Ο ψυχολογικός πόνος τελειώνει μόνο με την αποδοχή του πόνου στην ολότητά του

Ακρόαση άρθρου......

Ένα θεμελιώδες πράγμα που πρέπει να θυμάται κάποιος είναι ότι μόνο μέσω της επαφής με τον ψυχολογικό πόνο ανοίγει η πόρτα προς την απελευθέρωση από αυτόν, προς την υπέρβασή του: μόνο μέσω της επαφής με τον ψυχολογικό πόνο.

Όλα όσα προξενούν πόνο πρέπει να γίνουν αποδεκτά. Πρέπει να δημιουργηθεί μαζί τους ένας διάλογος. Όλα είστε εσείς. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να προχωρήσετε πέρα από αυτά. Ο μόνος τρόπος είναι να τα απορροφήσετε.

Ψυχολογικός πόνος

Και αυτό έχει τρομερές δυνατότητες. Ο θυμός είναι ενέργεια, ο φόβος είναι ενέργεια, το ίδιο και η δειλία. Όλα όσα σας συμβαίνουν έχουν τεράστια ορμή, μια τεράστια ποσότητα ενέργειας κρυμμένη μέσα τους. Μόλις τα αποδεχτείτε, η ενέργεια αυτή γίνεται δική σας. Δυναμώνετε, διευρύνεστε, αρχίζετε να έχετε περισσότερο χώρο. Έχετε πια έναν μεγαλύτερο εσωτερικό κόσμο.

Ο ψυχολογικός πόνος τελειώνει μόνο με την αποδοχή του πόνου στην ολότητά του. Ο ψυχολογικός πόνος δεν υπάρχει απλώς και μόνο εξαιτίας της παρουσίας ενός πράγματος το οποίο αποκαλείτε «επώδυνο». Ο πόνος παράγεται από τον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύετε την πραγματικότητα.

Προσπαθήστε να το καταλάβετε: ο ψυχολογικός πόνος είναι δικό σας δημιούργημα.

Η δειλία δεν είναι επώδυνη, επώδυνη είναι μόνο η ιδέα σας ότι η δειλία είναι κακή, η ερμηνεία σας ότι η δειλία θα έπρεπε να λείπει.

Έχετε ένα συγκεκριμένο εγώ, και το εγώ σας εξακολουθεί να καταδικάζει τη δειλία.

Ο πόνος δημιουργείται από την καταδίκη και την ερμηνεία σας. Η δειλία είναι παρούσα, κι έτσι γίνεται πληγή. Δεν μπορείτε να την αποδεχτείτε και δεν μπορείτε να την αφανίσετε απορρίπτοντάς την. Τίποτα δεν αφανίζεται μέσω της απόρριψης. Αργά ή γρήγορα θα αναγκαστείτε να την αντιμετωπίσετε.

Ξανά και ξανά θα ξεχειλίζει, τη μια φορά μετά την άλλη θα διαταράσσει τη γαλήνη σας.

Αποτραβιέστε με απέχθεια από το γεγονός της δειλίας, του φόβου, του θυμού και της θλίψης. Μην το κάνετε. Όταν ζαρώνετε μπροστά σε ένα γεγονός, προκαλείται πόνος. Παρατηρήστε το εντός σας, γίνετε ένα εργαστήριο σπουδαίων πειραματισμών. Απλώς δείτε: Αισθάνεστε φόβο, είναι σκοτάδι και είστε μόνοι, και δεν υπάρχει ψυχή για χιλιόμετρα. Είστε χαμένοι σε μια ζούγκλα, κάθεστε κάτω από ένα δέντρο μια σκοτεινή νύχτα και τα λιοντάρια βρυχώνται - ο φόβος είναι εδώ.

Τώρα, υπάρχουν δύο δυνατότητες. Η μία είναι να τον απορρίψετε, να αγκαλιάσετε τον εαυτό σας τόσο σφιχτά ώστε ο φόβος να μη σας κάνει να τρέμετε. Τότε ο φόβος γίνεται επώδυνος - είναι εκεί και πονάει! Ακόμα κι όταν αγκαλιάζετε τον εαυτό σας πολύ σφιχτά, ο φόβος είναι εκεί και πονάει.

Η δεύτερη δυνατότητα είναι να τον απολαύσετε. Αφεθείτε να τρέμετε, αφήστε τον φόβο να γίνει διαλογισμός. Είναι φυσικός. Λιοντάρια βρυχώνται, η νύχτα είναι σκοτεινή, ο κίνδυνος είναι πολύ κοντά και ο θάνατος μπορεί να έρθει ανά πάσα στιγμή. Απολαύστε το, τότε το τρέμουλο είναι χορός. Συνεργαστείτε μαζί του και θα εκπλαγείτε: αν συνεργαστείτε με το τρέμουλο, αν γίνετε το τρέμουλο, όλος ο πόνος θα εξαφανιστεί.

Στην πραγματικότητα, αν επιτρέψετε στον εαυτό σας να τρέμει, αντί για πόνο, θα διαπιστώσετε ότι μέσα σας φουσκώνει ένα τεράστιο κύμα ενέργειας. Αυτό ακριβώς ήθελε να κάνει το σώμα.

Γιατί αρχίζουμε να τρέμουμε όταν φοβόμαστε;

Το τρέμουλο πυροδοτεί μια χημική διαδικασία, απελευθερώνει ενέργεια, σε προετοιμάζει για διαφυγή ή για μάχη. Σου προσφέρει ένα τεράστιο κύμα ενέργειας -είναι ένα μέτρο έκτακτης ανάγκης. Όταν αρχίζεις να τρέμεις, αρχίζεις να ζεσταίνεσαι.

Αυτός είναι ο λόγος που τρέμετε στο κρύο. Το σώμα τρέμει αυτόματα έτσι ώστε να ζεσταθεί. Πρόκειται για ένα είδος φυσικής άσκησης τού σώματος. Οι εσωτερικοί ιστοί αρχίζουν να τρέμουν για να ζεσταθούν και άρα να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το κρύο. Και αν καταπνίξετε το τρέμουλό σας όταν κρυώνετε, θα γίνει επώδυνο.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει όταν φοβάστε. Το σώμα προσπαθεί να προετοιμαστεί. Απελευθερώνει χημικές ουσίες στο αίμα, σας προετοιμάζει για να αντιμετωπίσετε κάποιον κίνδυνο. Ίσως χρειαστεί να δώσετε μάχη, ίσως χρειαστεί να τρέξετε για να διαφύγετε. Όποια κι αν είναι η αντίδραση, θα απαιτήσει ενέργεια.

Δείτε την ομορφιά του φόβου, δείτε το αλχημικό έργο του φόβου. Απλώς προσπαθεί να σας προετοιμάσει για την κατάσταση έτσι ώστε να αποδεχτείτε την πρόκληση. Όμως, αντί να αποδεχτείτε την πρόκληση, αντί να καταλάβετε τον φόβο, αρχίζετε να τον απορρίπτετε. Λέτε: «Είσαι τόσο σπουδαίος και τρέμεις; Θυμήσου ότι δεν υπάρχει θάνατος, ότι η ψυχή είναι αθάνατη. Έχεις αθάνατη ψυχή και τρέμεις; Θυμήσου ότι δεν μπορεί να σε καταστρέψει, η φωτιά δεν μπορεί να σε κάψει, τα ξίφη δεν μπορούν να σε διαπεράσουν. Θυμήσου το, μην τρέμεις, διατηρήσετε τον αυτοέλεγχό σου».

Δημιουργείτε μια αντίφαση. Η φυσική διαδικασία είναι το αίσθημα του φόβου, και εσείς προβάλλετε αφύσικες ιδέες για να τον αντικρούσετε τον φόβο. Προβάλλετε ιδέες που θα διαταράξουν τη φυσική διαδικασία. Θα υπάρξει πόνος διότι θα υπάρξει σύγκρουση.

Μην ασχολείστε με τον αν η ψυχή είναι αθάνατη ή όχι.

Αυτή τη στιγμή, η αλήθεια είναι ότι ο φόβος βρίσκεται εδώ. Αφουγκραστείτε τη στιγμή αυτή και αφήστε τη να σας κυριέσει οροκληρωτικά. Επιτεψτε στη στιγμή να σας κατέχει και τότε δεν υπάρχει πόνος. Τότε, ο πόνος είναι ένας ήπιος χορός των ενεργειών μέσα σας. Σας προετοιμάζει. Είναι φίλος, όχι εχθρός σας.

Ωστόσο, οι ερμηνείες σας εξακολουθούν να σας βλάπτουν κατά κάποιο τρόπο. Το ρήγμα που δημιουργείτε ανάμεσα στο συναίσθημα και στον εαυτό σας - ανάμεσα στον φόβο, τον θυμό και τον εαυτό σας- σας κάνει να χωρίζετε στα δυο.

Το παρόν άρθρο αποτελεί αδειοδοτημένο απόσπασμα από το βιβλίο Συναισθηματική Ευδαιμονία που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.