Όλοι οι άνθρωποι, κατά καιρούς, εκδηλώνουμε κάποια αλλαγή στο συναίσθημά μας ως αποτέλεσμα ενός στρεσογόνου γεγονότος, όπως είναι η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, ένας χωρισμός κ.ά. Μάλιστα, τις περισσότερες φορές η αλλαγή του συναισθήματος ως αντίδραση σε κάποιο δυσάρεστο ή ευχάριστο γεγονός, είναι απόλυτα φυσιολογική και απαραίτητη για την επιβίωσή μας.

Σύμφωνα με την υπαρξιακή προσέγγιση, η ανάγκη των ανθρώπων να δώσουν νόημα στη ζωή τους μέσω της εργασίας συμβάλλει στην άρνηση της παραδοχής ότι ως θνητά όντα, καλούμαστε να έρθουμε αντιμέτωποι με το γεγονός του θανάτου.

Δεν είναι ασυνήθιστο, όταν όλα πάνε καλά να βιώνουμε μία διάχυτη και απροσδιόριστη ανησυχία πως αυτό θα είναι μόνο προσωρινό. Κάποιες φορές, αισθανόμαστε ότι όσο καλά κι αν είναι τα πράγματα στο παρόν, μία επικείμενη καταστροφή ή δυσάρεστη κατάσταση παραμονεύει.

Λιγότερα από τριάντα χρόνια πριν, η κατάθλιψη θεωρούταν πως αφορά αποκλειστικά τους ενήλικες. Τα παιδιά θεωρούνταν ανώριμα αναπτυξιακά προκειμένου να μπορούν να βιώσουν τα συμπτώματα της κατάθλιψης και η κακή διάθεση των εφήβων θεωρούταν ως φυσιολογική διάθεση στο συγκεκριμένο στάδιο της πορείας τους προς την ενηλικίωση.

Η κοινωνική αγχώδης διαταραχή ή αλλιώς κοινωνική φοβία αφορά σε ένα έντονο και επίμονο άγχος ταπείνωσης ή αμηχανίας κατά τη διάρκεια κοινωνικών καταστάσεων ή επιτέλεσης ενός έργου ενώπιον τρίτων ενώ ταυτόχρονα, συνυπάρχει η επίγνωση από το άτομο που βιώνει τα συμπτώματα πως ο φόβος του είναι υπερβολικός ή παράλογος.