη αναρωτήθηκα αν είναι άραγε εφικτή και ρεαλιστική η συνύπαρξη δύο ανθρώπων στα πλαίσια μίας σχέσης χωρίς να οδηγούνται περιοδικά σε καβγάδες.

Παράδειγμα:

Ο Γιάννης, ενώ έχει αρκετές υποχρεώσεις και κούραση μέσα στην καθημερινότητα, ένας φίλος του ο Δημήτρης, του ζητά μια χάρη: να τον πετάξει με το αμάξι του σε μια δική του δουλειά. Ενώ ο Γιάννης πηγαίνει στην ώρα του να πάρει τον Δημήτρη από το σπίτι του, εκείνος καθυστερεί περίπου 30 λεπτά για να κατέβει.

Εργασιακή ικανοποίηση είναι τα θετικά συναισθήματα που βιώνουν οι εργαζόμενοι για την εργασία τους και η οποία αποτελεί απόρροια μιας θετικής αξιολόγησης των συστατικών της.  Με πιο απλά λόγια, αναφέρεται στο κατά πόσο αρέσει στο άτομο η δουλειά του καθώς και οι διαφορετικές πτυχές της. 

Πολλοί άνθρωποι ισχυρίζονται ότι η θετική στάση συνεπάγεται ισορροπία στην καθημερινότητα τους. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι η θετικότητα είναι ο οδηγός για μια θετική ζωή, με βάση τον οποίο δίνεται η δυνατότητα να αντιμετωπιστεί πιο εύκολα το καθημερινό άγχος.

Επιχειρώντας να κατανοήσει τις ρίζες των διακρίσεων και του εθνοκεντρισμού, ο Henri Tajfel θεώρησε ότι η ένταξη σε μια κοινωνική ομάδα και η αντίληψη του εαυτού ως μέλους της ομάδας είναι τα ελάχιστα στοιχεία που απαιτούνται προκειμένου να λάβουν χώρα τέτοιου είδους συμπεριφορές.

Το παιδί αποκτά σιγά σιγά αυτοπεποίθηση χάρη στις σχέσεις που δημιουργεί με τους άλλους, χάρη στη φροντίδα, την προσοχή, την άνευ όρων αγάπη που παίρνει. Το μικρό παιδί αισθάνεται ότι αυτή η αγάπη δεν εξαρτάται απ' ό,τι αναλαμβάνει ή ό,τι καταφέρνει να κάνει: το αγαπούν γι' αυτό που είναι, όχι γι' αυτό που κάνει.

Έχει παρατηρηθεί ότι οι υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης (π.χ. Facebook, Twitter, Instagram κ.α.) έχουν μετατρέψει μια ολόκληρη γενιά χρηστών σε ανθρώπους που έχουν εμμονή με τον εαυτό τους, εγωκεντρισμό, εμφανίζοντας τη βούληση να αναζητούν κάποιου είδους επιβράβευσης σε ότι και να κάνουν.

Οι συντροφικές σχέσεις στη ζωή μας έχουν πολύ έντονη δυναμική και μπορούν να μας πυροδοτήσουν έντονα συναισθήματα και συμπεριφορές, τόσο θετικά όσο και αρνητικά. Γι’ αυτό είναι ένα θέμα που μας απασχολεί πολλές φορές σε όποια ηλικία ή φάση της ζωής μας και αν βρισκόμαστε.

Σε αυτό το άρθρο παρουσιάζεται η άποψη μιας θεραπεύτριας, η οποία χρησιμοποίησε μια προσέγγιση «μη θεραπείας» σε ένα άτομο που είχε διαγνωσθεί με οριακή διαταραχή προσωπικότητας.

Όρια, είναι τα διαχωριστικά σημεία, στα οποία σταματάμε η συνεχίζουμε να ανεχόμαστε μια συμπεριφορά. Η οριοθέτηση, είναι η διαδικασία που θα σας απελευθερώσει και θα σας απενοχοποιήσει. Τα όρια που θέτει κάθε άνθρωπος στις σχέσεις που συνάπτει είναι πολύ σημαντικά.

Ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα αναγεννησιακό. Πράγματι, μπορεί να αρπάξει την ανθρώπινη καρδιά και να την ανεβάσει σε ύψη μοναδικά, ανεπανάληπτα και έντονα συγκινησιακά. Ας μελετήσουμε πώς μπορεί το συναίσθημα του έρωτα να βοηθήσει στην ψυχοσυναισθηματική εξέλιξη του ανθρώπου που αφήνεται να το βιώσει.

Γιατί απογοητευόμαστε; Η πηγή κάθε απογοήτευσης είναι οι προσδοκίες από τους άλλους ανθρώπους. Προσδοκούμε την αναγνώριση ενός καλού που κάναμε, μίας προσφοράς, προσδοκούμε την αγάπη, την προσοχή. Για αυτό απογοητευόμαστε. Ένας άνθρωπος  που δεν προσδοκά τίποτα δεν απογοητεύεται ποτέ.

Από την αρχή της ανθρωπότητας η επιθυμία να ευχαριστούμε τους άλλους θεωρείται γυναικείο χαρακτηριστικό και υπάρχει το πολιτισμικό στερεότυπο ότι τα κορίτσια μεγαλώνουν μαθαίνοντας να μη μιλάνε και να βάζουν σε προτεραιότητα τους άλλους.

Το παιχνίδι αποτελεί αναμφισβήτητα θεμελιώδη παράγοντα για την ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών, καθώς μέσω αυτού αποκτούν σημαντικά οφέλη που σχετίζονται με την κοινωνική, σωματική, πνευματική και γνωστική τους ευημερία.

H κάθαρση και η καθολικότητα, για παράδειγμα, δεν είναι ολοκληρωμένες διαδικασίες. Το σημαντικό δεν είναι μόνο η διαδικασία της εκτόνωσης (ventilation). Ούτε μόνο η ανακάλυψη ότι oι άλλοι έχουν προβλήματα παρόμοια με τα δικά μας, και η συνακόλουθη διάψευση της θλιβερής μοναδικότητάς μας. Αυτά που φαίνεται να έχουν τη μεγαλύτερη σημασία είναι το συναισθηματικό άνοιγμα του ψυχικού μας κόσμου και στη συνέχεια η αποδοχή μας από τους άλλους.

Κανένα ίσως χαρακτηριστικό προσωπικότητας με αρνητική βάση δεν έχει αγαπηθεί και προβληθεί θετικά όσο η τελειοθηρία ή αλλιώς τελειομανία. Ως τελειομανία χαρακτηρίζεται η ακατανίκητη επιθυμία του ατόμου να θέτει υψηλούς και συχνά μη ρεαλιστικούς στόχους και να αποτιμά την προσωπική του αξία με βάση την επίτευξη τους.

Αντίθετα από το να κρίνουμε τον εαυτό μας όταν τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά, αυτοσυμπόνια σημαίνει να δείχνουμε κατανόηση στον εαυτό μας και να του φερόμαστε με τρυφερότητα.

Όταν έχουμε αποτύχει, όταν πονάμε, όταν αισθανόμαστε ανεπαρκείς ή σε οποιαδήποτε άλλη δυσκολία μας, μπορούμε να δείξουμε συμπόνια στον εαυτό μας, όπως κάνουμε με τους γύρω μας όταν τους βλέπουμε να υποφέρουν.

Ιστορικά η συγχώρεση έχει παραμεληθεί για πολλά χρόνια καθώς είχε συνδεθεί με την χριστιανική θρησκεία. Ωστόσο η ανάπτυξη της ψυχοθεραπείας της συγχώρεσης έστρεψε το ερευνητικό ενδιαφέρον στην έννοια της, η οποία πλέον θεωρείται ότι σχετίζεται με την ενσυναίσθηση και τον αλτρουισμό.