Η ψυχοθεραπευτική σχέση: μια μοιραία συνάντηση

Ακρόαση άρθρου......

Η απαρχή κάθε σχέσης, προϋποθέτει και από τα δύο μέρη την σφοδρή επιθυμία της αντάμωσης, της συνάντησης, με τον σημαντικό Άλλο, σε έναν τόπο προσβάσιμο που να προσδιορίζει το “εδώ”, και σε ένα χρόνο που να επιτάσσει το “τώρα”.

Στην αναλυτική σχέση, αυτή η αναγκαία προϋπόθεση του χωροχρονικού προσδιορισμού, τοποθετείται-τις περισσότερες φορές- σε ένα απλό δωμάτιο, σε μια σύγχρονη “μήτρα” δεκτική και ατάραχη, έτοιμη να φιλοξενήσει την σφοδρότητα της επανάληψης τόσο για τον αναλυόμενο, όσο και για τον αναλυτή.

Οι δυό τους , θα συνδεθούν σε μια σκηνή δραματοποίησης όπου ο αναλυτής προσφέρει τον εαϋτό του-εκπαίδευση, κατάρτιση, εμπειρία- ως μέσο ανάλυσης, και ο αναλυόμενος προσφέρει την οδύνη του, μια οδύνη που αν τώρα τολμά να επικαιροποιηθεί και να διατυπωθεί, ειναι γιατί έχουν προηγηθεί άλλες πολύ σημαντικές σχέσεις στην ζωή του.

Υποφέρει και επιζητά να εμπιστευτεί στον αναλυτή το πολύτιμο τραύμα του, τόσο πολύτιμο που το έχει απωθήσει στο πιο σκοτεινό σημείο του ασυνειδήτου για να το προστατεύσει, κι ακόμα πιο περίτεχνα να προστατεύσει τους ηθικούς αυτουργούς.

Το Εγώ, εχει επιλέξει την λήθη ως την καλύτερη δυνατή λύση.

Ποιο το όφελος της άγνοιας του και ποια η απειλή της αναδυόμενης αλήθειας;

Η απάντηση, φαίνεται να βρίσκεται στην παλαιότητα του τραύματος.Είναι τόσο παλιό και αρχέγονο, όσο και η τραγωδία του Οιδίποδα.

Εν τέλει, το παράφορο αίτημα που καταθέτει σε κλειστό φάκελο ο αναλυόμενος στον αναλυτή, ειναι ο δεύτερος ως άλλος Σοφοκλής, να τον οδηγήσει απο την κορύφωση του δράματος στην λύση και κατά συνέπεια στην λύτρωση του, εγκαταλείποντας την άνεση της απώθησης, αναβιώνοντας το τραύμα, δίχως πλέον αυτό να ισούται με ψυχική κατάρρευση του Εαυτού και φαντασιωσική καταστροφή των γονεικών προτύπων.

Και εδώ ακριβώς έγκειται το μοιραίο της συνάντησης τους εφόσον και οι δύο, έχουν ενα σαφές αίτημα: την αχόρταγη ανάγκη να ξανανιώσουν εκείνη την ματαιωτική εμπειρία και την ανάγκη να την ξαναβιώσουν διαφορετικά απο εκέινη την πρώτη εκδοχή, σε θέση αναμφισβήτητης ισχύος και εξουσίας.

Αναπόφευκτα, θα “εγγραφούν” σε μια εμπειρία μεταβίβασης προσώπων και συναισθημάτων.

Η ανάδυση του ασυνειδήτου, ο ερμηνευτικός λόγος, η σιωπή, η διακριτική παρουσία του αναλυτή αλλά κυρίως η ιδιότητα του, ειναι συνθήκες ικανές να πυροδοτήσουν στον αναλυόμενο όχι απλά ένα συναίσθημα αλλά μια έξαρση αγάπης με όλα τα στοιχεία καθήλωσης που αυτή φέρει.

Αυτή η αγάπη αρκεί από μόνη της για να δώσει ένα τεράστιο βάρος για μια παρουσία δίχως προηγούμενο στην ζωή του αναλυόμενου.

Ο αναλυόμενος θα αγαπήσει, και θα αγαπήσει με τον τρόπο που αγάπησε στο βαθύ παρελθόν του. Θα αγαπήσει στοματικά, θα αγαπήσει κανιβαλλιστικά, πρωκτικά, φαλλικά, αλλα το κρεσέντο της Άγαπης του, και η μεγαλύτερη πρόκληση πρός τον αναλυτή, είναι η αιμομικτική οιδιπόδεια Επιθυμία του, η σαγήνη της οποίας συνδέει το φαντασιωσικό ερωτικό Αντικέιμενο του “τότε” με το “τώρα”.

Είναι η στιγμή που ο αναλυτής μέσα από το χρίσμα του καλείται να απαντήσει στο δέλεαρ της σαγήνης αυτής, προ-οιδιποδειακής και οιδιποδειακής, με όρους γνώσης και παρείσφρησης και όχι αποπλάνησης πραγματώνοντας το φαντασιωσικό.

Καλείται να ενσταλλάξει το καλό “στήθος” στην συμβιωτική σχέση, να οδηγήσει στην διαίρεση και την ετερότητα, να επιτρέψει την διαχείρηση των πρωκτικών συναλλαγών, των φαντασιώσεων απολαύσης και ηδονής και τέλος, μεταβιβάζοντας το υποσυνείδητο μήνυμα “ είναι ωραίο να είσαι αυτό που είσαι” , να εισάγει τον αναλυόμενο στον γενετήσιο κόσμο της ικανοποίησης, αυτοεκτίμησης, έκφρασης της προσωπικής και σεξουαλικής ταυτότητας, θέση όπου η αγάπη για τον θεραπευτή δεν αποτελεί παρά το χειρουργικό κατάλοιπο μιας “ανοιχτής επέμβασης”.

Το αναγκαίο γίνεται ικανό!