Οι κοινωνικές μεταβολές των τελευταίων ετών, έχουν προσδώσει στις κοινωνίες πολυπολιτισμικά χαρακτηριστικά. Η εκπαίδευση συνιστά το θεμέλιο λίθο της κοινωνικής ενσωμάτωσης, καθώς συμβάλλει στην οικοδόμηση υγειών σχέσεων, απαραίτητο συστατικό για την αποφυγή συγκρούσεων και διχασμού. Η συνύπαρξη μαθητών που διαφέρουν πολιτισμικά φέρει στο προσκήνιο το ρόλο των προκαταλήψεων και των στερεοτύπων που  αναπτύσσονται από πολύ νεαρή ηλικία (Καγκά, 2001).

Η κουλτούρα του βιασμού αποτελεί μια αντίληψη, που βασίζεται στην πατριαρχία. Η σεξουαλική βία όλων των εκφάνσεων, συμπεριλαμβανομένου και του βιασμού  «κανονικοποιείται» και δικαιολογείται. Συνήθως, στο άκουσμα μιας είδησης σεξουαλικής παρενόχλησης ή βιασμού ακούγονται και γράφονται απόψεις που επαναθυματοποιούν τη γυναίκα.

Ο καθένας από εμάς κάποια στιγμή στη ζωή του έχει βιώσει κάποιο δυσάρεστο γεγονός, το οποίο με τη σειρά του επέφερε κρίση από την οποία προέκυψαν σημαντικές αλλαγές. Αδιαμφισβήτητα, δεν αντιδρούν όλοι με τον ίδιο τρόπο στις αλλαγές. Με την έλευση της κρίσης τα έως τώρα κεκτημένα ανατρέπονται δημιουργώντας συναισθήματα άγχους, φόβου και αβεβαιότητας για το επικείμενο μέλλον. Ωστόσο, για κάποιους η προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα είναι ευκολότερη.

Στις ιδιαίτερες συνθήκες και περιστάσεις, οι οποίες για λόγους υγείας και προστασίας επιτάσσουν κοινωνική «απόσταση» καλούμαστε να προσαρμοστούμε, επαναπροσδιορίζοντας αρκετές πτυχές της καθημερινότητάς μας. Η ψυχοθεραπεία βασίζεται στην δια ζώσης επικοινωνία και στην εδώ και τώρα παρέμβαση.

Η πρώτη δημόσια αναφορά στη γυναικεία κακοποίηση πραγματοποιήθηκε το 1976 σε ένα συνέδριο με θέμα «Εγκλήματα κατά των γυναικών» στις Βρυξέλλες. Η κακοποίηση των γυναικών έχει τις ρίζες της στην πατριαρχική δομή της κοινωνίας, η οποία μεταβιβάζεται και στο πλαίσιο της οικογένειας (Engel, 2008).