Ό,τι με δυσκολεύει περισσότερο φωνάζει: Μαμά, κοίτα με!

Ακρόαση άρθρου......

Ότι με δυσκολεύει περισσότερο στην εσωτερική μου ζωή είναι η επιθυμία και από την άλλη ο φόβος να δω με τα ίδια μου τα μάτια το αληθινό μου προσωπείο.

Να αποδεχτώ τη δυνατότητα να ζήσω ελεύθερος, δίχως να γίνομαι έρμαιο των ψυχικών θραυσμάτων, των ανεκπλήρωτων ερωτηματικών, των άλλων που «αυτοκτονούν» επενδύοντας στην εικόνα, στο «να ‘χαμε να λέγαμε», στις τυπικές σχέσεις, στο ψέμα του positive thinking, αποσιωπώντας για την αγάπη.

Ψάχνοντας τις ρίζες μου.

Τρομερό είναι που όλοι μιλούν και επιζητούν με πάθος την αγάπη ενώ κανείς μάλλον δεν την έχει. Είναι σαν να κυκλοφορεί ανάμεσά μας μια ιδέα φάντασμα.

Μα όσο σκάβω ακούραστος τόσα χρόνια στο χώμα των αναμνήσεων και της προσωπικής μου ιστορίας βρίσκω μόνο σπόρους της ανεπάρκειας του κόσμου. Τον πόνο, τον φόβο, την ανασφάλεια, το εξαντλητικό κλάμα. Ψάχνω να βρω την αλήθεια σε όλα αυτά. Ψάχνω να βρω την αυθεντικότητα. Και καταλαβαίνω πως όσα θάφτηκαν κάτω από το χώμα είναι όλα όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ ή και όσα θα θέλαμε να ειπωθούν.

Εδώ βρίσκω τις ρίζες της κατάθλιψης, του ανυπέρβλητου άγχους, των εθισμών, κάθε κατάστασης που έχουμε χάσει την ελπίδα.

Κάθε χούφτα… θαμμένες εμπειρίες.

Μια χούφτα αυτολύπησης που έδινε το έδαφος να παίρνουμε τόσο καιρό τον εαυτό μας στα σοβαρά. Μια χούφτα εξιδανικευμένου έρωτα που μπαγιάτεψε και τον πετάξαμε στην άκρη επειδή δεν μας έκανε πια, επειδή δεν εκπληρώνει τις φαντασιώσεις μας, επειδή έχουμε το ανικανοποίητο.

Μια χούφτα αντιστάσεων να μεγαλώνουμε, να ωριμάζουμε, αναλογιζόμενοι πόσο έχει σαπίσει η ταυτότητά μας από την εμμονή των «πρέπει» και των ακλόνητων πεποιθήσεων που νομίζουμε ότι μας ορίζουν περί «ανικανότητας», «αχρηστίας», «τελειότητας».

Πόσο έχουμε τσαλακωθεί για να αρέσουμε στον άνδρα μας ή τη γυναίκα μας, τους γονείς και φίλους μας, να θυσιάζουμε χρόνο, ενέργεια, ολόκληρο το είναι μας στις υπηρεσίες των άλλων, να κομπιάζουμε στο «όχι» και να λέμε μόνο «ναι».

Αν μοιράζαμε ένα αντίστοιχο ποσοστό ευγνωμοσύνης, εκτίμησης και αποδοχής έναντι της κακίας, των ευθυνών που έχουμε ρίξει σε άλλους, της πικρίας που έχουμε κρατήσει μέσα μας για αυτούς, αυτό το χώμα θα ήταν το πιο γόνιμο και πρόσφορο για να καρποφορήσει την ευτυχία, την ικανοποίηση. Να αυξήσει το προσδόκιμο ζωής.

Ό,τι με δυσκολεύει περισσότερο, δυσκολεύει και εσένα με έναν άλλο τρόπο. Νιώθω ένα σφίξιμο μέσα μου και προσπαθώ να μάθω περισσότερα για αυτό, μακριά από όλους και από όλα, μακριά από παράσιτα, μακριά από όσα πιστεύω ότι έχω ανάγκη.

Και συνειδητοποιώ...

Ξεδιαλύνοντας κάθε σπόρο που κρατώ στη χούφτα μου παρατηρώ μια ομοιότητα στην αναλογία τους: όμοιες ανασφάλειες, την ανάγκη να γελάω δυνατά και μετά να κλαίω κάπου μόνος μου, μια χαμένη παρηγοριά, ένα χέρι επιβεβαίωσης, σχέσεις που βίωνα στα άκρα παντού κρυβόταν ένα και μόνο κίνητρο: «Μαμά, κοίτα με!».

Όλα για αυτήν! Όλα ξεκίνησαν από εκείνη και όλα με οδηγούν πίσω σε εκείνη. Ένιωθα μια ανεξήγητη λύπη και έλεγα «κάτι μου λείπει»! Αυτό που μου έλειπε όμως δεν μπορώ να το πάρω πια πίσω. Πέρασε ο καιρός και μέσα μου υπάρχουν όλα τα ανεξίτηλα αποτυπώματά της. Οι χειρονομίες της, η κινησιολογία της, η κριτική της που μου έξυνε και άλλο τη πληγή, η αδιαφορία της για εμένα.

Για να μην πληγώνομαι όμως, έπρεπε να την θάψω μέσα μου και να επαναβαπτίσω τον εαυτό μου, με ψεύτικα προσωπεία, με ψεύτικες προσδοκίες πιστεύοντας σε ψεύτικες αγάπες. Αγάπες που αναπαρήγαγαν την πρώιμη ερωτική ταινία του εαυτού μου ως παιδί με τη μάνα μου πρωταγωνίστρια. Είναι οδυνηρό να μαθαίνεις την αλήθεια και ακόμη περισσότερο να αναρωτιέσαι «μπορώ να την αντέξω;».

Όμως, όλοι νομίζω θέλουν να μάθουν τις ρίζες τους κάτω από όλα τα θαμμένα, απλώς φοβούνται την αλήθεια. Και η αλήθεια σε θέτει αναπόφευκτα σε λήψη ευθύνης.

«Και τώρα τι κάνω;».

Ψηλαφίζοντας τον κάθε σπόρο, έλεγα τρεμάμενος «Γιατί αυτό; Γιατί εκείνο; Τι λάθος έκανα; Που έφταιξα; Δεν άξιζα τελικά για εσένα;» Γιατί… Γιατί… Γιατί… Είπα όμως να εμπιστευτώ αυτά τα γιατί. Μόνο αν βρεθώ μέτωπο με μέτωπο με τον ίδιο το φόβο, ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει.

Είπα ότι από αυτή τη στιγμή αποκτώ δύναμη γιατί πριν ήμουν αδύναμος, και θα μπορώ να σκέφτομαι σοφά μιας και οι χρόνιες σκέψεις μου ήταν σκλαβωμένες και καθηλωμένες στο πώς να βρω τρόπο να μπαλώσω τις ανοιχτές πληγές, να στριφογυρνάω γύρω από τεχνικές αναπαραγωγής της μάνας.

Δεν θα μάθω τίποτα για εμένα τελικά αν δεν καταλάβω σε τι μου χρειάζεται η επίγνωση που απέκτησα τώρα.

Πρέπει να διαλέξω! «Ελευθερία» ή «Αργός θάνατος του εαυτού μου»;

Αλήθεια ή Ψέμα;

Όλα αλλάζουν, και άλλωστε τίποτα δεν έχει μονιμότητα σε αυτή τη ζωή.

Ό,τι με δυσκολεύει περισσότερο, είναι η δύναμή μου! Πρέπει να το πάρω χαμπάρι.

Σε αυτό το μαύρο χώμα θέλω να δώσω τα υλικά για να ανθίσει και να χρωματίσει όλο τον κόσμο.

Λες να είμαι μόνος;

Δεν ξέρω αν είμαι μόνος σε ένα τέτοιο χωράφι γεμάτο ρίζες, κάποιες μπορεί να φαίνονται μαραμένες, ξεριζωμένες και άλλες θέλουν να βγουν από τη γη να αναπνεύσουν. Ίσως αν περπατήσω λίγο ακόμη μπορεί να συναντήσω και άλλους σαν και εμένα που αναζητούν λίγο φως και αλήθεια. Μετά ίσως γίνουμε και παρέα, και μετά ίσως το δικό μας φως αντανακλά και σε άλλους.

Και ίσως, όλος ο κόσμος αλλάξει.

Μέσα από τις ρίζες του. Μέσα από τη μάνα του.