Γίνεται να είσαι ερωτευμένος και ταυτόχρονα επικεντρωμένος στον εαυτό σου; Απαντά ο Osho

Ακρόαση άρθρου......

Η ερώτηση αυτή έχει πολλές επιπτώσεις. Πρώτον, αυτός που ρωτάει δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει να βρίσκεται κάποιος εστιασμένος στο κέντρο. Δεύτερον, επίσης δεν έχει εμπειρία από το φαινόμενο της αγάπης.

Μπορώ να το πω αυτό με απόλυτη βεβαιότητα, επειδή η ερώτηση παρέχει όλες τις αποδείξεις γι' αυτό που λέω.

Η αγάπη κι η επικέντρωση είναι ένα φαινόμενο

Η αγάπη κι η επικέντρωση είναι ένα φαινόμενο, δεν είναι δύο. Αν γνωρίζετε την αγάπη, θα έπρεπε να γνωρίζετε ότι σε αυτή δεν μπορείς να είσαι τίποτε άλλο παρά επικεντρωμένος.

Αγάπη σημαίνει να νιώθεις άνετα με την ύπαρξή σου.

Μπορεί να είναι μέσω ενός εραστή, μπορεί να είναι μέσω ενός φίλου ή μπορεί να είναι απλώς άμεση και απλή - μέσα από την ανατολή, το ηλιοβασίλεμα. Η ίδια η εμπειρία της αγάπης είναι αυτή που θα σας κάνει επικεντρωμένους. Αυτή ήταν η φιλοσοφία των πιστών ανά τους αιώνες. Η αγάπη είναι η πίστη τους και η επικέντρωση στο αποτέλεσμα.

Αλλά υπάρχουν άνθρωποι -και υπάρχουν μόνο δύο είδη ανθρώπων- που έχουν κυρίαρχη συλλογιστική, λογική. Η καρδιά τους είναι υπανάπτυκτη. Και υπάρχουν άνθρωποι των οποίων η καρδιά ανθίζει και τώρα η λογική και ο ορθολογισμός λειτουργούν μόνο ως υπηρέτες της καρδιάς. Η δυστυχία του ανθρώπου είναι ότι προσπαθεί να κάνει το αδύνατο: προσπαθεί να αναγκάσει την καρδιά να υπηρετήσει το μυαλό, κάτι που είναι αδύνατον. Αυτό είναι το χάος μας, είναι το μπέρδεμά μας.

Πότε η αγάπη είναι μια παθολογική κατάσταση;

Η ερώτηση προέκυψε από τη συνηθισμένη εμπειρία που ονομάζεται αγάπη. Δεν είναι αγάπη όμως, απλώς ονομάζεται αγάπη - είναι μόνο μια σύντομη ματιά, μια μικρή γεύση, η οποία δεν πρόκειται να γίνει πραγματική τροφή.

Αντίθετα, πρόκειται να γίνει παθολογική κατάσταση, επειδή τη μία στιγμή βρισκόμαστε στα ουράνια και όλα είναι τέλεια και την επόμενη στιγμή όλα είναι σκοτεινά, δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι υπήρξε κάτι σημαντικό στη ζωή μας.

Όλες αυτές οι στιγμές αγάπης φαίνεται να έχουν συμβεί στα όνειρα ή ίσως τις έχετε φανταστεί. Και αυτές οι σκοτεινές στιγμές ενώνονται απόλυτα με τις όμορφες στιγμές.

Αυτή είναι η διαλεκτική του ανθρώπινου μυαλού. Λειτουργεί μέσω αντιθέτων. Θα αγαπήσετε τον άντρα ή τη γυναίκα γιατί κουβαλάτε μέσα σας μια εικόνα του άλλου. Το αγόρι την πήρε από τη μητέρα και το κορίτσι από τον πατέρα του.

Όλοι οι εραστές αναζητούν τις μητέρες τους, τους πατέρες τους -σε τελική ανάλυση όλοι ψάχνουν για τη μήτρα και την όμορφη, χαλαρή κατάστασή της.

Η απόλυτη απελεύθερωση

Ψυχολογικά, η αιώνια αναζήτηση της moksba, της απόλυτης απελευθέρωσης, της φώτισης, μπορεί να περιοριστεί στο βασικό ψυχολογικό γεγονός ότι ο άνθρωπος έχει ήδη γνωρίσει την πιο όμορφη, την πιο ειρηνική κατάσταση προτού καν γεννηθεί.

Τώρα, εάν δεν συμβεί κάτι μεγαλύτερο στη ζωή του, κάποια έκθεση στο θείο στοιχείο, στο σύμπαν, θα παραμείνει δυστυχισμένος επειδή -ασυνείδητα- κάθε στιγμή περιλαμβάνει μια κρίση.

Ο άνθρωπος γνωρίζει ό,τι έζησε για εννιά μήνες και, θυμηθείτε, για ένα παιδί στη μήτρα της μητέρας είναι σχεδόν αιωνιότητα, επειδή δε ξέρει να μετράει, δεν έχει ρολόι. Κάθε στιγμή είναι αρκετή. Δεν ξέρει ότι θα υπάρξει άλλη στιγμή μετά, οπότε κάθε στιγμή είναι έκπληξη. Και χωρίς καμία ανησυχία, χωρίς αγωνία για το φαγητό, για τα ρούχα, για τη στέγη του, ο άνθρωπος είναι απόλυτα άνετος, χαλαρός, επικεντρωμένος. Δεν υπάρχει τίποτα που θα τον αποσπάσει από το κέντρο.

Ο εσωτερικός ανταγωνισμός

Αυτή η εμπειρία των εννέα μηνών στο επίκεντρο, της τεράστιας χαράς, της ειρήνης, της μοναχικότητας... ο άλλος δεν υπάρχει πια. Είστε ο κόσμος, το όλον. Τίποτα δεν λείπει, τα πάντα παρέρχονται από τη φύση χωρίς καμία προσπάθεια από την πλευρά σας. Αλλά η ζωή σάς αντιμετωπίζει με εντελώς διαφορετικό τρόπο - ανταγωνιστικά.

Όλοι είναι εχθροί σας, επειδή όλοι έχουν τις ίδιες επιθυμίες, την ίδια φιλοδοξία. Στο μέλλον θα έρθετε σε σύγκρουση με εκατομμύρια ανθρώπους.

Εξαιτίας αυτού του εσωτερικού ανταγωνισμού, όλοι οι πολιτισμοί του κόσμου δημιούργησαν ένα συγκεκριμένο σύστημα εθιμοτυπίας, εξοικείωσης, τυπικότητας, και το τονίζουν συνεχώς και με ιδιαίτερη έμφαση στο παιδί: «Πρέπει να σέβεσαι τον πατέρα σου».

Γιατί όλοι οι πολιτισμοί του κόσμου, καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας, επιμένουν να λένε στο παιδί «Πρέπει να σέβεσαι τον πατέρα σου»;

Υπάρχει κάποια υποψία ότι αν μείνει άνευ αυτής της καθοδήγησης δεν πρόκειται να σεβαστεί τον πατέρα. Αυτό είναι βέβαιο, απλή λογική. Στην πραγματικότητα το παιδί θα μισήσει. Κάθε κορίτσι υποσυνείδητα μισεί τη μητέρα της.

Για να το κρύψετε -γιατί θα είναι δύσκολο να ζήσετε σε μια κοινωνία όπου όλες οι πληγές σας αποκαλύπτονται και όλοι περπατούν γύρω με ακάλυπτες πληγές- ένα ορισμένο ήθος, μια ηθική, ένας ορισμένος τρόπος ζωής πρέπει να το καλύψει και να δείξει ακριβώς το αντίθετο, ότι αγαπάτε τη μητέρα σας, ότι αγαπάτε και σέβεστε τον πατέρα σας. Κατά βάθος ισχύει ακριβώς το αντίθετο.

Η αγάπη δεν είναι καθήκον

Η κοινωνία σάς έχει χωρίσει σε δύο μέρη. Το ψευδές μέρος έχει εισπράξει όλο τον σεβασμό, επειδή το ψευδές δημιουργείται από την κοινωνία. Το πραγματικό μέρος στερείται κάθε σεβασμού, επειδή προέρχεται από τη φύση, η οποία είναι πέρα από τον έλεγχο οποιασδήποτε κοινωνίας και κάθε πολιτισμού.

Κάθε παιδί πρέπει να εκπαιδευτεί στα ψέματα, πρέπει να προγραμματιστεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι υποταγμένο στην κοινωνία, ένας υπάκουος σκλάβος.

Όλες οι κοινωνίες σπάνε τη σπονδυλική στήλη κάθε παιδιού, ώστε να γίνει ασπόνδυλο. Δεν μπορεί να υψώσει τη φωνή του, δεν μπορεί να αμφισβητήσει τίποτα. Η ζωή του δεν είναι δική του. Αγαπά, αλλά η αγάπη του είναι ψεύτικη. Από την αρχή του είπαν να αγαπά τη μητέρα του «επειδή είναι η μητέρα σου».

Θέλω να τονίσω εδώ ότι η μητέρα πρέπει να αγαπά και κανένα παιδί δεν πρέπει ποτέ να ακούσει ότι πρέπει να αγαπά κάποιον, εκτός κι αν αυτό συμβεί από μόνο του. Ναι, η μητέρα, ο πατέρας, η οικογένεια μπορεί να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον χωρίς να πουν τίποτα. Ολόκληρη η ενέργεια μπορεί να δημιουργήσει, να πυροδοτήσει τις δικές σας δυνάμεις αγάπης.

Αλλά ποτέ μην πείτε σε κάποιον ότι η αγάπη είναι καθήκον. Δεν είναι! Το καθήκον είναι πλαστό υποκατάστατο της αγάπης.

Η αγάπη ως κοινωνική διατύπωση

Όταν δεν μπορεί κάποιος να αγαπήσει, η κοινωνία συνεχίζει να τον προμηθεύει με καθήκοντα. Μπορεί να μοιάζουν με την αγάπη αλλά μέσα τους δεν υπάρχει τίποτα στοργικό. Αντιθέτως αποτελούν μια απλή κοινωνική διατύπωση. Και έτσι συνηθίζει κάποιος πολύ τις κοινωνικές τυπικότητες, που ξεχνά εντελώς πράγματα που περιμένουν να συμβούν στη ζωή του, αλλά ο άνθρωπος είναι τόσο απασχολημένος, που δεν δίνει χώρο, δεν επιτρέπει στην αγάπη να ανθίσει μέσα του.

Ως εκ τούτου, δεν ξέρει ότι η επικέντρωση και η αγάπη είναι ένα και το αυτό. Η επικέντρωση είναι πιο ελκυστική για τους διανοούμενους. Δεν υπάρχει κάτι που πρέπει να πιστέψουν. Δεν υπάρχει κανείς άλλος στον οποίο πρέπει να παραδοθούν.

Εξαιτίας του άλλου ατόμου, κάθε ερωτική σχέση μετατρέπεται σε τραγωδία. Στην ινδική λογοτεχνία δεν υπάρχουν τραγωδίες. Στα φοιτητικά χρόνια ρωτούσα τους καθηγητές μου: «Γιατί λείπουν οι τραγωδίες από την ινδική λογοτεχνία;». Και ούτε ένας δάσκαλος ή καθηγητής δεν μπόρεσε να μου προσφέρει κάποια ουσιαστική απάντηση.

Μόνο σήκωναν τους ώμους τους και έλεγαν: «Είσαι παράξενος. Κάτι ερωτήσεις που βρίσκεις  να κάνεις. Είμαι σε αυτό το πανεπιστήμιο εδώ και τριάντα χρόνια και κανείς δεν με έχει ρωτήσει κάτι αντίστοιχο».

Εγώ απαντούσα: « Για μένα μοιάζει προφανές ότι η ερώτηση έχει βαθιές ρίζες στον πολιτισμό μας». Και ο λόγος είναι ότι η Ινδία είναι πιο αρχαία χώρα από οποιαδήποτε άλλη.

Έχει διδαχθεί πολλά από την εμπειρία, και ένα από αυτά είναι αυτό για το οποίο δεν θα έπρεπε, δεν πρέπει να μιλάμε. Ως εκ τούτου, δεν θα πρέπει να υπάρχει τραγωδία.

Παρατηρώντας όσα είναι ψεύτικα μέσα μας

Η λογική τους μπορεί να γίνει κατανοητή. Εάν ο άνθρωπος αισθάνεται ότι η ζωή είναι μια κωμωδία, τότε υπάρχει πιθανότητα να συνεχίσει να εξαπατά τον εαυτό του. Μπορεί να μην πει σε κανέναν τα προβλήματά του, γιατί ενδεχομένως να πιστεύει ότι κανείς δεν έχει προβλήματα. Γιατί να γελειοποιηθεί; Κάτι δεν πάει καλά με εσένα, μη μιλάς πολύ γι αυτό.

Δεν υπάρχει λόγος να εκτεθείς σε μια σκληρή κοινωνία που απλώς θα γελάσει μαζί σου και θα αποδείξει ότι είσαι ηλίθιος και δεν ξέρεις πως να ζήσεις σωστά.

Βέβαια, όλο αυτό δεν είναι τόσο απλό. Ζητούμενο δεν είναι εδώ να ξέρει κάποιος πώς να ζει. Κύριος στόχος είναι να παρατηρήσει όλα όσα είναι ψεύτικα μέσα του. Το λάθος έρχεται απ' έξω. Και όταν όλα αυτά είναι ψευδή απορρίπτονται και είστε εντελώς γυμνοί μπροστά στην ίδια την ύπαρξη, το πραγματικό θα αρχίσει να μεγαλώνει μέσα σας.

Αυτή είναι η κατάσταση που πρέπει να εκπληρωθεί προκειμένου το πραγματικό να καλλιεργηθεί, να ανθίσει και να σας μεταφέρει στο απόλυτο νόημα και στην αλήθεια της ζωής.

Πρέπει να το θυμόμαστε: Μπορείτε να ξεκινήσετε είτε από την επικέντρωση - τη στιγμή που θα ανακαλύψετε το κέντρο θα διαπιστώσετε ξαφνικά μια τεράστια αγάπη να ξεχειλίζει - ή μπορείτε να ξεκινήσετε από την αγάπη.

Και τη στιγμή που η αγάπη σας δεν εμπεριέχει καμία ζήλια ,καμία επιφύλαξη, αλλά μόνο ένα μοίρασμα του χορού της καρδιάς, τότε θα ζήσετε την αληθινή επικέντρωση.

 Επικέντρωση στον εαυτό και αγάπη

Πρόκειται για δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η επιέντρωση είναι πιο πνευματική, πιο επιστημονική ως μέθοδος. Η αγάπη έχει διαφορετική πηγή μέσα σας -την καρδιά σας. Είναι πιο ποιητική, πιο αισθητική, ευαίσθητη, θηλυκή, είναι πιο όμορφη.

Και είναι ευκολότερη από την ανεύρεση του κέντρου. Η πρότασή μου είναι να εγκαταλείψεετε πρωτίστως όλες τις ψεύτικες ιδέες για την αγάπη. Αφήστε κάτι πραγματικό να καλλιεργηθεί μέσα σας και η επικέντρωση θα έρθει, θα έρθει η διαφώτιση.

Εάν όμως δυσκολεύεστε να ξεκινήσετε με την αγάπη, μην απλπίζεστε. Μπορείτε να κινηθείτε απευθείας μέσω της επικέντρωσης. Μπορείτε να το αποκαλείτε διαλογισμό, μπορείτε να το αποκαλείτε επίγνωση. Αλλά σε κάθε περίπτωση, το τελικό αποτέλεσμα είναι το ίδιο: θα ανακαλύψετε το κέντρο σας και θα νιώσετε γεμάτοι αγάπη.

Το παρόν άρθρο αποτελεί αδειοδοτημένο απόσπασμα από το βιβλίο του Osho Τι είναι η αγάπη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.