Q&A Mental Sessions: Τελικά, φταίνε για όλα οι γονείς;

Ακρόαση άρθρου......

Στα πλαίσια της στήλης Q&A Mental Sessions, σας ρωτήσαμε: «Τελικά, φταίνε όντως για όλα οι γονείς μας;»;
Ακολουθούν οι απαντήσεις σας:

Όταν καταλάβουμε ότι την ευθύνη για εμάς την έχουμε εμείς οι ίδιοι, τότε θα πρέπει να διορθώσουμε ότι θεωρούμε αρνητικό. Το να μεταθέτουμε την ευθύνη, είναι ένας φαύλος κύκλος. Ότι έγινε, έγινε, εσύ τι κάνεις για να το διορθώσεις;

Στο μεγαλύτερο ποσοστό για τα τραύματα που κουβαλάμε και ως ενήλικες φταίνε. Kυρίως η μάνα, είναι το Α και το Ω για την παιδεία ενός παιδιού.

Το οικογενειακό περιβάλλον που μεγάλωσες, όχι απαραίτητα μόνο οι γονείς.

Ναι, φταίνε! Ανατρέξτε στο βιβλίο της Alice Miller «Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας».

Όχι, αλλά για αυτά που φταίνε αναλαμβάνουν την ευθύνη;

Μέχρι ένα σημείο. Όταν μεγαλώνεις όμως, είναι δική σου ευθύνη να θεραπεύσεις ότι σου έκαναν ή δεν σου έκαναν οι γονείς σου και να προχωρήσεις. Αλλά οι περισσότεροι επιλέγουν τον ευκολο δρόμο της θυματοποίησης, γι' αυτο ζούμε σε μια κοινωνία με άλυτα παιδικά τραυματα και αδιέξοδα συμπλέγματα!

Για τα περισσότερα, αλλά είναι ξεκάθαρα στο χέρι μας να τα διορθώσουμε, να τα αλλάξουμε... Θέλει μυαλό & ψυχική δουλειά!

Έχουμε να αναρωτηθούμε πολύ παραπάνω για το μέχρι πότε θα έχουν την ευθύνη της ζωής μας οι σημαντικοί άλλοι, οι γονείς και πότε εμείς.
Η ζωή συνεχίζει αδιάκοπα τη διαρκώς μεταβαλλόμενη ροή της και αν εμείς παραμείνουμε στις αγκυλώσεις μας με μεμψιμοιρία, αποφεύγοντας να ορίσουμε το προχωρημα μας τότε είναι που συμβαίνει το πραγματικά δύσκολο και η ζωή βιώνεται με πιο συνταρακτικό, από πριν, τσάκισμα του ευάλωτου ψυχισμού.

Όχι! Φταίνε κι οι παππούδες κι οι προπαππουδες... Όλοι αυτοί που μεταφέρουν το τραύμα από γενιά σε γενιά, άθελά τους. Φταίμε όμως και εμείς που δεν θέλουμε να το θεραπεύσουμε.

Όχι, φταίει το σχολείο, η μη δημοκρατία, οι κοινωνικές ανισότητες.

H πρώιμη εμπειρία βίας από τους γονείς, σωματική και συναισθηματική, μπορεί να οδηγήσει στην ενηλικίωση των παιδιών σε πάρα πολλά προβλήματα.
Δημιουργούν φόβο και άγχος στον εγκέφαλο των παιδιών και ο εγκέφαλος του δεν αναπτύσσεται σωστά. Οι αγχώδεις διαταραχές, οι διαταραχές μετατραυματικού στρες, οι οριακές διαταραχές και η κατάθλιψη μπορεί να είναι οι μετέπειτα συνέπειες.

Είναι υπαίτιοι που τα περισσότερα συνέβησαν, όχι όμως αρμόδιοι να τα κάνουν να σταματήσουν να συμβαίνουν.

Εάν θέλουμε να λεγόμαστε ολοκληρωμένα και ενήλικα άτομα με μοναδικό στόχο την ανθρώπινη φύση μας, πιστεύω πως όχι για όλα δεν φταίνε οι γονείς.
Αυτό βέβαια το εξελίσσει ο καθένας μας με την καθαρά προσωπική του θέληση και με την πάροδο των χρόνων σε πλήρη καθημερινή εργασία.
Ταπεινή μου γνώση.

Δεν μπορούμε να ρίχνουμε το φταίξιμο όλο στους γονείς, και λάθη να κάνουν, εμείς μεγαλώνοντας θα πρέπει τα άσχημα που ίσως έχουμε βιώσει να τα μετατρέψουμε διαφορετικά, στο χέρι μας είναι. Δεν μπορούμε να λέμε φταίει η μάνα μου η ο πατέρας μου για ότι μας συμβαίνει. Και μιλάω από προσωπική αντίληψη...

Κανείς δεν είναι τέλειος όμως είμαι σίγουρος ότι έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν! Διαμόρφωσαν σίγουρα το Παράδειγμα μας αλλά εμείς είμαστε υπεύθυνοι να το αλλάξουμε με βάση τις επιθυμίες μας!

Αν έφταιγαν οι γονείς, όλα τα αδέρφια θα είχαν ίδιο χαρακτήρα θα έκαναν τα ίδια πράγματα και θα είχαν ίδιες συμπεριφορές.

Στα πρώτα εφηβικά μας χρόνια ναι, φταίνε, μετέπειτα σωστό θα ήταν να αναλαμβάνουμε την ευθύνη του εαυτού μας, να διορθώνουμε τα πρόβληματα μας, τα ψυχολογικά κ.λπ.

30% τα γονίδια, 30% αγωγή, 20% οι εκπαιδευτικοί και μόνο το 20% εμείς.

Οσο κι εμείς για τα παιδιά μας.. άρα δίνουμε αυτό που πιστεύουμε ως καλύτερο για αυτά. Δε σημαίνει ότι είναι όμως και το καλύτερο. Οι γενιές εξελίσσονται, η επόμενη ξεπερνά την προηγούμενη και ως ενήλικες είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι για τη διαχείριση της ζωής μας, για τις επιλογές μας, όσο κι αν βολεύει να φταίει πάντα κάποιος άλλος προκειμένου να μην αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας εξ' ολοκλήρου. Δεν θα έχουμε κάποιον να δείχνουμε με το δάχτυλο κι αυτό είναι το Δύσκολο. Η ανθρώπινη φύση αρέσκεται στα δράματα ίσως για αυτό αναπαράγει μοτίβα που την κρατούν δέσμια στο παρελθόν από το οποίο συνήθως λέει ότι θέλει να ξεφύγει.

Ο πρώτος προγραμματισμός απ' τους γονείς μας είναι και υπεύθυνος για όλη την ενήλικη συμπεριφορά μας, σε όλα τα επίπεδα.